επιμέλεια + concept design: δρ Κώστας Πράπογλου / οργάνωση: artefact athens
διάρκεια έκθεσης: 17.11.2024
ημέρες/ώρες λειτουργίας: Πέμπτη – Παρασκευή – Σάββατο – Κυριακή: 15.30 – 20.30
μέγαρο Σλήμαν-Μελά, Πανεπιστημίου 46, 105 64, Αθήνα | είσοδος δωρεάν
Ο αστικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός artefact athens παρουσιάζει την έκθεση σύγχρονης τέχνης με τίτλο wanderlust (φιλαποδημία) / all passports σε επιμέλεια Κώστα Πράπογλου που θα πραγματοποιηθεί σε πολυάριθμους χώρους του εμβληματικού μεγάρου Σλήμαν – Μελά στην οδό Πανεπιστημίου 46 στην Αθήνα.
Χτισμένο από τον αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ (1837-1923) το 1890 για την οικογένεια του ερασιτέχνη αρχαιολόγου Ερρίκου Σλήμαν, το μέγαρο ξεκίνησε τη ζωή του ως συγκρότημα οικογενειακών κατοικιών. Αργότερα, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, χρησιμοποιήθηκε για να στεγάσει το Αρσάκειο εκπαιδευτικό ίδρυμα, έγινε ξενοδοχείο για σύντομο χρονικό διάστημα και στη συνέχεια μετατράπηκε σε γραφεία για δικηγόρους και συμβολαιογράφους ενώ φιλόξενησε και καταστήματα που άφησαν το αποτύπωμά τους στην κοινωνική ζωή της πόλης. Στη συνέχεια του 20ου αιώνα προστέθηκαν ο εμβληματικός κινηματογράφος Ιντεάλ και το ομώνυμο εστιατόριο, που έγιναν ιστορικά στέκια της Αθήνας. Σήμερα, το κτίριο βρίσκεται ξανά σε μετάβαση καθώς θα μετατραπεί σε ξενοδοχείο, ανακτώντας τη χαμένη του δόξα με αποκατεστημένα όλα τα αρχιτεκτονικά στοιχεία και διακοσμητικά χαρακτηριστικά που χάθηκαν με την πάροδο του χρόνου.
Λαμβάνοντας υπόψη την εννοιολογική σημασία του ταξιδιού αλλά και πιο συγκεκριμένα του Ομηρικού ταξιδιού και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον καθένα μας και την καθεμία μας, η έκθεση θα επιχειρήσει να φέρει το κοινό κοντά σε ιδέες εσωτερικής διερεύνησης, υπαρξιακής αναζήτησης και συναισθηματικής ανάτασης.
Ο επιμελητής Κώστας Πράπογλου προσκάλεσε 43 καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες σύγχρονης τέχνης από την Ελλάδα και το εξωτερικό να παρουσιάσουν έργα που ανταποκρίνονται στον χώρο (site-specific) και στο εννοιολογικό πλαίσιο (context-responsive), δημιουργώντας με το οπτικό, πολυμεσικό λεξιλόγιό τους εγκαταστάσεις χώρου, βίντεο, γλυπτά και ζωγραφική.
Στην έκθεση συμμετέχει και η Ροδίτισσα Ευη Σαββαϊδη.
Η εγκατάσταση Αρχαιολατρία (2024) της Εύης Σαββαΐδη αποπνέει έναν βαθύ σεβασμό για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, αντικατοπτρίζοντας μια φορτισμένη εμπλοκή και ενασχόληση με το αινιγματικό παρελθόν, ενοποιώντας το πάθος, την αγωνία και τη γοητεία της ανακάλυψης[1]. Η αναζήτηση των χαμένων θησαυρών, που καθοδηγείται από μια αστείρευτη αγάπη για τις αρχαιότητες, συχνά μετατρέπεται σε μια εξουθενωτική εμμονή. Αυτή η εμμονή εκφράζεται πολλές φορές με παράνομες ανασκαφές και τη συλλογή αντικειμένων—υλικών θραυσμάτων ενός αξιοθαύμαστου πολιτισμού. Η μυστηριώδης «γοητεία» αυτών των εγχειρημάτων ενισχύεται από τη σύνδεσή τους με ξεχασμένες τελετές και ιεροτελεστίες, όπου αρχιτεκτονικά στοιχεία μπορεί κάποτε να είχαν γίνει μάρτυρες μυημένων συμμετεχόντων σε κατάσταση έκστασης. Το μέσο της Σαββαΐδη—η φυσική πέτρα—φέρει το βάρος της ιστορίας και του μύθου, ενσωματώνοντας στην υφή του το διαχρονικό διάλογο μεταξύ φύσης και πολιτισμού, μονιμότητας και παροδικότητας. Ωστόσο, αυτές οι αναζητήσεις δεν προκύπτουν άνευ ηθικής αμφισημίας. Τα σκοτεινά δίκτυα διακίνησης αρχαιοτήτων και οι άγνωστες διαδρομές που οδηγούν πολιτιστικούς θησαυρούς εκτός της χώρας μας καταλύουν την ηθική της διαφύλαξης που χαρακτηρίζει τις επιστημονικά τεκμηριωμένες ανασκαφές και την έκθεση των ευρυμάτων σε μουσεία. Η μίμηση και η αναπαραγωγή ενός αρχιτεκτονικού στοιχείου όπως ακριβώς γίνεται εδώ από την καλλιτέχνιδα παραπέμπει επίσης σε πρακτικές παραποίησης και παραχάραξης. Η συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα στις αθέατες ιδιωτικές συλλογές και στη συλλογική μνήμη των ανθρώπων υπογραμμίζει τις πολιτικές και κοινωνικές δυναμικές του επαναπατρισμού αρχαιοτήτων και της αποκατάστασης του δικαιώματος για πρόσβαση σε αυτές μέσω της έκθεσής τους σε έναν επίσημο μουσειακό φορέα. Σε αυτό το πλέγμα ανακάλυψης, μύησης και σεβασμού, η προσπάθεια διατήρησης της κληρονομιάς δε συνιστά απλώς πράξη διαχείρισης και προστασίας, αλλά τελετουργική πράξη πολιτιστικής ανά(σ)τασης—μια διαρκής διαπραγμάτευση μεταξύ του γνωστού και του άρρητου, όπου η τέχνη, η διπλωματία και η ιστορία συγκλίνουν για να προστατεύσουν το ταξίδι των αποτυπωμάτων ενός πολιτισμού μέσα στο χρόνο.
