Απογοήτευση, θλίψη, θυμός, μιζέρια, κατατονία. Κυκλοφορώ σε μια Ρόδο που έχει χάσει το χαμόγελό της, μια κοινωνία που θυμώνει εύκολα, συναντώ ανθρώπους σκυθρωπούς, γερασμένους προ της ώρας τους. Εχουμε βουλιάξει στην ίδια μας την πόλη, αναζητώντας μικρές χρωματιστές πινελιές που θα αποτινάξουν από πάνω μας το γκρίζο πέπλο, εις μάτην έχω την αίσθηση.
Η καθημερινότητά μας, η ζωή μας προσδιορίζεται πλέον από τις δόσεις που ποτέ δεν τελειώνουν, τους απλήρωτους λογαριασμούς που στοιβάζονται σε μία γωνία, τις υποχρεώσεις που πάντα αυξάνονται, τα χρήματα που ποτέ δεν φτάνουν… και το φόβο. Το φόβο για το τι μας περιμένει παρακάτω.
Θα έρθουν καλύτερες μέρες; Είναι τελικά χαμένη η παρτίδα; Θα πιάσουν τόπο οι ματωμένες θυσίες; Εχει νόημα να μείνουμε στη χώρα αυτή και να το παλέψουμε ή να ακολουθήσουμε τόσους άλλους που αποφάσισαν να γίνουν μετανάστες αναζητώντας καλύτερες ημέρες; Ερωτήματα καθημερινά, αλλά πάντα χωρίς απαντήσεις.
Κάπου εδώ ήρθε η ώρα του απολογισμού. Ποιος φταίει τελικά; Φταίνε οι πολιτικοί που μας πήραν στο λαιμό τους με τις αποφάσεις τους, φταίνε οι πολίτες που επί χρόνια παζάρευαν την ψήφο τους με αλισβερίσια εκλέγοντας τους πολιτικούς που τελικά μας πήραν στο λαιμό τους; Φταίμε κι οι δύο πλευρές που χορεύαμε μαζί ταγκό όλα αυτά τα χρόνια, αλλά όταν σταμάτησαν τα όργανα κάποιος έπρεπε να πληρώσει τον λογαριασμό; Γιατί καλή η διασκέδαση, αν και κάποιες φορές υπερβολική, αλλά πάντα έρχεται η ώρα του λογαριασμού.
Ελαχε σε μας, να έρθει ο λογαριασμός για τα αδιάκοπα γλέντια των προηγούμενων ετών. Τα όργανα σταμάτησαν, το πάρτι έληξε και εμείς θα πληρώσουμε τα σπασμένα και μάλιστα με τόκο ληστρικό άσχετα με το αν πήραμε ή όχι μέρος στο πάρτι τους.
Εχουμε όμως την υποχρέωση, ίσως και την ευκαιρία, μετά την απομάκρυνση από το ταμείο (γιατί τον λογαριασμό δεν τον αποφεύγουμε) να πάρουμε την σκούπα. Και να ξεκινήσει το καθάρισμα. Να γίνει ένα καλό ξεσκαρτάρισμα, να πετάξουμε ό,τι δεν μας χρειάζεται και να κρατήσουμε μόνο ό,τι είναι απαραίτητο και χρήσιμο. Τώρα ξέρουμε, δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Δεν υπάρχουν σωτήρες, δεν υπάρχουν μεσσίες, δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί. Ακόμα και οι νεόκοποι επαναστάτες, έγιναν ένα με τους προηγούμενους μπροστά στο θέλγητρο της εξουσίας. Οσοι παρακολουθούσαν το πάρτι κρυμμένοι πίσω τις κουρτίνες, έριχναν το ανάθεμα σε εκείνους που γλεντοκοπούσαν. Μα όταν και οι ίδιοι πέρασαν στην κυρίως αίθουσα, ξεκίνησαν κι αυτοί να στροβιλίζονται και να χορεύουν, αφήνοντας τις (επαναστατικές) ταυτότητές τους στην είσοδο…
Δεν μπορούμε να περιμένουμε πάντα τους άλλους να πάρουν αποφάσεις για εμάς, ώστε να μπορούμε να τους ρίχνουμε το ανάθεμα με την πρώτη ευκαιρία. Εχουμε κι εμείς ευθύνη.
Το πάρτι για ΄μας τους πολίτες τελείωσε όταν οι πολιτικοί μάς έστειλαν την λυπητερή υποχρεώνοντάς μας να πληρώσουμε και τα δικά τους σπασμένα. Γι΄αυτό πρέπει να αρχίσει το ξεσκαρτάρισμα, το συντομότερο δυνατόν. Το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το χρωστάμε στα παιδιά μας. Τώρα ξέρουμε, δεν υπάρχουν δικαιολογίες…
Α-τυπος και υπογραμμός: Η λυπητερή
