Γράφει ο Βάιος Καλοπήτας
Μηχανικός Περιβάλλοντος
‘’Ο ανθρώπινος νους έχει αμυντικούς μηχανισμούς που μας κάνει σε διάφορες καταστάσεις να λαμβάνουμε διάφορες αποφάσεις με σκοπό την αυτοπροστασία, όταν οι αποφάσεις αυτές κατά τη νοημοσύνη μας δεν παίζουν κανένα ρόλο τότε πιθανότατα έχουμε ξεπεράσει ένα κρίσιμο όριο, το όριο της προσωπικής μας αντοχής. Όταν μια συναισθηματική σχέση τελειώνει ή όταν μια επιχειρηματική προσπάθεια αποτυγχάνει υπάρχει πιθανότητα να ξεπεραστεί αυτό το κρίσιμο όριο, ουσιαστικά τίποτα άλλο δεν μας ενδιαφέρει, οι αμυντικοί μηχανισμοί έχουν κατασταλθεί και είμαστε έρμαιο της αποτυχίας μας. Σε μια κοινωνία αυτό αποτελεί και το κρίσιμο όριο είτε της αυτοΐανσης είτε της κατάρρευσής της. Οι δράσεις και τα μέτρα που λαμβάνονται μετά από αυτό ίσως να μην έχουν καμία σημασία. ‘’
Η παραπάνω παράγραφος αποτελεί τμήμα άρθρου μου με τίτλο ‘’Η κρίση στα όρια της Περιβαλλοντικής Επιστήμης‘’ που είχε δημοσιευθεί πριν από ενάμισι χρόνο περίπου . Η επαναδημοσίευση αυτού του τμήματος έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι υποστηρικτές ενός Grexit και της προοπτικής στην επιστροφή στο εθνικό νόμισμα αυξάνονται , όχι τυχαία αν σκεφθείς πως κάθε μέρα κλείνουν επιχειρήσεις και συνάνθρωποι μας χάνουν τις δουλειές τους . Ο συναισθηματικός επηρεασμός αναδεικνύεται ως βασικό υπόβαθρο των αποφάσεων τους. Ο συνδυασμός των έντονων αναμνήσεων της άκοπης ευημερίας, της έλλειψης παιδείας και της περιπλοκότητας των προβλημάτων παράγει παράλογα αποτελέσματα αναφορικά με το πώς πρέπει να αντιμετωπιστούν τα βαριά σημερινά βιοτικά προβλήματα. Ίσως το πιο σοβαρό από αυτά αφορά το ζήτημα της αλλαγής του νομίσματος της χώρας.
Μια υποτίμηση της νέας δραχμής κατά 50% θα αύξανε το χρέος μας κατά 110δις ευρώ. Είτε είμαστε το Ελληνικό δημόσιο, είτε είμαστε οι ιδιώτες που έχουμε δανειστεί σύμφωνα με ευρωπαϊκές εκτιμήσεις . Η δυστυχία αναμφίβολα θα ήταν πολλαπλάσια του σήμερα αν μπορούσαμε να την μετρήσουμε. Μήπως λοιπόν το σημείο της πλήρους κατάρρευσης μας θα είναι η επιστροφή στην δραχμή ; Μήπως οι δράσεις και τα μέτρα που θα ληφθούν μετά δεν θα έχουν καμία σημασία;
Το άρθρο αυτό απευθύνεται κυρίως σε αυτούς που θεωρούν ότι ο πόνος μέσα τους έχει φθάσει στο μέγιστο και οτιδήποτε άλλο και αν συμβεί δεν μπορεί να τους προσθέσει παραπάνω αγωνία . Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και αν συναισθηματικά δεν μπορούν να αντιληφθούν την σημαντικότητα των στιγμών στο εγγύς μέλλον θα εκτιμήσουν την κατάσταση και θα την επαναπροσδιορίσουν . Στην ουσία οτιδήποτε μας κάνει να παίρνουμε στα σοβαρά ένα σενάριο επιστροφής στην δραχμή , ή ενός Grexit αποτελεί μια ψευδαίσθηση .
Αν λοιπόν το κρίσιμο όριο είναι αυτό , υπάρχει χρόνος . Μας χωρίζει η απόσταση της κοινωνίας από ένα τέτοιο σενάριο που ακόμα στην πλειοψηφία της το κατεύχεται , φθάνει να παρακάμψουμε τις αντιστάσεις του χθες μέσω της συνεργασίας και της αλληλεγγύης προς ένα κοινό εθνικό στόχο . Δεν υπάρχουν μνημόνια – αντιμνημόνια δεν υπάρχουν δοσίλογοι και πατριώτες , υπάρχει μια κοινωνία σε αποσύνθεση, μια κοινωνία που για να ανασυσταθεί θέλει πολύ κόπο από ολους μας . Μια κοινωνία , που ενωμένη όμως , μπορεί.
