Την ώρα που ο δήμαρχος Ρόδου κ. Στάθης Κουσουρνάς, που απεμπόλισε τη δυνατότητα του Δήμου να χρηματοδοτηθεί από το πράσινο ταμείο του ΥΠΕΚΑ για την απαλλοτρίωση ακινήτου, που είχε δεσμευτεί από το έτος 1973, εμμένοντας σε μια αντιδικία, η οποία έχει κριθεί αμετακλήτως από τον Αρειο Πάγο, επιδιώκει συναίνεση με την αντιπολίτευση στο θέμα, μεταξύ των υπηρεσιακών παραγόντων του Δήμου έχει ξεσπάσει σοβαρή διαμάχη.
Ο κ. Κουσουρνάς, επεδίωξε συγκεκριμένα χθες να πείσει ότι η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου, που απέρριψε το αίτημα της δημοτικής αρχής για αναστολή της συντηρητικής κατάσχεσης των λογαριασμών του Δήμου μέχρι του ποσού του 1,8 εκατ. ευρώ, επιτρέπει να δεσμευτεί μόνο ένας λογαριασμός του Δήμου, προαναγγέλλοντας ότι θα επανέλθει με νέα αίτηση αναστολής.
Η απόφαση όμως αναφέρει σαφέστατα ότι τυχόν περιορισμός της κατάσχεσης σε συγκεκριμένους τραπεζικούς λογαριασμούς του Δήμου Ρόδου θα αποτελέσει αντικείμενο έρευνας από το δικαστήριο κατά την εκδίκαση της αίτησης την 24η Φεβρουαρίου 2014.
Αυτό που τονίζεται στην απόφαση, είναι ότι υπήρξε προφορική δέσμευση της πληρεξουσίας δικηγόρου της 78χρονης ζωγράφου κατά τη συζήτηση της προσωρινής διαταγής, σύμφωνα με την οποία θα άρει την κατάσχεση επί των τραπεζικών ιδρυμάτων εφόσον μετά τη λήψη των απαντήσεων των τελευταίων εντός οκταημέρου από την επιβολή της κατάσχεσης, προκύπτει η ύπαρξη ικανού χρηματικού ποσού για την ικανοποίηση της απαίτησής της σε κάποιο τραπεζικό ίδρυμα.
Σημειώνεται ότι οι απαντήσεις των τραπεζών, που συνηθίζεται να δίδονται στο Ειρηνοδικείο Αθηνών, από τις οποίες θα προκύψει και το ύψος των λογαριασμών, αναμένονται μετά την Παρασκευή.
Από εκεί και πέρα δεν έχουν αλλάξει οι συνθήκες, που προβλέπει η κείμενη νομοθεσία για την ευδοκίμηση οποιασδήποτε νέας αίτησης αναστολής, όταν μάλιστα με την ίδια την απόφαση που έχει εκδοθεί κρίθηκε ότι ουδόλως πιθανολογήθηκε η συνδρομή των νομίμων προϋποθέσεων για την αναστολή του ασφαλιστικού μέτρου.
Ειδικότερα, δεν προβλήθηκε ουδείς ισχυρισμός περί εξόφλησης της απαίτησης του Δήμου Ρόδου, αλλά ούτε και περί ανυπαρξίας αυτής εν όλω ή εν μέρει, ώστε να δικαιολογείται η αιτούμενη αναστολή!!.
Θυμίζουμε ότι με δημόσιες δηλώσεις τους, τόσο ο δήμαρχος Ρόδου όσο και ο αντιδήμαρχος Οικονομικών, επεδίωξαν να πείσουν ότι πρόκειται για δασικό ακίνητο πράγμα που έχει ωστόσο κριθεί αμετακλήτως από τα πολιτικά δικαστήρια. Εαν μάλιστα το ακίνητο έχει μετατραπεί πλέον από αυτοφυή δέντρα σε δασικό αυτό οφείλεται στην αδιαφορία του Δήμου για την ολοκλήρωση της απαλλοτρίωσης. Ούτως ή άλλως το ακίνητο έχει δεσμευτεί για να χρησιμοποιηθεί ως χώρος πρασίνου.
Και ενώ έτσι έχουν τα πράγματα εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η προϊστάμενη του ταμείου του Δήμου Ρόδου απηύθυνε προχθές στην προϊστάμενη της Διεύθυνσης Πολεοδομικού Σχεδιασμού έγγραφο με το οποίο της ζητά να άρει τις αντιρρήσεις της για την άρση της απαλλοτρίωσης, που είχε συντελεστεί το 1973, συντασσόμενη με την άποψη της νομικής υπηρεσίας και προειδοποιώντας για πειθαρχικές ευθύνες σε περίπτωση που δεν το πράξει.
Τι είχε όμως αναφέρει σε γνωμοδότησή της επί του θέματος την 27η Ιανουαρίου 2012 η νομική υπηρεσία;
«Η απόφαση 9/2012 του Εφετείου Δωδεκανήσου προσδιόρισε την οριστική τιμή μονάδος της αποζημιώσεως της μερίδας 219 Γαιών Ρόδου, κειμένης στα οικοδ. Τετράγωνα 455.456.457.457.458 στην τοποθεσία Μποϊνού Καρά στο ποσό των 500 ευρώ ανά τμ εδάφους. Κατά τις προβλέψεις του Σχεδίου Πόλεως το ακίνητο αυτό γίνεται χώρος πρασίνου. Δεδομένου ότι η έκταση που πρέπει να αποζημιωθεί ανέρχεται σε 3.473.16 τμ έπεται ότι η καταβλητέα αποζημίωση ανέρχεται σε 1.736.580 ευρώ.
Σημειώνουμε ότι πρόκειται για εδαφική έκταση επικλινή, με αυτοφυή βλάστηση σε πολύ μεγάλο μέρος της συνολικής εκτάσεώς της, βλάστηση που δεν επιτρέπεται να καταστραφεί και οπωσδήποτε είναι διατηρητέα (όπως αποφάνθηκε η Διεύθυνση Δασών και είναι συνέπεια του προορισμού του ακινήτου κατά το Σχέδιο Πόλεως ως χώρου πρασίνου), με έλλειψη προσβάσεως από δημόσιο δρόμο στην παρούσα κατάσταση.
Από την έρευνα της υποθέσεως που είχε γίνει με την Υπηρεσία πριν από την δίκη προέκυψε ότι ανάλογη αποζημίωση θα ζητήσουν, ευλόγως και κατά την εμπειρία της δικαστικής πρακτικής, θα λάβουν τα γειτονικά ακίνητα, της ίδιας περίπου νομικής και πραγματικής καταστάσεως.
Επομένως η συνολική δαπάνη για την απαλλοτρίωση του ευρύτερου εδαφικού χώρου, που προβλέπεται ως χώρος πρασίνου, θα αυξηθεί ανάλογα και θα είναι πολύ μεγάλη.
Η εξέλιξη αυτή είναι προφανές ότι φέρει προς κρίση, λήψη αποφάσεως και ενέργειων, το ζήτημα της υπάρξεως δυνατότητας του Δήμου να αντεπεξέλθει υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες, που δεν προβλέπεται να μεταβληθούν σημαντικά στο μέλλον, σε τέτοιες μεγάλες οικονομικές υποχρεώσεις για την δημιουργία χώρων πρασίνου και μάλιστα μη προσβάσιμων στο κοινό.
Εν όψει αυτών εισηγούμεθα να αντιμετωπισθεί από τον Δήμο μας η άρση της αναγκαστικής απαλλοτριώσεως του ακινήτου αυτού και των παρακειμένων, είτε με την εφαρμογή των κανόνων του ισχύοντος Σχεδίου Πόλεως είτε με την τροποποίηση του ισχύοντος Σχεδίου Πόλεως ώστε να τεθεί ο συγκεκριμένος χώρος εκτός Σχεδίου και να απαλλαγεί ο Δήμος από την υποχρέωση καταβολής αποζημιώσεως.
Αυτά ανεξάρτητα από το ό,τι ανάλογα με το περιεχόμενο και τις παραδοχές της αποφάσεως, θα ερευνήσουμε την δυνατότητα ασκήσεως αιτήσεως αναιρέσεως κατά της αποφάσεως αυτής του Εφετείου η οποία (αίτηση αναιρέσεως) κατά την εμπειρία και την στατιστική του Αρείου Πάγου δεν έχει μεγάλες πιθανότητες να γίνει δεκτή».
