Μια ελπίδα προέκυψε κι αυτή ακούει στο όνομα «κακοκαιρία». Καλό θα ήταν όλοι όσοι χαίρονται με τις ωραίες εικόνες που θα δούμε από τα χιόνια και τι ωραία που θα παίξουμε χιονοπόλεμο, να σκεφτούν , ότι δυστυχώς πάρα πολλές οικογένειες δεν έχουν στο μυαλό τους αυτό (και το απεύχονται), αλλά πως θα ζεστάνουν τα σπίτια τους, πως θα καταφέρουν να μην παγώσουν τα παιδιά τους, γιατί οι τιμές στη θέρμανση έχουν πάει στο Θεό. Τόσο, που το επίδομα που δίνει το κράτος να μην μπορεί να ελαφρύνει ουσιαστικά τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Οι αλλεπάλληλες ειδήσεις για πυρκαγιές σε κατοικίες που αποδίδονται στην προσπάθεια των ενοίκων να ζεσταθούν με διάφορους τρόπους, φαινόμενο που έχει αυξητική τάση, ήρθε να υπογραμμίσει το πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας στη χώρα μας. Το πρόβλημα καθίσταται ακόμη πιο τραγικό εάν σκεφτούμε ότι υποτίθεται ότι εδώ και δεκαετίες είχαμε περάσει εκείνο το κατώφλι ανάπτυξης που επέτρεπε να θεωρούμε αυτονόητη την επαρκή θέρμανση (και ψύξη το καλοκαίρι) των σπιτιών, με το μαγκάλι και τη σόμπα να αντιμετωπίζονται ως στοιχεία ενός παρελθόντος που υποτίθεται ότι δεν επρόκειτο να επιστρέψει. Οι σκληροί δείκτες διαβίωσης «κοκκινίζουν» επικίνδυνα. Και δείχνουν πόσο λίγο μπορεί να απέχει η διπλή κρίση, πανδημίας και πληθωρισμού, από μια βαθιά κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση…
«Κοκκινίζουν» επικίνδυνα
