Ο Χρήστος Μιχαλάκης, γεννήθηκε στον Καναδά το 1979. Ο πατέρας του, Χρυσόστομος Μιχαλάκης, έχει καταγωγή από τα Απόλλωνα της Ρόδου και η μητέρα του Σταματία Μιχαλάκη Μανώλη έχει καταγωγή από την Ικαρία.
Σε ηλικία δύο χρονών, το 1982, μετακόμισε με τους γονείς του στη Ρόδο και μόλις δύο χρόνια μετά, επέστρεψαν στη Αμερική αλλά η καρδιά του μικρού Χρήστου, έμεινε πίσω στο νησί του.
Με σπουδές στα οικονομικά και τις δημόσιες σχέσεις εργάστηκε αρχικά στην βουλή των Αντιπροσώπων του Μίσιγκαν, με το Δημοκρατικό Κόμμα. Από το 2004 έως το 2011 εργάστηκε στο UFCW- United Food and Commercial Workers στο Μίσιγκαν. Ως διευθυντής πολιτικού γραφείου του Οργανισμού, παράλληλα συνέχισε τις σπουδές του και στο Wayne State University όπου αποφοίτησε με Μάστερ στις εργασιακές και δημόσιες σχέσεις.
Το 2010 εξελέγη ταμίας του Metro Detroit AFL-CIO και το 2012 πρόεδρος, σε ηλικία μόλις 32 ετών και είναι ο νεότερος πρόεδρος που έχει εκλεγεί στην ιστορία του οργανισμού.
Το 2011, το περιοδικό «Campaigns & Elections Magazine» τον κατέταξε ως ένα στέλεχος με επιρροή στα πολιτικά δρώμενα του Μίσιγκαν και το 2013 το περιοδικό «Crains Business Detroit» του Μίσιγκαν τον κατέταξε στους «καλύτερους 40 κάτω των 40 ετών».
Το 2015 μετακόμισε στο Washington DC στα κεντρικά γραφεία του σωματείου UFCW που σήμερα εκπροσωπεί 1.300.000 υπαλλήλους!
Μέχρι πρότινος διευθυντής του πολιτικού γραφείου και σήμερα πλέον εκπρόσωπος του σωματείου στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στην Γερουσία, μιλά σήμερα στη «δ» για τη διαδρομή του από τον Καναδά στα Απόλλωνα της Ρόδου και από εκεί στην Αμερική και μοιράζεται την αγάπη του και τις αγωνίες του για το νησί του, την Ελλάδα, μιλά για τις πολιτικές εξελίξεις μετά την εκλογή Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο, τα ελληνοτουρκικά, αλλά και την επιθυμία των ομογενών να τους δοθεί η ευκαιρία να στηρίξουν με κάθε τρόπο τον τόπο τους.
• Κύριε Μιχαλάκη, να ξεκινήσουμε την συνέντευξη λίγο ανάποδα… Είδαμε πρόσφατα την φωτογραφία σας με τον Τζο Μπάιντεν να κυκλοφορεί στα social media και ήθελα να σας ρωτήσω πώς ένας Ρόδιος, έφτασε δίπλα στον νέο πρόεδρο -πλέον- της Αμερικής;
Πριν μετακομίσω στην Ουάσιγκτον, ήμουν πρόεδρος του Metro Detroit AFL-CIO, που ήταν μια οργάνωση των εργατικών συνδικάτων της πόλης. Το 2012 διοργανώσαμε μια πραγματικά μεγάλη εκδήλωση για την Αμερικανική Εργατική Ημέρα, όπου είναι συνηθισμένο ο πρόεδρος ή ο αντιπρόεδρος της χώρας να μιλά στους εργαζόμενους της πόλης. Μετά από μια υπέροχη ομιλία του Τζο Μπάιντεν, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω και η φωτογραφία τραβήχτηκε εκείνη την ημέρα. Πρέπει να σας πω ότι είναι ένας από τους πιο ζεστούς και φιλικούς πολιτικούς που έχω γνωρίσει ποτέ!
• Πότε ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με το δημοκρατικό κόμμα;
Άρχισα να ασχολούμαι με την πολιτική πριν από 18 χρόνια, όταν δούλευα για τον «θείο μου» Τζιμ Πλάκα, που ήταν εκπρόσωπος της πολιτείας του Μίσιγκαν. Ήταν ο πολιτικός μου μέντορας και περήφανος Ελληνοαμερικανός και όπως και η μητέρα μου, είχε καταγωγή από την Ικαρία. Το σύστημα των πολιτικών κομμάτων στις ΗΠΑ είναι πολύ διαφορετικό από ό, τι στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι πολιτικοί σύμβουλοι, δεν εργάζονται άμεσα για το κόμμα, αλλά μάλλον συνεργάζονται με αυτό – είτε με μια οργάνωση είτε με μια εργατική ένωση, όπως κάνω εγώ τα τελευταία 16 χρόνια – ή ως ανεξάρτητοι σύμβουλοι.
• Πώς βλέπετε το νέο τοπίο στην Αμερική, με την αλλαγή σκυτάλης στο Λευκό Οίκο;
Παρά το γεγονός ότι, ενώ η Αμερική είναι πιο πολιτικά διαιρεμένη από ό,τι έχω δει ποτέ στη ζωή μου, νομίζω ότι υπάρχει μια βεβαιότητα πως επιτέλους μπορούμε να έχουμε κάποια σταθερότητα και επαγγελματισμό στον Λευκό Οίκο.
• Πάντως κύριε Μιχαλάκη, οι Ελληνες περιμένουν στήριξη από τον Μπάιντεν σε ό,τι αφορά στην Τουρκία και στις διεκδικήσεις έναντι των ελληνικών νησιών. Η εκλογή του στο Λευκό Οίκο, καλλιέργησε προσδοκίες και ειδικά στα Δωδεκάνησα, τα οποία έχουν βρεθεί στο στόχαστρο του Τούρκου Προέδρου.
Δεν είναι μυστικό ότι ο Τραμπ έχει μια οικεία σχέση με τον Ερντογάν. Είμαι πεπεισμένος ότι ο εκλεγμένος Πρόεδρος Μπάιντεν θα έχει τα συμφέροντα της Ελλάδας και της Δωδεκανήσου στην καρδιά του χωρίς βεβαίως να θίγονται τα συμφέροντα της Αμερικής. Ο Μπάιντεν έχει μια μακρά και ισχυρή σχέση με την ελληνοαμερικανική κοινότητα, που χρονολογείται από την εποχή του στη Γερουσία, όταν υπηρέτησε με τον Γερουσιαστή John Sarbanes. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν μίλησε στους New York Times, τα σχόλια του Μπάιντεν σχετικά με τη μεταχείριση των Κούρδων από την κυβέρνηση του Ερντογάν, προκάλεσαν αναστάτωση και σύγχυση στην τουρκική κυβέρνηση (πηγή: https://www.pappaspost.com/turkish-government-slams-joe-biden-for-calling-erdogan-an-autocrat).
• Πώς είναι το πολιτικό κλίμα σήμερα στην Αμερική;
Τεταμένο, αλλά νομίζω ελπιδοφόρο! Ο Τραμπ δεν έχει αποδεχθεί την ξεκάθαρη νίκη του Μπάιντεν και έχει περάσει το χρόνο του τροφοδοτώντας φυλετικές διαφορές, παίζοντας παράλληλα πολιτικά παιχνίδια με τον κορωνοϊό. Παρά το γεγονός ότι θα χρειαστεί χρόνος για να επιλύσουμε τα θεμελιώδη προβλήματά μας, έχοντας πλέον έναν Πρόεδρο ο οποίος, κατά τη γνώμη μου, δεν θα επιδεινώσει τις κακές καταστάσεις, ήδη αυτό θα είναι μια ανακούφιση για τις ΗΠΑ.
• Εσείς είστε Ελληνας, δεύτερης γενιάς. Πώς βρέθηκε η οικογένειά σας στην Αμερική;
Δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό μου Ελληνα δεύτερης γενιάς – είμαι πρώην και -Θεού θέλοντος – μελλοντικός (τουλάχιστον κατά ένα μέρος του έτους) κάτοικος του νησιού! Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Ντιτρόιτ, από γονείς με καταγωγή από την Ικαρία. Ο πατέρας μου μετακόμισε στο Γουίντσορ του Οντάριο στον Καναδά για λίγο, όπου γεννήθηκα εγώ, και έμεινε για να αναζητήσει το «Αμερικάνικο Ονειρο».
• Δύσκολα χρόνια τότε;
Όπως κάθε άλλη οικογένεια μεταναστών, βιώσαμε τις δυσκολίες της διαφορετικής κουλτούρας. Ωστόσο, επειδή ο πατέρας μου μπόρεσε να βρει δουλειά σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων που χάρη στην ένωσή του – τους United Auto Workers – εξασφάλισε καλή αμοιβή και παρείχε μια καλή ζωή για την οικογένειά μας, είχαμε μια πολύ άνετη ζωή. Μια ζωή όπου θα μπορούσαμε να περάσουμε καλοκαίρια με την γιαγιά στο χωριό μας, τα Απόλλωνα στη Ρόδο! Αυτός είναι ένας μεγάλος λόγος για τον οποίο ήθελα να εργαστώ στο εργατικό κίνημα. Πιστεύω ότι όλοι οι εργαζόμενοι δικαιούνται τις ανέσεις και τα προνόμια με τις οποίες εγώ μεγάλωσα, ως αποτέλεσμα της εργασίας του πατέρα μου.
• Με τι ασχολείστε εσείς στην Αμερική;
Είμαι αυτό που αποκαλούν μέρος του «λόμπι» στο Κάπιτολ Χιλ. Συνεργάζομαι με μέλη του Κογκρέσου και το προσωπικό τους, σε θέματα πολιτικής που επηρεάζουν τα 1,3 εκατομμύρια μέλη της συνδικαλιστικής μου οργάνωσης – the United Food and Commercial Workers International Union! Εκπροσωπούμε τους εργαζόμενους σε παντοπωλεία και μονάδες επεξεργασίας τροφίμων στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά.
• Αναφερθήκατε πριν στο χωριό σας, στα Απόλλωνα… Επισκέπτεστε τακτικά τη Ρόδο;
Ναι, όποτε μπορώ, αλλά αυτό δεν είναι ποτέ αρκετό! Όταν ήμουν φοιτητής, ερχόμουν στη Ρόδο κάθε 2 χρόνια και έμενα για μήνες… Τώρα ως ενήλικας επισκέπτομαι μόνο για μία ή δύο εβδομάδες τη Ρόδο, κάθε 2 ή 3 χρόνια. Αλλά ελπίζω αυτό να καταφέρω να το αλλάξω κάποια μέρα!
• Τι σας λείπει από το νησί;
Μου λείπουν τόσα πολλά πράγματα! Προφανώς μου λείπει περισσότερο η οικογένεια και οι φίλοι μου… Είμαι πολύ ευλογημένος που έχω υπέροχες και στοργικές θείες, θείους και ξαδέλφια, καθώς και φίλους με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί. Μου λείπουν οι παραλίες μας, τα βουνά μας, η όμορφη πόλη μας – από την Παλαιά Πόλη έως το Μανδράκι – και μου λείπει η γαλήνια ζωή του χωριού μου, των Απολλώνων. Νομίζω ότι αυτό που μου αρέσει στη Ρόδο είναι το ωραίο παραδοσιακό σπίτι που έχουμε σε ένα όμορφο, ήσυχο χωριό. Αυτό που μου αρέσει πολύ και μου λείπει από τη Ρόδο – είναι η ήσυχη ζωή στο χωριό και η νυχτερινή ζωή της πόλης, κι όλα αυτά ταυτόχρονα σε ένα καταπληκτικό νησί.
• Πολλοί ομογενείς, που βρίσκονται μακριά από την πατρίδα τους, ονειρεύονται να βοηθήσουν και να στηρίξουν τον τόπο τους. Εσείς τι επιθυμείτε, τι ονειρεύεστε για τον τόπο σας;
Προσπαθώ να παραμείνω ενεργός στις ενώσεις της Ρόδου και της ελληνικής διασποράς εδώ στην Αμερική. Είμαι ο αντιπρόεδρος της Επαγγελματικής Ένωσης Ροδίων στο Εξωτερικό, μέλος του Παρροδιακού Συλλόγου Αμερικής «Aπόλλων» – τόσο στις Ενώσεις της Βαλτιμόρης όσο και του Ντιτρόιτ, καθώς και μέλος του «AHEPA» (American Hellenic Educational and Progressive Association), της Πανικαριακής Αδελφότητας Αμερικής και της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας στην Ουάσιγκτον. Είμαι περήφανος για το έργο που επιτελεί ο Παρροδιακός Σύλλογος Αμερικής, έχοντας αναλάβει και στηρίξει πολλές και σημαντικές πρωτοβουλίες, όπως το καλοκαιρινό κάμπινγκ στα Κολύμπια της Ρόδου, το άγαλμα του Δωριέα και τόσα άλλα… Θα ήταν ευχής έργον, εμείς οι Ελληνες της Διασποράς να μπορούμε να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες για να συμμετέχουμε σε μεγάλα projects στο νησί.
• Η Δωδεκανησιακή κοινότητα στην Αμερική πάντως, μιας και κάνατε ιδιαίτερη αναφορά, είναι αρκετά ισχυρή και κατά καιρούς, συνδράμει με όποιο τρόπο μπορεί στην ενίσχυση και στην ανάπτυξη των νησιών μας. Τι σας προβληματίζει περισσότερο από όσα συμβαίνουν σήμερα, στην πατρίδα;
Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση για διάφορους λόγους. Πρώτον – επιτρέψτε μου να πω απλώς ότι δεν παρακολουθώ την ελληνική πολιτική τόσο στενά όσο θα ήθελα και ότι οι παρατηρήσεις μου είναι από μια πολύ περιορισμένη και μακρινή προοπτική – αλλά μια προοπτική που πιστεύω ότι θα βρείτε ενδιαφέρουσα.
Ενώ οι εντάσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ανάγονται χιλιάδες χρόνια, η κορύφωση της όξυνσης που παρακολουθούμε τελευταίως, είναι πολύ αντιπροσωπευτική αυτού που βλέπουμε σε όλο τον κόσμο – ο αγώνας μεταξύ μιας ανοιχτής και δημοκρατικής κοινωνίας ενάντια σε μια αυταρχική και απολυταρχική. Κοιτάξτε πώς έθνη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Τραμπ και η Τουρκία υπό τον Ερντογάν, απέτυχαν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις του 21ου αιώνα, όπως με επιτυχία έκαναν οι Ελληνες. Όταν οι πρόσφυγες έφυγαν από τα σπίτια τους για καλύτερη ζωή για να μετακινηθούν στις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρωπαϊκή Ένωση, η απάντηση του Τραμπ ήταν να «χτίσει ένα τείχος», ενώ ο Ερντογάν θεωρούσε αυτήν την κρίση ως έναν τρόπο για να κερδίσει πολιτικά οφέλη από τη Δύση. Η Ελλάδα από την άλλη πλευρά – παρά το γεγονός ότι βρισκόταν σε μια καταστροφική οικονομική κρίση έκανε ό, τι μπορούσε για να βοηθήσει τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.
Όταν ο COVID-19 χτύπησε, η ελληνική κυβέρνηση ενήργησε γρήγορα και σταθερά – ενώ οι άνθρωποι παρέμειναν πολιτισμένοι και ήρεμοι, μένοντας στο σπίτι, μένοντας ασφαλείς και σταματώντας τη διάδοση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν το αντίθετο και τώρα, ως αποτέλεσμα, θα συνεχίσουν να υποφέρουν.
Όταν η Ελλάδα είχε μια πολύ δραστική αλλαγή εξουσίας, από το ΣΥΡΙΖΑ στη Νέα Δημοκρατία – ήταν (από όσο γνωρίζω) ειρηνική και χωρίς επεισόδια- σε αντίθεση με αυτό που βλέπουμε τώρα στις ΗΠΑ και σε αντίθεση με αυτό που βλέπουμε στην Τουρκία.
Όταν ο φασισμός εξαπλώθηκε και στις δύο χώρες μας, τα ελληνικά δικαστήρια κήρυξαν τη Χρυσή Αυγή εγκληματική οργάνωση – απόφαση που χαιρέτησαν οι ηγέτες όλων των μεγάλων κομμάτων της Ελλάδας – συμπεριλαμβανομένου και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Εν τω μεταξύ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Πρόεδρος Τραμπ σε εθνική τηλεοπτική κάλυψη, αρνήθηκε να αποκηρύξει και να καταδικάσει τους υπέρμαχους της λευκής υπεροχής, καλώντας την ομάδα «Proud Boys» (μια ομάδα με πολύ παρόμοιες ιδέες και δομή με τη Χρυσή Αυγή) να είναι σε ετοιμότητα.
Τέλος – κατά την επίσκεψή του στην Ουάσινγκτον, πέρυσι- είχα την ευκαιρία να ακούσω τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να μιλά στο Atlantic Council όπου, μεταξύ άλλων, μίλησε ανοιχτά για το πώς η κυβέρνησή του προετοιμάζεται για την κλιματική αλλαγή. Ο λαός και η κυβέρνηση της Ελλάδας κοιτάζουν ήδη μπροστά για να προετοιμαστούν για την επόμενη κρίση, ενώ τα μεγάλα κόμματα σε έθνη όπως οι ΗΠΑ και η Τουρκία συνεχίζουν να αρνούνται την κλιματική αλλαγή. Το λέω όλα αυτά για δύο λόγους. Πρώτα απ ‘όλα, το «μικρό έθνος» μας έχει καταφέρει τόσο πολλά αυτήν την τελευταία δεκαετία παρά το γεγονός ότι έχει περισσότερα εμπόδια και προκλήσεις από οποιοδήποτε άλλο δυτικό έθνος, και πιστεύω ότι είναι σημαντικό να το υπενθυμίσουμε αυτό – και να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Έχουμε συνεχίσει να είμαστε φάρος δημοκρατίας και πολιτισμού σε αυτές τις δύσκολες στιγμές, όπως και σε κάθε δύσκολη περίοδο.
Δεύτερον, τα λέω όλα αυτά επειδή εάν ο Ερντογάν αποκτήσει με οποιονδήποτε τρόπο επιρροή και λόγο στο Αιγαίο, στα Δωδεκάνησα, θα είναι η πρώτη φορά σε αυτόν τον αιώνα, σε αυτό το γεωπολιτικό περιβάλλον που ένα αυταρχικό καθεστώς θα το επιτύχει αυτό εις βάρος μιας ελεύθερης, ανοιχτής και δημοκρατικής κοινωνίας. Δεν μπορώ να φανταστώ μια πιο ανησυχητική κατάσταση… Ωστόσο, πιστεύω στη διοίκηση του Προέδρου Μπάιντεν και δεν σταματώ να ελπίζω για το μέλλον της Ελλάδας.
