Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη
Τον Κώστα Στυλιανού, τον γνωρίζουμε με την ιδιότητα του συμβούλου της δημοτικής κοινότητας Ρόδου αλλά και του προέδρου του Σωματείου Οδηγών Φορτηγών Δημοσίας Χρήσεως. Σήμερα όμως μιλά στην «δημοκρατική» με την ιδιότητα του… μαθητή της Β΄Γυμνασίου!
Ο Κ. Στυλιανού, στα 47 του χρόνια ξανακάθισε στα θρανία του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Ρόδου, για να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό του, να τελειώσει το Γυμνάσιο, που κάποτε αναγκάστηκε να αφήσει στη μέση.
Σήμερα, ως μαθητής, μας μιλά για τη δεύτερη ευκαιρία στη μόρφωση, για τους συμμαθητές του, για το σχολείο του, για το πώς πήρε την απόφαση να ξανακαθίσει στο θρανία παρά την απαιτητική του καθημερινότητα και χωρίς να τον ενδιαφέρει «τι θα πει ο κόσμος»…
• Κώστα, τι τάξη πηγαίνεις;
Πηγαίνω στη 2α Γυμνασίου! Είμαι στον δεύτερο κύκλο του Γυμνασίου στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας. Ουσιαστικά είμαι στην δεύτερη και τελευταία χρονιά, η φοίτηση στο Γυμνάσιο του ΣΔΕ είναι δύο χρόνια.
• Φέτος θα αποφοιτήσεις δηλαδή.
Ναι. Θα αποφοιτήσω από το Γυμνάσιο Δεύτερης Ευκαιρίας το οποίο δίνει πράγματι μια δεύτερη ευκαιρία, στα μεγαλύτερα παιδιά! Δίνει ευκαιρία σε ανθρώπους που για κάποιους λόγους άφησαν το σχολείο, να βγάλουν το Γυμνάσιο.
• Σε ποια ηλικία αποφάσισες να ξανακαθίσεις στο θρανίο;
Στα 47 μου χρόνια.
• Πώς πήρες την απόφαση να ξαναπάς στο σχολείο;
Ηταν ένα απωθημένο. Λόγω των απαιτήσεων της σημερινής εποχής και των δυσκολιών που έχουμε όλοι στην καθημερινότητά μας, αν και το ήθελα πολύ, δεν το έπαιρνα απόφαση. Ετυχε ένας συνάδελφος αυτοκινητιστής να γραφτεί στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας και με την παρότρυνση του γυμνασιάρχη μας κ. Θ. Κλέτσα, ο συνάδελφος ενημέρωσε εμάς τους αυτοκινητιστές και έτσι βρεθήκαμε όλοι στα θρανία! Μάλιστα, ο γυμνασιάρχης μας έτυχε να είναι καθηγητής στον μεσαίο γιο μου, στο πρωινό σχολείο! Κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το όμορφο ταξίδι. Με όλες αυτές τις αλλαγές που προετοιμάζει η κυβέρνηση και στο δικό μας επάγγελμα, ενδεχομένως να μας ζητήσει και απολυτήριο Γυμνασίου για να συνεχίσουμε να το ασκούμε, που πολλοί από εμάς δεν είχαμε. Κάπως έτσι βρεθήκαμε περίπου 15 επαγγελματίες αυτοκινητιστές στο Γυμνάσιο Δεύτερης Ευκαιρίας.
• Τι ηλικίας είναι οι συμμαθητές σου;
Ο μικρότερος είναι 19 ετών και η μεγαλύτερη είναι 67 ετών.
• Πόσοι μαθητές είστε στο Γυμνάσιο Δεύτερης Ευκαιρίας;
Στον α κύκλο και στο β΄κύκλο, είμαστε περίπου 80 μαθητές.
• Είσαι καλός μαθητής;
Σε αυτό το σχολείο, δεν παίρνουμε μαθήματα και ασκήσεις για το σπίτι. Ολη η εκπαίδευση γίνεται στις ώρες της διδασκαλίας ώστε να μην έχουμε διάβασμα στο σπίτι, διότι οι υποχρεώσεις που έχει ο καθένας μας, δεν επιτρέπουν να μπορούμε να ασχοληθούμε με τα μαθήματά μας εκτός σχολείου. Είμαστε μια οικογένεια σε αυτό το σχολείο και οι μαθητές και οι καθηγητές, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μαθητές. Ολοι προσπαθούμε να βάλουμε τα δυνατά μας και να κάνουμε το καλύτερο που μπορεί ο καθένας, ώστε να ολοκληρώσουμε τον σκοπό μας. Να τελειώσουμε το σχολείο που αφήσαμε στη μέση, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Η συμμαθήτριά μου που είναι 67 χρονών, είχε αφήσει το σχολείο στη μέση γιατί παντρεύτηκε μικρή και έκανε οικογένεια. Σήμερα που έχει εγγόνια, αποφάσισε να γραφτεί στο σχολείο γιατί το είχε απωθημένο. Τι πιο ωραίο από αυτό!
• Η οικογένειά σου τι σου είπε όταν τους ανακοίνωσες ότι θα επιστρέψεις στα θρανία;
Η σύζυγός μου με παρότρυνε, με συνεχάρη για την απόφασή μου. Τα παιδιά μου, μου έφεραν μολύβια, τετράδια, την τσάντα μου! Μέχρι σήμερα μου κάνουν πλάκα γι αυτή μου την απόφαση, το διασκεδάζουμε.
• Πόσων ετών είναι τα παιδιά σου;
Η κόρη μου είναι 20 ετών, ο μεσαίος γιος μου είναι στα 16 και ο μικρότερος στα 14. Με τον μικρό μου γιο είμαστε στην ίδια τάξη ουσιαστικά αλλά σε διαφορετικά σχολεία! Βέβαια δεν έχουμε τα ίδια μαθήματα…
• Τι μαθήματα κάνετε;
Μαθηματικά, αγγλικά, φυσικές επιστήμες, κοινωνιολογία…
• Ποιο μάθημα σου αρέσει περισσότερο;
Κάθε μάθημα έχει το δικό του ενδιαφέρον. Γίνεται διάλογος, δεν γίνεται παράδοση μαθήματος όπως τη γνωρίζουμε. Ο κάθε καθηγητής έχει τον τρόπο του να μας κρατά το ενδιαφέρον.
• Πες μου για τους συμμαθητές σου, εκτός από τους αυτοκινητιστές συναδέλφους σου. Εχετε δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς, όπως αυτούς που δημιουργούμε στο σχολείο και πολλές φορές γίνονται σχέσεις ζωής;
Βρήκα φίλους, που είχαμε χαθεί όλα αυτά τα χρόνια και ξαφνικά βρεθήκαμε στο διπλανό θρανίο! Δεν περιγράφεται αυτό που συμβαίνει μέσα στις τάξεις του Γυμνασίου Δεύτερης Ευκαιρίας. Μέσα από τα μαθήματα, από τις δραστηριότητες, από τις εκδρομές δενόμαστε, όπως τότε στα παιδικά σχολικά μας χρόνια.
• Πηγαίνετε και εκδρομές;
Βεβαίως! Πηγαίνουμε εκπαιδευτικές εκδρομές. Εχουμε πάει στο Παλάτι, στη Βιβλιοθήκη, στην ΚΑΪΡ…
• Αρα, μου λες, δημιουργούνται δεσμοί, παρά τις πολλές υποχρεώσεις και τον περιορισμένο χρόνο.
Αυτό είναι σίγουρο. Η κυρία Αγγελίνα, που είναι η μεγαλύτερη σε ηλικία και είναι και στην τάξη μου, έτυχε να με μεγαλώσει στα πόδια της όταν ήμουν πολύ μικρός!
• Και ξαναβρεθήκατε μετά από τόσα χρόνια;
Ξαναβρεθήκαμε στο ίδιο θρανίο.
• Είναι η διπλανή σου;
Ναι! Είναι η διπλανή μου στο θρανίο. Εγώ δεν την θυμόμουν. Εκείνη με θυμήθηκε. Όταν μου είπε ότι ήταν φίλη της συγχωρεμένης της μητέρας μου και ότι ουσιαστικά μεγάλωσα στα πόδια της, καταλαβαίνεις τι συναισθήματα ένιωσα. Ηταν κάτι αναπάντεχο για μένα. Γενικά έχουμε δεθεί όλοι οι συμμαθητές. Κάνουμε σχολικά πάρτι, όπου πάμε με τις οικογένειές μας. Πάμε εκδρομή στο κλείσιμο της σχολικής χρονιάς, πέρυσι πήγαμε στην Αρχαία Κάμειρο.
• Δίνετε και προαγωγικές εξετάσεις;
Βεβαίως δίνουμε εξετάσεις για να περάσουμε την τάξη και να προχωρήσουμε! Από τον περσινό β΄κύκλο του Γυμνασίου, οι περισσότεροι μαθητές φοιτούν τώρα στο ΕΠΑΛ. Αυτό είναι το κίνητρο… Από το πουθενά και σε μια ηλικία που όλοι έχουμε προβλήματα και ζητήματα της καθημερινότητας να λύσουμε, το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας μας βοηθάει να προχωρήσουμε στη ζωή μας, να κάνουμε ένα βήμα παραπάνω, να εξελιχθούμε.
• Θα πας και στο Λύκειο;
Θα προσπαθήσω, είναι στα σχέδιά μου. Αν οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις το επιτρέψουν, θα ήθελα να πάω και στο Λύκειο. Καταλαβαίνεις όμως ότι προέχει η δουλειά και οι ανάγκες της οικογένειας.
• Θέλησε κάποιο από τα παιδιά σου να εγκαταλείψει το σχολείο, όπως έκανες κι εσύ;
Ναι. Ο γιος μου, ήθελε να τελειώσει το Γυμνάσιο και να μην συνεχίσει στο Λύκειο, αλλά να έρθει να εργαστεί μαζί μου στο φορτηγό. Όταν είδε όμως ότι εγώ μετά από τόσα χρόνια αποφάσισα να ξαναπάω στο σχολείο και του εξήγησα κάποια πράγματα για τις δυσκολίες της ζωής, τις απαιτήσεις, το ξανασκέφτηκε και τώρα είναι στην 1η Λυκείου.
• Εξαιτίας της δουλειάς αναγκάστηκες εσύ να εγκαταλείψεις το σχολείο;
Ολοι όσοι φοιτούμε στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, εγκαταλείψαμε το σχολείο γιατί τότε έπρεπε να δουλέψουμε. Πολλές οικογένειες τότε για να τα βγάλουν πέρα έπρεπε να δουλεύουν όλα τα μέλη της. Κάπως έτσι, θέλοντας και μη, πηγαίναμε τότε για δουλειά. Στη δική μου περίπτωση δεν είναι μόνο ότι έπρεπε να βοηθήσω την οικογένειά μου και να δουλέψω. Είχα ένα ατύχημα στη μέση και οι γιατροί μου είπαν ότι δεν μπορώ να ξανακάνω γυμναστική ή οποιαδήποτε άλλη αθλητική δραστηριότητα. Μετά από αυτό εγώ δεν μπορούσα να πάω στο σχολείο. Εβλεπα στην 1η Γυμνασίου τους συμμαθητές μου να παίζουν μπάλα, να τρέχουν κι εγώ καθόμουν σε μια γωνία και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Αυτό με ενοχλούσε πάρα πολύ κι έτσι αποφάσισα να αφήσω το πρωινό σχολείο και να πάω να δουλέψω για να βοηθήσω και την οικογένειά μου, με την προϋπόθεση ότι θα πήγαινα στο νυχτερινό. Βέβαια ουδέποτε πήγα στο νυχτερινό σχολείο. Ξεκίνησα να δουλεύω, έπαιρνα 7.000 δρχ μισθό κι έβγαζα από τα τυχερά μου 40.000 δρχ! Καταλαβαίνεις ότι όταν άρχισα να βγάζω λεφτά δεν με ενδιέφερε πια το σχολείο.
• Τότε υπήρχαν χρήματα στην αγορά.
Τότε υπήρχαν χρήματα, μυαλό δεν είχαμε!
• Στο σχολείο ή στον κοινωνικό σου περίγυρο σε ρωτάνε πώς εσύ που ασχολείσαι με τα κοινά, που είσαι πρόεδρος ενός σωματείου, αποφάσισες να πας ξανά στο σχολείο;
Ναι βέβαια με ρωτάνε. Αυτό που λέω είναι πως δεν είναι ντροπή να μην έχει τελειώσει κάποιος το σχολείο και να θέλει να καθίσει ξανά στο θρανίο. Γι αυτό κι όλοι εμείς οι μαθητές του Γυμνασίου Δεύτερης Ευκαιρίας προσπαθούμε να παροτρύνουμε κι άλλο κόσμο να έρθει στο σχολείο. Αν θέλουν πραγματικά να τελειώσουν το σχολείο και να πάρουν απολυτήριο δεν πρέπει να τους νοιάζει τι θα πει ο κόσμος, δεν είναι ντροπή. Ισα ίσα, είναι κάτι αξιόλογο και αξιέπαινο.
Και στο Δήμο Ρόδου πολλές φορές εκπλήσσονται όταν μαθαίνουν ότι πηγαίνω στο σχολείο… Με τα κοινά ασχολούμαι επειδή θέλω να προσφέρω στον τόπο μου, δεν με ενδιαφέρουν οι καρέκλες. Γι αυτό και δεν ντρέπομαι όταν με ρωτούν για το σχολείο. Και επειδή πολλοί ίσως θα θέλουν να έρθουν στο σχολείο αλλά ντρέπονται τους λέω να κάνουν αυτό που θέλουν κι αυτό που λέει η καρδιά τους.
