Την πρεμιέρα στην Αμερική εξασφάλισε το τελευταίο ντοκιμαντέρ του Χρήστου Γόδα«Αποκάλυψη ακόμα, Αποδοχή Κληρονομιάς», μια δουλειά πάνω στο Μοναστήρι της Πάτμου, η οποία αν και ξεκίνησε με την λογική «τουριστικού ντοκιμαντέρ», εξελίχθηκε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ταινία που ολοκληρώθηκε προσφάτως θα παιχτεί στο πλαίσιο του New York Greek Film Festival το οποίο θα διεξαχθεί στη Νέα Υόρκη από τις 28 Σεπτεμβρίου ως τις 15 Οκτωβρίου. Μάλιστα, η προβολή του ντοκιμαντέρ θα γίνει σε μια νέα αίθουσα, την Wells Fargo Auditorium σε πολύ κεντρικό σημείο του Μανχάταν (42 δρόμοι και λεωφόρος Λέξινγκτον). Εξίσου σημαντικό όμως είναι το γεγονός ότι από τη δεύτερη κιόλας ημέρα διάθεσης των εισιτηρίων, εκείνα για την συγκεκριμένη προβολή είχαν εξαντληθεί.
Διόλου τυχαία. Το ντοκιμαντέρ εμμένει στο γεγονός ότι επί Τουρκοκρατίας το μοναστήρι της Πάτμου διέσωσε μεγάλο μέρος της αρχαιοελληνικής Γραμματείας που εκείνη την εποχή τυπωνόταν στη Δύση_ κυρίως στην Βενετία. Κείμενα του Αριστοτέλη, του Πλούταρχου και άλλων σπουδαίων αρχαίων βρίσκονται σήμερα στην βιβλιοθήκη και το μουσείο της μονής. Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται για να καταθέσουν τις γνώσεις τους δύο διεθνείς προσωπικότητες των ελληνικών Γραμμάτων: ο Νίκος Αλεξίου, καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Queen’s College της Νέας Υόρκης και η Ελένη Γλύκα Αρβελέρ η οποία, φυσικά, δεν χρειάζεται συστάσεις.
Γεννημένος στον Πειραιά (η καταγωγή του είναι από τις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας) ο Χρ. Γόδας σπούδασε Κοινωνική Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Λ. Σταυράκου, ολοκληρώνοντας τις μεταπτυχιακές σπουδές στο Μαϊάμι ως υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση (σκηνοθεσία κινηματογράφου και επικοινωνία εικόνας). Επί σειρά ετών υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη και βοηθός παραγωγής σε διαφημιστικά σποτ, τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, ελληνικής και διεθνούς παραγωγής, καθώς και στη μετάδοση των Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Το γεγονός ότι έχει εργαστεί και ως ξεναγός είχε συμβάλλει στην επιλογή του για τη σκηνοθεσία μιας ειδικής ταινίας τεκμηρίωσης (ντοκιμαντέρ) που γυρίστηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Ακαδημία Πλάτωνος» με θέμα σχολεία από όλον τον κόσμο τα οποία έχουν αναπτύξει δραστηριότητες γύρω από τον ελληνικό πολιτισμό (η ταινία παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2014).
«Στο έργο του η Ελληνική Ιδιαιτερότητα, ο Κ. Καστοριάδης διακρίνει δύο σχέσεις μιας κοινωνίας απέναντι στην παράδοση» είπε στο ΒΗΜΑ ο σκηνοθέτης ο οποίος εδώ και τέσσερα περίπου χρόνια μοιράζει τις επαγγελματικές δραστηριότητές του ανάμεσα ην Αμερική και την Ελλάδα. «Η μία είναι η σχέση όπου βλέπουμε την κοινότητα να δέχεται τους θεσμούς και τους νόμους ως κάτι σταθερό και αμετάβλητο στο διηνεκές, θεωρώντας ότι παραδόθηκαν από ένα υπέρτατο Ον. Η σχέση αυτή ονομάζεται παθητική και η κοινωνία ετερόνομη. Αντιθέτως στην ενεργητική στάση προς την παράδοση – που εμφανίστηκε με τον Αρχαιοελληνικό στοχασμό πηγή της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας και αργότερα στην Ευρώπη με τον Διαφωτισμό – η μεταβολή των θεσμών και των νόμων όχι μόνο γίνεται αλλά διαμορφώνεται με βάση την ελευθερία και το συμφέρον του πολίτη και η κοινωνία αυτή ονομάζεται αυτόνομη.»
Σύμφωνα πάντα με τον σκηνοθέτη, στη περίπτωση του μοναστηριού της Πάτμου παρατηρείται μια θρησκευτική κοινότητα με παθητική στάση απέναντι στη παράδοση που όμως κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας αγοράζει -από τη Δύση όπου τυπώνονται τα έργα- και διασώζει ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της Αρχαίας Ελληνικής γραμματείας που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τα άπαντα του Αριστοτέλη και του Αριστοφάνη. «Διασώζει με άλλα λόγια ένα βασικό κομμάτι της Ελληνικής κληρονομιάς παρά το ότι διακηρύσσει αντίθετη στάση της κοινωνίας απέναντι στους θεσμούς και τους νόμους.»
O X. Γόδας επισημαίνει ότι αυτή η αντίθετη στάση είναι σήμερα κάτι που θα έπρεπε να μελετήσουν τόσο «όσοι κραδαίνουν αρχιερατικές ράβδους αναγνωρίζοντας δικά τους παιδιά και αποπαίδια όσο και αυτοί που με το ένδυμα των Ελλήνων Χριστιανών επιδιώκουν την κατάλυση της Δημοκρατίας και τον εγκλεισμό της ελεύθερης σκέψης στα σκοτεινά μπουντρούμια της νοσηρής τους νοσταλγίας.» Κάτι φυσικά που αφορά γενικότερα τους Ελληνες -πολίτες και εκλεγμένους αντιπροσώπους τους. «Αξίζει να δούμε και να επιστρέψουμε σε μια τέτοια συμπεριφορά όπου για την διατήρηση της Ελληνικότητας δηλαδή του κοινού μας τόπου οφείλουμε να υπερασπίσουμε τα δίκαια και τα άξια του “διαφορετικού”, ακόμα και του αντιπάλου, αντί να ευχόμαστε να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα και να καταδικάζουμε οτιδήποτε επειδή απλά δεν το σκεφτήκαμε εμείς.»
Αυτό εξάλλου πιστεύει ότι είναι και το αποκαλυπτικό στοιχείο της ταινίας που φυσικά δεν είναι κάτι νέο. «Απλώς διαπιστώνουμε ένα μεγαλείο που έχουμε αφήσει και ίσως να είναι ένας από τους τρόπους που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε την αποδοχή της κληρονομιάς που κουβαλάμε ως Ελληνες.«
Το ΒΗΜΑ
