Μάθημα

Eχοντας αναλάβει την πρωθυπουργία στη χώρα της στα 37, ηγήθηκε με το δικό της μοναδικό στιλ, συνδυάζοντας το συναίσθημα και την ανθρωπιά -που συχνά λείπει από την πολιτική- με την αποφασιστικότητα και οδηγώντας τη Νέα Ζηλανδία μέσα από τις Συμπληγάδες κρίσεων, η πρωθυπουργός Τζασίντα Άρντερν αποφάσισε να παραιτηθεί, μετά από πεντέμισι χρόνια, παραδεχόμενη ότι δεν έχει πια ενέργεια και κουράγιο για να συνεχίσει. Ήταν άλλη μια φορά που η Τζασίντα έγραψε ιστορία. «Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά και ξέρω ότι δεν έχω πια αρκετή ενέργεια για να ανταποκριθώ, για την κάνω σωστά. Είναι τόσο απλό». Απλό;; Ποιος άλλος έχει παραδεχτεί ότι δεν αισθάνεται ικανός να ανταπεξέλθει; Αντιθέτως, ο κανόνας είναι πολιτικοί που δεν φεύγουν με τίποτα από μπροστά μας, ακόμα και όταν μοιάζουν εξαντλημένοι, άδειοι και ανίκανοι για οτιδήποτε. Γοητευμένοι από την αίσθηση (συχνά και ψευδαίσθηση) εξουσίας, δεν πτοούνται από τις αποτυχίες τους, επιμένοντας εφ΄ όρου ζωής να διεκδικούν αξιώματα και κάνοντας το παν για να καταφέρουν να μείνουν προσκολλημένοι ισοβίως στις καρέκλες τους, κάτι σαν τους δεσποτάδες που αποχωρούν με το θάνατο από την επισκοπική έδρα. Είναι παρήγορο, μα και τόσο σπάνιο, που υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν να εγκαταλείψουν θέσεις εξουσίας, επειδή ακριβώς προβλέπουν ότι δεν μπορούν να τις υπηρετήσουν όπως πρέπει. Που έχουν τα κότσια να επιστρέφουν εκεί που βρίσκονταν πριν και που οι αποφάσεις και οι πράξεις τους, καθοδηγούνται από την προσωπική τους αξιοπρέπεια και υπευθυνότητα να κάνουν καλά ότι κάνουν. Κι αν δεν μπορούν, ξέρουν να αποχωρούν.  Έτσι κι αλλιώς οι άνθρωποι με ικανότητες και αξιακό σύστημα, ακόμα κι αν δεν έχουν εξουσία, πάλι σημαντικά πράγματα θα κάνουν. Το παράδειγμα της πρωθυπουργού της Νέας Ζηλανδίας, είναι ένα θανάσιμο πλήγμα στον επαγγελματικό εγωισμό που υπάρχει γύρω μας – και, φυσικά, και μέσα μας. Εδωσε ένα μάθημα υψηλής πολιτικής ηθικής, αφού είπε ότι ήταν μεγάλο προνόμιο της, που της έδωσαν οι ψηφοφόροι 5,5 χρόνια στην εξουσία της χώρας της, «μαζί όμως με το προνόμιο έρχεται και η ευθύνη, συμπεριλαμβανομένης της ευθύνης να ξέρεις πότε είσαι πρόσωπο κατάλληλο για να κυβερνήσεις και πότε να αποχωρήσεις».