Αντί για.. κώνειο

«Αν δεν μπορεί κάποιος να ζει καλά, ας μη ζει καν κακά». Κάπως έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε το «Κείων νόμιμον», το έθιμο δηλαδή των κατοίκων της αρχαίας Κέας οι οποίοι, με γενεσιουργό αιτία την πολιορκία τους από τους Αθηναίους, προχώρησαν σε μια βαριά απόφαση, όπως την αναφέρει ο Στράβων: να παίρνουν κώνειο όσοι ξεπερνούσαν τα εξήντα χρόνια της ζωής τους και να πεθαίνουν, ώστε να επαρκεί η τροφή για τους υπόλοιπους («προσέταττε γαρ ο νόμος τους υπέρ εξήκοντα έτη γεγονότας κωνειάζεσθαι και του διαρκείν τοις άλλοις την τροφήν»). Μια γουλιά κώνειο λοιπόν, δυο κουβέντες παρηγόριας και ιδού μια σίγουρη και ριζική λύση  να γλυτώσουν κάποιοι από τους συνταξιούχους που βρέθηκαν αυτές τις ημέρες με αφορμή την «13 σύνταξη» στο στόχαστρο, με ντροπιαστικές αναφορές και σχόλια. «Αναξιοπρεπείς»,» «παρασιτούν σε βάρος του μέλλοντος των παιδιών τους», «τιμολογούν την ψήφο τους». Απίστευτες, ανεπίτρεπτες και άδικες κατηγορίες, για τους ανθρώπους που στη δύση της ζωής τους,υπέστησαν ανελέητες περικοπές και σύρθηκαν με όση αξιοπρέπεια τους έμεινε στις ουρές των συσσιτίων. Αν θέλουν στόχο κριτικής υπάρχουν πολλοί. Είναι  όσοι εργαλειοποιούν τη φτώχεια που οι ίδιοι δημιούργησαν, γιατί αυτοί είναι που τιμολογούν την ψήφο των πολιτών. Οι συνταξιούχοι ξέρουν πολύ καλά ποιος έκοψε τα δώρα τους, ποιος σε μια νύχτα τσεκούρωσε το εισόδημά τους και «σάρωσε» τα ταμεία τους, ποιος  καινούργιος «σωτήρας» τους έκανε ακόμη φτωχότερους με νέες περικοπές. Κι αν έτρεξαν στις τράπεζες την ίδια ημέρα που πιστώθηκαν χρήματα στους λογαριασμούς τους, είναι γιατί τα έχουν πραγματική ανάγκη. Τελεία! Αλλού η κριτική λοιπόν. Για τον χρόνο που αυτό έγινε, για το που βρέθηκε το λεφτόδεντρο και πως ποτίζεται ή θα ποτίζεται για να συνεχίσει να καρποφορεί και αντί κάποια τζιμάνια της αντιπολίτευσης να βγαίνουν δεξιά κι αριστερά να λένε πως δεν είναι προτεραιότητα οι συνταξιούχοι αλλά τα παιδιά και τα εγγόνια τους (δίνοντας γραμμή στον όχλο από κάτω να ψάχνουν κώνειο για τα «παράσιτα») να πουν πως εκείνοι θα μπορέσουν να αποκαταστήσουν και τις υπόλοιπες περικοπές των ανθρώπων αυτών. Καλές και άγιες οι απαντήσεις τύπου «να μειώσουμε τη φορολογία», «να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας», «να επεκτείνουμε την οικονομία», «να οικοδομήσουμε κλίμα εμπιστοσύνης», «να έρθουν επενδύσεις» αντί παροχών, αλλά υπάρχει η σοβαρή πιθανότητα, όταν όλα αυτά επιτευχθούν, οι άνθρωποι αυτοί να βλέπουν τα ραδίκια ανάποδα. Για το κάλιο δέκα και στο χέρι μιλάμε. Για να λήξει δε ο καυγάς εάν αυτό είναι δώρο, παροχή, επίδομα, η σωστή λέξη είναι επιστροφή στην κανονικότητα ανθρώπων. Η πιο σωστά, σταδιακή επιστροφή, γιατί είναι ελάχιστο μέρος αυτών που το κράτος οφείλει να επιστρέψει από αυτά που όλοι μας δώσαμε για να σωθούν οι… Τράπεζες. Και όχι δεν το λέμε εμείς. Το είπε τόσο κυνικά μόλις χθες το ΔΝΤ μετά τις κατά καιρούς του παραδοχές για τις «λάθος συνταγές» που εφαρμόσθηκαν στη χώρα μας.