Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια, τόσο γρήγορα όσο κυλάει η άμμος στην κλεψύδρα, σαν μία εικόνα να περνάει από μπροστά σου… Ήταν το 1997 όταν αποφοιτήσαμε από το «Καζούλλειο» (2ο Λύκειο Ρόδου), ήταν το 2007 όταν βρεθήκαμε ξανά στο Olympic Palace και ήταν την περασμένη Κυριακή όταν οι αναμνήσεις ξαναγύρισαν και μας θύμισαν τις παιδικές μας τρέλες, την ωραία ανεμελιά και τις πλάκες μας στα θρανία. 20 χρόνια μετά οι απόφοιτοι του… 1997 συναντήθηκαν ξανά, πιο ώριμοι, οι περισσότεροι παντρεμένοι με παιδιά, πιο κατασταλαγμένοι αλλά πάντα με μία παιδική διάθεσή, σαν αυτοί που έκρυβαν τότε.
Είπαμε, ο χρόνος είναι πάντα ο χειρότερος εχθρός, αλλά όταν νιώθεις σαν παιδί και έχεις τη διάθεσή να αναπολήσεις τις όμορφες στιγμές, τότε όλα μοιάζουν πιο όμορφα και πιο ρομαντικά. Κάπως έτσι λοιπόν νιώσαμε όλοι μας, την περασμένη Κυριακή εκεί στο Naval στη νέα Μαρίνα. Πέρασαν 20 χρόνια από τότε, από το 1997 και 10 από το πρώτο ραντεβού το 2007. Περίπου 50 συμμαθητές, που παραμένουν όμως φίλοι έχοντας διατηρήσει από τότε την παιδική φιλία (δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα) συναντήθηκαν και είχαν πολλά πράγματα να πουν και προπάντων να θυμηθούν.
Κάποιοι δεν μπόρεσαν να έρθουν, κάποιοι είναι μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού και κάποιοι ζουν εκτός Ρόδου, όμως φρόντισαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα και να είναι νοερά μαζί μας. Το ίδιο και δύο συμμαθητές μας, που «έφυγαν» τόσο νωρίς και τόσο άδικα από τη ζωή, ο Χρύσανθος Σακελλαρίδης και η Τσαμπίκα Αυγουστή. Είμαστε σίγουροι, ότι κι αυτοί κάπου εκεί τριγύρω ήταν και μας παρακολουθούσαν… Ξέρετε πολλές φορές όσα χρόνια κι αν περάσουν, οι μαθητικές αναμνήσεις πάντα θα μας συνοδεύουν… Τρέλες, έρωτες, φάρσες, παιχνίδια, μαθήματα και τόσα πολλά άλλα, τα οποία «φρεσκάραμε» για να δημιουργήσουμε έναν εκπληκτικό «μικρόκοσμο», που έμοιαζε με μία κρυστάλλινη σφαίρα, να έχει σταματήσει τότε στο 1997. Στο πρώτο reunion το 2007 η «ψυχή» της εκδήλωσης ήταν η Ανθούλα Χριστοδούλου, που είναι μόνιμος κάτοικος του Σίδνεϊ και δεν μπόρεσε να είναι παρούσα, ωστόσο τη διοργάνωση ανέλαβαν και έφεραν σε πέρας δύο άλλα κορίτσια. Ο λόγος για την Χριστίνα Κοντίτση και την Νάνσυ Κωνσταντινίδη, οι οποίες ξεκίνησαν αυτή την όμορφη ιδέα, που έγινε πραγματικότητα με προσπάθεια και κόπο, αλλά πάνω απ’ όλα με ευχάριστη διάθεσή. Ήταν τόσα πολλά αυτά που θυμηθήκαμε και τόσες πολλές οι όμορφες ιστορίες, που η ώρα έμοιαζε με… δευτερόλεπτα. Τώρα βέβαια, οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει φυσικά και οι συζητήσεις διαφοροποιούνται με βασικό επίκεντρο τα παιδιά, τις δουλειές και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι. Όμως αυτή η αύρα ενθουσιασμού, τα χαμόγελα και οι αναμνήσεις ήταν τόσο δυνατά συναισθήματα, που πραγματικά γύρισαν το ρολόι του μυαλού μας, πολύ πίσω. Τα λόγια και οι εικόνες ταυτίστηκαν απόλυτα με τις αναμνήσεις του 1997 και τα όνειρα του καθενός. Μετά από 20 χρόνια πολλά άλλαξαν και πολλά παραμένουν ίδια. Αυτό που δεν άλλαξε όμως είναι το να νιώθεις παιδί στη ψυχή, να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή και τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων.
Ήμασταν 17, βρεθήκαμε στα 27 και τώρα πατήσαμε τα 37 και συνεχίζουμε… Τώρα πλέον η λέξη «μπαμπάς» και «μαμά» μοιάζει με την όμορφη και γλυκιά καθημερινότητα για τους περισσότερους. Είναι περίεργο γιατί κάποτε ήμασταν συμμαθητές και κάναμε τα δικά μας όνειρα έχοντας την αγωνία για το μέλλον. Είναι όμως όμορφο το να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, αυτή που σου προσφέρει η ζωή, έχοντας όμως πάντα στο μυαλό σου, όλες τις ωραίες εικόνες και αναμνήσεις από τα παιδικά σου χρόνια. Είναι όμορφο, γοητευτικό και ρομαντικό να επαναφέρεις στη μνήμη σου, εικόνες και στιγμές που σου έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό σου και θα σε συνοδεύουν για όλα τα χρόνια. Είναι άκρως δελεαστικό να βλέπεις και να συζητάς με ανθρώπους ώριμους πια, με τους οποίους συμπορεύθηκες για πολλά χρόνια και αντάλλαξες μαζί τους χαρές, λύπες, προβληματισμούς και όνειρα. Κάθε φορά έχει τη δική της μαγεία και κάθε φορά θα έρχεται να μας θυμίζει, ότι αυτό που μένει στη ζωή είναι οι όμορφες και γλυκές αναμνήσεις. Όπως τότε, δηλαδή… Γιατί ο χρόνος μπορεί να κυλάει βασανιστικά, αλλά για το πίσω μέρος του μυαλού μας, σταμάτησε στο 1997, τότε που τελείωσε ένας όμορφος και παιδικός κόσμος και ξεκίνησε μία άλλη επίσης, το ίδιο γοητευτική και δύσκολη περιπέτεια! Καλά να είμαστε, όλοι… Ραντεβού το 2027!
