Ενας χρόνος συμπληρώθηκε από τον θάνατο του Παντελή Παντελίδη. Είναι κρίμα και άδικο, να χάνεται κάποιος, πριν προλάβει να κλείσει τα 33 και που μέχρι εκείνη την ώρα κρατούσε όλα, όσα μπορούσε να ονειρευτεί ένα απλό, λαϊκό παιδί. Ένα παιδί, που ταξίδευε με προορισμό το όνειρό του. Και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, αυτό το ταξίδι σταμάτησε πάνω σε μια μπάρα. Είναι πραγματικά άδικο. Οσο άδικος ήταν ο χαμός του, τόσο άδικο και θλιβερό, είναι, ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου, να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, με ειδήσεις που περιορίζονται στην κουτσομπολίστικη σκοπιά και όχι στην ουσία και όχι σαν αφορμή για σκέψη και οργάνωση, ώστε να μην χαθούν οι ζωές και άλλων ανθρώπων. Είναι κρίμα. Γιατί ο χαμός αυτού του παιδιού θα μπορούσε να εξελιχθεί στο ισχυρότερο κοινωνικό μήνυμα κατά της χρήσης αλκοόλ από όσους πιάνουν τιμόνι στα χέρια τους. Η μνήμη του Παντελίδη θα έπρεπε να είναι το παράδειγμα, αν θέλετε η θυσία προς ένα σκληρό και χρήσιμο μάθημα. Ομως τελικά, κυρίως χάρη στη συνδρομή ορισμένων μέσων, εξελίσσεται σε θεωρία συνωμοσίας. Και έχει εξαιρετικό -και συνάμα ανατριχιαστικό- ενδιαφέρον να παρακολουθήσεις πώς ορισμένα μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι πρώτης ή περιθωριακής γραμμής, σκύβουν πάνω από το θέμα για να τσιμπήσουν νούμερα και κλικ . Εξαντλούμε την ευαισθησία μας στο θρήνο γι’ αυτούς που χάνουμε, και συνεχίζουμε τις κακές μας συνήθειες. Τα τροχαία μάς αφορούν όλους. Στους δρόμους σκοτώνονται πλούσιοι, φτωχοί, άσημοι, διάσημοι, νέοι, ηλικιωμένοι, οι πάντες. Κι αν θέλετε ένα πιο πολιτικό σχόλιο: τα τροχαία αντανακλούν ευκρινώς το συλλογικό μας αδιέξοδο. Υποτίθεται ότι το απότομο σταμάτημα των ονείρων πάνω σε μια μπάρα, αυτή η πλευρά της τραγωδίας, θα είναι και διδακτική ιστορία που εξηγεί πώς είναι η ζωή Η ευκαιρία που δίνει ο Παντελής να μείνει και κάτι εκτός από τα τραγούδια του. Και είναι το καλύτερο μνημόσυνο.
Το καλύτερο μνημόσυνο
