Της Ελένης Ν. Καραγιάννη
Τον τελευταίο καιρό ακούγονται πολλά και δημοσιεύονται πολλά για τους αποκλεισμούς που υφιστάμεθα οι πολίτες για την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες του νησιού. Είτε από πρόθεση είτε από αμέλεια είτε για λόγους ανάπτυξης ή επιχειρηματικής δραστηριότητας οι αναρτήσεις και τα δημοσιεύματα πληθαίνουν καθημερινά.
Μοιραία λοιπόν η σκέψη μας πήγε στους πολλαπλούς αποκλεισμούς που υφίστανται οι πολίτες εξαιτίας της εγκατάλειψης του Καταυλισμού των ΡΟΜΑ στο Καρακόνερο της Ρόδου. Σκεφτήκαμε λοιπόν αν σε ένα κομβικό σημείο της Ρόδου σχεδόν στο κέντρο της πόλης υφίστανται παρόμοιοι αποκλεισμοί. Αν οι πολίτες έχουν ελεύθερη πρόσβαση από και προς τη θαλάσσια περιοχή του Καρακόνερου και αν υπάρχει ελεύθερη διέλευση για όλους από τον Καταυλισμό των ΡΟΜΑ ή και για τους ίδιους τους ΡΟΜΑ.
Θα πει κανείς, τόσες οργανωμένες παραλίες και θα πρέπει να περάσει κάποιος από κει.. Άλλοι πάλι θεωρούν τον Καταυλισμό ιδιαιτέρως επικίνδυνο και απαγορευμένο. Έχουν δημοσιευθεί άλλωστε τόσα άρθρα και γίνονται συνεχώς αναφορές για τις φωτιές των σκουπιδιών που έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες λιγότερες ή περισσότερες φορές. Αποκλεισμούς υφίστανται και οι ίδιοι οι κάτοικοι του Καταυλισμού.
Εκεί κάποτε πριν την διάνοιξη του Περιφερειακού δρόμου υπήρχε ένας σύλλογος ψαράδων. Η θάλασσα τις περισσότερες ημέρες τον χρόνο είναι γαλήνια και το τοπίο μαγικό με τα βραχάκια στην άλλη άκρη της Ρόδου, στην ανατολική πλευρά. Διαπιστώσαμε λοιπόν την συγκατοίκηση περίπου 300 ατόμων κάθε ηλικίας, μέσα σε ένα χώρο που δεν συνάδει στον πολιτισμό και την κουλτούρα, ούτε τον δικό μας ούτε αυτόν των κατοίκων του Καταυλισμού. Μέσα τα σπίτια τους μέσα ήταν καθαρά και περιποιημένα ενώ εξωτερικά μοιάζουν με παράγκες. Τα παιδάκια παίζανε μέσα στα χώματα και παραπέρα είχε λάσπες από λιμνάζοντα νερά και ακαθαρσίες.
Ανάμεσα τον Καταυλισμό των ΡΟΜΑ και την περιοχή Κ1 όπως την ονόμασαν υπάρχει μία τεχνιτή τάφρος που δεν καταλάβαμε σε τι χρησιμεύει. Δύο τοιχία παράλληλα αντικριστά με ενισχυμένο μπετόν και ανάμεσά τους χώματα και λάσπες και τριγύρω παιδάκια ανάμεσα στα σίδερα, στα χαλάσματα και στα σκουπίδια. Απ’ την πλευρά της θάλασσας που φαινόταν αποκλεισμένη, ήταν εγκαταστημένα μερικά παλιά σκάφη ενδεχομένως απ’ τα παλιά ναυπηγεία.
Μέσα στον Καταυλισμό, ένα ερειπωμένο κτίριο που οι ΡΟΜΑ ήλπιζαν να επισκευαστεί και να χρησιμεύσει σαν σχολείο για τις ανάγκες των μικρών παιδιών. Παραπέρα εκτός Καταυλισμού σ’ ένα αυτοσχέδιο σπήλαιο χώρος για προσευχή, η Αγία Αγάπη, το οποίο δεν έχει κατασκευαστεί από ΡΟΜΑ, αλλά από έναν καλλιτέχνη εθελοντή τον κύριο Eυάγγελο Νικηταρά και είναι το μόνο που υπάρχει εκεί κοντά.
Μεγαλώνοντας, θέλουμε να δούμε και να βιώσουμε αλλαγές προς όφελος της κοινωνίας και των μελλοντικών πολιτών αυτού του τόπου. Αντί να βλέπουμε να γίνεται καλύτερος αυτός ο κόσμος, αντιλαμβανόμαστε ότι το χάσμα μεταξύ των μειονοτικών ομάδων και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου μεγαλώνει αντί να απαλείφεται και να γίνεται η ενσωμάτωση στην κοινωνία.
Λυπούμαστε πολύ για τις αντιλήψεις του διαχωρισμού των ανθρώπων και τις υπερβολές αυτών που θέλουν να πιστεύουν ότι ανήκουν σε ανώτερες κοινωνίες ή κοινωνικές ομάδες. Τάφροι, διπλά και παράλληλα τείχη, απομόνωση, περιορισμοί, στέρηση βασικών υποδομών διαβίωσης θυμίζουν άλλες εποχές και σίγουρα όχι Ρόδο και ροδίτες.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Ένα θετικά διαφορετικό άρθρο, πιο ανθρώπινο. Για το “χάσμα” θα έλεγα πως οφείλεται και στις δυο πλευρές και συνεπώς η γεφύρωσή του είναι δύσκολη. Τα μικρά παιδιά των ΡΟΜΑ δείχνουν ευτυχισμένα στον μικρόκοσμό τους. Θυμίζουν κάπως τη ζωή σε ένα χωριό του 1950 ή του 1960 στις “πανωμερίτικες” περιοχές [ίσως μείον τα πολλά σκουπίδια].
Θυμάμαι πριν περίπου 20 χρόνια έμεινα για δυο μέρες στη Βομβάη [τώρα Μουμπάι]. Το πούλμαν μας πέρασε από μια μεγάλη σε μήκος και πλάτος γειτονιά με πανομοιότυπα τσαντήρια σε κεντρικό σημείο. Δεν ξέρω τί γινόταν πιο μέσα, πάντως κατά μήκος του κεντρικού δρόμου υπήρχε μια μεγάλη σειρά απ’ αυτά τα τσαντήρια που έσφυζαν από ζωή και (μικρο)εμπορική δραστηριότητα. Όλοι έδειχναν ικανοποιημένοι. Ενδιαφέρουσα περίπτωση!