Πηγαίνουμε βόλτες στα δάση, ανιχνεύουμε τα μονοπάτια τους, αφουγκραζόμαστε τον ψίθυρο των δέντρων καθώς ο άνεμος περνά μέσα από τα φύλλα τους, εντυπωσιαζόμαστε από το παράστημά τους, αναζητούμε την επαφή μαζί τους για να ξεκουραστούμε, αλλά… μέχρις εκεί φτάνει η αγάπη μας. Αντε και σε μια Παγκόσμια Ημέρα. Αν είχαμε συνείδηση του ρόλου που παίζουν τα δάση στη ζωή μας, θα τα προστατεύαμε. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες. Το πιο χαρακτηριστικό ίσως είναι ο όγκος των σκουπιδιών και των πλαστικών που αφήνουμε πίσω μας όταν τα επισκεπτόμαστε. «Μια βόλτα στο αλσύλλιο ή στο πάρκο της γειτονιάς μας, όπου κι εκεί, συντροφιά μάς κάνει μια μικρή παρέα δένδρων, συστήνουν δηλαδή ένα μικρό δασάκι κι εκεί θα πάρουμε μια γεύση του πώς κάποιοι αντιλαμβάνονται τη βόλτα στο δάσος, την επαφή με τη φύση. Από τα μπουκαλάκια του χυμού που μπορεί να βρούμε παραχωμένα στα κλαδιά ενός θάμνου, τα πεταμένα χαρτομάντιλα στο γρασίδι και άλλα μη χαριτωμένα. Μήπως θεωρούν ότι η γη ανακυκλώνει από μόνη της ό,τι δεν είναι δικό της; Μήπως εκδικούνται για την απόπειρα δολοφονίας κατά της Κοκκινοσκουφίτσας, τον κακό λύκο, που ζούσε βαθιά μέσα στο δάσος και θέλουν να τον αφήσουν ξεσπίτωτο; Η ψυχολογική προσέγγιση του θέματος ανήκει σε άλλους, αρμόδιους φορείς. Ως άνθρωπος όμως και πολίτης της γης μπορώ να εκφραστώ και να πω ότι η επαφή μας με τα δένδρα, τα δάση, τη φύση, θα έπρεπε να έχει ως σημείο εκκίνησης τον σεβασμό». Αυτό τονίζει ο ομότιμος καθηγητής Δασολογίας του ΑΠΘ και μέλος του Δ.Σ. του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας και του Ελληνικού Κέντρου Βιοτόπων-Υγροτόπων, Σπύρος Ντάφης, στο βιβλίο του, «Τα δάση της Ελλάδας»
Σημείο εκκίνησης ο σεβασμός
