Για τις εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών των κομμάτων εξουσίας στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης υπάρχει μια σταθερά: όταν ο πρωθυπουργός υπόσχεται πέντε, ο επίδοξος διάδοχός του δικαιούται να υποσχεθεί έξι. Όταν κάνει εξαγγελίες ο (εκάστοτε) πρωθυπουργός, την επομένη για τον φιλικό τύπο. Στελέχη και «οπαδούς», θεωρούνται υπολογισμένες μέχρι το τελευταίο ευρώ. Όταν κάνουν εξαγγελίες οι υπόλοιποι, δεν είναι υπολογισμένες και το ανάποδο. Δεν υπήρξε καινοτόμος πολιτικός λόγος που θα έκανε τη διαφορά μεταξύ των κομμάτων. Οι εμμονές δεν λογίζονται καινοτόμος λόγος. Που θα έδινε έναν τόνο ανανέωσης, που θα παρακινούσε τους πολίτες να προσέλθουν μαζικότερα στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση προκειμένου να επιλέξουν μεταξύ δύο πλήρως διαφοροποιημένων εναλλακτικών. Και βέβαια εκτός από αριθμούς δεν ακούσαμε (και αυτή τη φορα) αναφορές για δομικές παρεμβάσεις στην κοινωνία, για ζητήματα που απασχολούν τη μέση οικογένεια και που δεν αγγίζουν κατ’ ανάγκη το πορτοφόλι της, που είναι περισσότερο ποιοτικά και αφορούν την καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που, κακά τα ψέματα, μετά τα μνημόνια, την πανδημία και τον πληθωρισμό έχει πληγεί βαρύτατα. Υ. Γ. Μήπως κάποια στιγμή το μοντέλο των συνεντεύξεων στη Δ.Ε.Θ πρέπει να αλλάξει; Ποιος βλέπει τρίωρη συνέντευξη; Αφού σε μια ωρα έχουν ειπωθεί όλα τα σημαντικά. Ας γίνεται κλήρωση μέσων με 50% Αττική και 50% περιφέρεια και ας γίνονται 30 ερωτήσεις. Ισως έτσι γλυτώσουμε και από την απαράδεκτη συζήτηση της επομένης, ποιος αρχηγός έδωσε τις πρώτες ερωτήσεις στα «φιλικά» του μέσα και ποιος τα άφησε τελευταία ή τα απαξίωσε.
Σταθερές
