Υπάρχουν δύο στρατόπεδα που ενώ έχουν κοινό εχθρό να αντιμετωπίσουν, διαπληκτίζονται μεταξύ τους. Από τη μια οι εκπρόσωποι του Υπουργείου Παιδείας και πολλών της πολιτικής σκηνής μες στη σύγχυση υπό την πίεση των γεγονότων, και τις ατυχείς δηλώσεις τους (με τις κάμερες μπορούμε να αξιολογούμε τους καθηγητές) από την άλλη οι συνδικαλιστές με τις επιφυλάξεις και τις αντιρρήσεις τους. Στη μέση των διασταυρούμενων ψυχοφθόρων πυρών και της ανούσιας λογομαχίας, βρίσκεται ένας υπέροχος κόσμος που βάλλεται πανταχόθεν. Είναι τα παιδιά, οι γονείς και οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί, όλοι αρματωμένοι με τις έξυπνες συσκευές τους, ταμπουρωμένοι μέσα σε κλειστά δωμάτια, εντοιχισμένοι σε εικονικές και υβριδικές τάξεις αξιοποιώντας όλες τους τις δυνάμεις, το φιλότιμο, την ευρηματικότητα, την υπομονή, την αντοχή, την αγάπη τους, εξερευνούν και ανακαλύπτουν τον νέο ψηφιακό κόσμο της μάθησης,. Υπάρχει βέβαια και το φιλοθεάμον κοινό που παρακολουθεί τα δρώμενα στην εκπαίδευση, από το θεωρείο, εκτοξεύοντας απαξιωτικές, ειρωνικές ή ενθαρρυντικές δηλώσεις συμπαράστασης ή συμπαράταξης, αναλόγως πού φυσάει ο άνεμος της! Το υπουργείο Παιδείας πάνω στην αναμπουμπούλα προσπάθησε πρόχειρα, χωρίς ιδιαίτερη μελέτη και με πολλές παλινωδίες να “περάσει” ρυθμίσεις τηλε-εκπαίδευσης. Οι οποίες πέφτουν πάνω στην άγνοια, απροθυμία και βέβαια και συντεχνιακή λογική πολλών καθηγητών. Αλλά συγκρούονται και με πολλά κρίσιμα ζητήματα παιδείας, ιδιωτικότητας, ψηφιακής κουλτούρας και υποδομών. Η κάμερα στις τάξεις δεν συγκρούεται με την ιδιωτικότητα αλλά και η μοναδικότητα της σχέσης που έχει αναπτύξει η μικρή κοινότητα δασκάλων και μαθητών κάθε τάξης χωριστά, διαμορφώνοντας τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας.
Τα στρατόπεδα και η μικρή κοινότητα
