Ο Ιγκόρ υπήρξε φωτογράφος της γαλλικής πολεμικής αεροπορίας, μέχρι που μια σκηνή τον οδήγησε να εγκαταλείψει την καριέρα του στρατιωτικού και να βαλθεί να φωτογραφίζει σαπουνόφουσκες, ενίοτε φυσαλίδες. Ποια ήταν η σκηνή; Το ερώτημα απαντάται πιο κάτω.
Η Ντομινίκ, από την άλλη, επισκεπτόμενη ένα κοιμητήριο στην Τουρκία, βρέθηκε ενώπιον μιας εικόνας που της έδωσε έμπνευση και μορφή για να αποτυπώσει εικαστικά ένα ταξίδι στο φως. Ποια ήταν εκείνη η εικόνα; Κι αυτό το ερώτημα απαντάται πιο κάτω.
Αν πραγματικά αποφάσισες ότι θέλεις να μάθεις τις δυο απαντήσεις, τότε θα πρέπει μέσα σου, τώρα, να απαντήσεις σ’ ένα τρίτο ερώτημα, για το τι παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον: Μια βόμβα που πέφτει ή μια αιωρούμενη σαπουνόφουσκα; Προσοχή, μπορεί το δίλημμα να φαντάζει τουλάχιστον αστείο, αν όχι γελοίο, όμως από την απάντησή σου εξαρτάται η ισορροπία ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου.
Η δική σου απάντηση έρχεται να προστεθεί στη ζυγαριά των ενδιαφερόντων μιας ολόκληρης κοινωνίας, κι αν τελικά η πλευρά της βόμβας επικρατήσει έναντι της σαπουνόφουσκας, τότε η βόμβα συρίζοντας τα λόγια της επιγραφής από την Κόλαση του Δάντη «όποιος με διαβεί, αφήνει κάθε ελπίδα πίσω του»· θα καταλήξει στο έδαφος.
Με τον ίδιο τρόπο λειτούργησε ο Ιγκόρ. Ανέβαινε στα πολεμικά αεροπλάνα για να φωτογραφίσει – δίκην πειστηρίων, τα καταστροφικά έργα των ανθρώπων. Τα πειστήρια φαντάζουν απαραίτητα, διότι η καταστροφή από μόνη της δεν είναι αρκετή. Ο καταστροφέας καλείται ως άλλος Μεγαλέξανδρος να αποδείξει ότι εκείνος σκότωσε τον Κατηραμένο Όφι, ώστε να μη βρεθεί Καραγκιόζης που θα καπηλευτεί το έργο του.
Ανέκαθεν «οι φυλές έχυναν το αίμα των τέκνων τους για να κερδίσουν το σεβασμό των αντιπάλων τους» (Gabriele D’ Annuzio) και ανέκαθεν οι κοινωνίες ασπάζονταν την Αρχή αυτή. Ίσως, στο Σήμερα της απόλυτης καταστροφής, σε κάθε επίπεδο, προβάλλει περισσότερο επιτακτικό το κάθε ένα από τα πρόσωπα να στραφεί σε νέες αξίες, φρέσκιες έννοιες, λιγότερο βάρβαρες και επιθετικές. Το ρόλο αυτό έχουν οι σαπουνόφουσκες του Igor Ochmiansky. Έρχονται για να δείξουν τις άλλες αξίες στη ζωή, προσκαλούν τον κόσμο σε διάλογο, καλούν σε μια διεισδυτική ματιά και διάφανες ως είναι να αντικατοπτρίσουν ανάποδα τη ματιά που τις παρατηρεί… και είναι ένας αντικατοπτρισμός πρόσκαιρος, διαρκεί όσο η ζωή αυτής της αιωρούμενης φυσαλίδας.
Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι οι επιστήμονες θεωρούν τη στιγμή της γέννησης ως την πιο πνευματικά διαυγή στιγμή του ανθρώπου. Γεννιέται, κοιτάζοντας την πραγματικότητα ανάποδα. Έρχεται στη ζωή έχοντας πλήρη γνώση επί του κόσμου, την οποία όμως χάνει σιγά – σιγά, καθώς έχει την υποχρέωση να ασπαστεί τις αρχές της περιβάλλουσας κοινωνίας· «Βρίσκεσαι σ’ αυτήν προτού μπεις και αφού εξέλθεις παραμένεις σ’ αυτήν» η αλληγορία της κοινωνίας όπως διατυπώθηκε από τον Αριστοτέλη μέχρι τον Βολταίρο. Οι αξίες στη ζυγαριά αυτής της κοινωνίας βρίσκονται στο κάθε ένα πρόσωπο ξεχωριστά και μπορούν να αναδιαμορφωθούν… με αργούς ρυθμούς μεν, αλλά μπορούν.
Στο κατάλυμα της Γαλλίας, στη Ρόδο, επί της οδού Ιπποτών της Μεσαιωνικής Πόλης φιλοξενείται η έκθεση φωτογραφίας του Igor Ochmianky (τμήμα της είχε παρουσιαστεί και στο Boutique Hotel 10GR) παράλληλα με την έκθεση της εικαστικού Dominique de Bellefroid.
Ο φωτογράφος μας δίνει τις φυσαλίδες και αφήνει το φως να δημιουργήσει εικαστικές, ιριδίζουσες εικόνες στην πρόσκαιρή τους επιφάνεια. Από την απέναντι πλευρά η εικαστικός, συνθέτει χρώμα από λάδι, σε επιφάνειες λινού, κολλημένες σε ξύλο, μέσα σε αποδομημένες φόρμες.
Τα χρώματα στην παλέτα της Dominique εμφανίζονται έντονα, αποτυπώνουν μια ενδεχόμενη πορεία προς τα Ηλύσια Πεδία, την αιώνια άνοιξη, ένα ταξίδι στο φως. Η ζωγράφος εμπνεύστηκε από την εικόνα ενός ζευγαριού αποτυπωμένου σε επιτύμβια πλάκα μουσουλμανικού νεκροταφείου και δημιούργησε τον καμβά για να πλαισιώσει τις αιώνιες μεταμορφώσεις της ζωής και της ύλης μέσα από το ταξίδι του φωτός. Τα δύο πρόσωπα, μοιάζουν να ταξιδεύουν στο διηνεκές, από μια ύλη που εξερράγει στο διάστημα και μένει εκεί ως άστρο, το φως του οποίου συνεχίζει για χιλιάδες χρόνια να λάμπει, μέχρις ότου ο παρατηρητής να απορροφηθεί πλήρως απ’ αυτό.
Οι δύο καλλιτέχνες συναντιούνται χρησιμοποιώντας λάδι. Ο Ιγκόρ για να κατασκευάσει σαπούνι και κατόπιν τον καμβά όπου οι διαθλάσεις του φωτός θα λειτουργήσουν καλλιτεχνικά, και η Ντομινίκ για να δημιουργήσει χρωματικά επίπεδα, που στην εξέλιξή τους μετασχηματίζονται σε προσευχή, ευτυχία, ουρανό, φιλί, ευημερία, γαλάζια φωτιά και εν τέλει μια πόρτα – οδηγό στη μητέρα όλων των αποχρώσεων: Το λευκό.
«Το χρώμα είναι μια δύναμη που επηρεάζει απευθείας τη ψυχή» (Wassily Kandinsky) και η έκθεση των δύο καλλιτεχνών στο Κατάλυμά της Γαλλίας στη Ρόδο θα παραμείνει επισκέψιμη μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου.
