«Εδώ και μερικά 24ωρα, η Ελλάδα επισήμως ζει στον αστερισμό της «ισορροπημένης εξισορρόπησης». Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχει «ένας καθρέφτης για κάθε μέτρο που θα αντανακλά ένα αντίμετρο». Και αν δεν υπάρχει η ΕΡΤ που το γράφει σαφώς κάτω από την εικόνα του Ντάισελμπλουμ καθώς αυτός μιλούσε για διαρθρωτικές αλλαγές που θα φέρουν δημοσιονομικό αποτέλεσμα: «Λιτότητα τέλος!». Ο απόλυτος λεκτικός αντιπερισπασμός, η δημαγωγική σύγχυση και -κυρίως- η αποφασιστικότητα να επιμένεις σε μίαν άποψη ακόμη κι αν αυτή προσκρούει προφανώς στην αλήθεια. Oι γλωσσολόγοι ισχυρίζονται ότι όταν η Διπλή Γλώσσα επικρατεί στον δημόσιο διάλογο, τότε οδηγεί και στη Διπλή Σκέψη. Με άλλα λόγια, όταν επί μακρόν οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, επειδή ακριβώς το μυαλό λειτουργεί με σημασίες, αλλοιώνονται τα κριτήρια με βάση τα οποία κάνουμε επιλογές. Και όταν, μάλιστα, οι όροι με τους οποίους επικοινωνούμε απευθύνονται κυρίως στο θυμικό μας, μπορούν να ανατινάξουν -κυριολεκτικά- τον ορθολογισμό. Είναι η κατάσταση την οποία η σύγχρονη Ψυχολογία αποκαλεί «Αγνωσία» και σηματοδοτεί την απόλυτη πίστη του υποκειμένου όχι σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει, αλλά σε κάτι που εκείνο θέλει να συμβαίνει. Είτε γιατί το έχει ανάγκη, είτε γιατί θα αυτο-αμφισβητηθεί δραματικά αν παραδεχθεί ότι έκανε μια λάθος επιλογή.»
Απόσπασμα από άρθρο Γιάννη Βλαστάρη, συγγραφέα του «Λεξικού χωρίς γραβάτα» το οποίο μας εξηγεί τους νεολογισμούς των ετών της κρίσης, που θα ζήλευε ο Οργουελ.
