Με απόφαση που εξέδωσε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών με τη διαδικασία των εργατικών διαφορών κρίθηκε άκυρη η καταγγελία της σύμβασης εργασίας εργαζομένου στο αεροδρόμιο της Ρόδου ως καταχρηστική.
Ο εργαζόμενος δεν συναίνεσε και δεν αποδέχθηκε την προτεινόμενη μείωση των αποδοχών του κατά ποσοστό 15% από τον εργοδότη του, γιατί αυτή παραβιάζει τα αξιολογικά όρια του άρθρου 281 του Α.Κ., διότι η μείωση των αποδοχών του όχι μόνο θα του προκαλούσε άμεση (υλική) ζημία, αλλά θα ανατρεπόταν και ο οικονομικός και οικογενειακός προγραμματισμός του.
Ωστόσο απορρίφθηκε η αγωγή κατά το αίτημα για την επαναπρόσληψή του, γιατί και στην περίπτωση αυτή η υποχρέωση του εργοδότη για αποδοχή των υπηρεσιών των εναγόντων δεν ανακύπτει ως αυτόματη συνέπεια της αναγνώρισης της ακυρότητας της καταγγελίας αυτής, καθόσον δεν αναφέρονται στο δικόγραφο της ένδικης αγωγής στοιχεία απαραίτητα για τη νομική θεμελίωσή της.
Ο εργαζόμενος, κάτοικος Παραδεισίου Ρόδου εστράφη κατά της εταιρείας «OLYMPIC HANDLING ANΩNYMOΣ ETAIPEΙA ΕΠΙΓΕΙΑΣ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΗΣ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ», που εδρεύει στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «EΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ» και εκπροσωπείται νόμιμα.
Το ιστορικό της υπόθεσης έχει ως εξής:
Ο ενάγων προσλήφθηκε από την εναγομένη στις 30-6-2009 με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας για να εργασθεί στο αεροδρόμιο Ρόδου για τον φορτοεκφόρτωση αεροσκαφών.
Οι μηνιαίες αποδοχές του ανέρχονταν στο ποσό των 1.100 ευρώ και οι νόμιμες σε 820,50 ευρώ.
Στις 30-6-2012 η εναγομένη δια του νομίμου εκπροσώπου της ζήτησε από τον ενάγοντα να συναινέσει στη μείωση των καταβαλλόμενων μηνιαίων αποδοχών κατά το ποσοστό του 15%, πρόταση στην οποία ο ενάγων δεν συμφώνησε, διότι η μείωση των αποδοχών του όχι μόνο θα του προκαλούσε άμεση (υλική) ζημία, αλλά θα ανατρέπονταν και ο οικονομικός και οικογενειακός προγραμματισμός του, δεδομένου ότι είχε οικογένεια και είχε προβεί στην αγορά πρώτης κατοικίας, αφού είχε δικαίωμα επιδότησης επιτοκίου από τον Οργανισμό Εργατικής Κατοικίας (Ο.Ε.Κ.), για τη χορήγηση δανείου και επιβαρυνόταν μηνιαίως με την καταβολή των τοκοχρεωλυτικών δόσεων τούτου στην Τράπεζα.
Παρά ταύτα η εναγομένη τον απέλυσε εξαιτίας της άρνησής του να αποδεχθεί την πρόταση για μείωση των αποδοχών.
Η εναγομένη ομολογεί ότι «μετά την απόρριψη της πρότασης αυτής η εταιρεία μας προέβη στην προαναγγελθείσα καταγγελία της σύμβασης εργασίας του καταβάλλοντας τη νόμιμη αποζημίωση», διατείνεται όμως ότι η προταθείσα τροποποίηση της συμβάσεως εργασίας ήταν επιβεβλημένη, διότι αφ΄ ενός οι αποδοχές του ενάγοντος, ήταν υπέρτερες των νομίμων και αφ΄ετέρου υπήρχαν «τεράστια» οικονομικά προβλήματα που μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και στο οριστικό κλείσιμο του σταθμού.
Όμως, αν εξαιρέσει κανείς επουσιώδεις μεταβολές των όρων εργασίας, μεταβολές που καλύπτονται συνήθως και από την άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος, κάθε άλλη τροποποίηση του περιεχόμενου της συμβάσεως εργασίας προϋποθέτει κατά κανόνα την αποδοχή του εργαζομένου.
Ανεξάρτητα πάντως από αυτό, τα (προς θεμελίωση του ισχυρισμού της για καταχρηστική από τον ενάγοντα άρνηση της προταθείσης τροποποίησης) αναφερόμενα από την εναγομένη πραγματικά γεγονότα αφ΄ενός των υπέρτερων των νομίμων αποδοχών του ενάγοντος και αφ΄ετέρου των οικονομικών προβλημάτων της ίδιας, ενόψει και της απόλυσης του ενάγοντος κατά την διάρκεια της καλοκαιρινής περιόδου που η εναγομένη προσλαμβάνει διπλάσιο του μονίμου εποχικού προσωπικού και της συνέχισης της λειτουργίας του σταθμού μέχρι σήμερα δεν έχουν επαρκές αποδεικτικό έρεισμα παρεκτός του ότι τα εν λόγω γεγονότα δεν αποτελούν ανωτέρα βία.
Κατόπιν αυτών, ο ισχυρισμός της για καταχρηστική συμπεριφορά του ενάγοντος κρίθηκε αβάσιμος.
Το δικαστήριο αναγνώρισε ότι είναι άκυρη η καταγγελία της σύμβασης εργασίας του ενάγοντος που έγινε στις 30-6-2012. Υποχρέωσε την εταιρεία να του καταβάλει 16.960,91 ευρώ με το νόμιμο τόκο από τότε που κάθε κονδύλι ήταν απαιτητό και μέχρι την εξόφληση.
