Είναι απίστευτο αυτό που βλέπουμε μέσα από την δράση της Περιφέρειας «Keep Aegean Blue». Μέχρι τώρα, σύμφωνα με τον Περιφερειάρχη, έχουν αφαιρεθεί 3.000 κιλά σκουπίδια μέσα και έξω από την θάλασσα. Και ακόμη δεν έχει τελειώσει υ δράση αυτή σε όλα τα νησιά. Από την υποανάπτυκτη Ελλάδα, των αρχών του 20ου αιώνα που η παραγωγή των σκουπιδιών είναι σχεδόν ανύπαρκτη, φτάσαμε στην «ανεπτυγμένη» του 2018, που δεν έχει αφυπνιστεί περιβαλλοντικά, παρ’ όλο που τα καμπανάκια για τις επιπτώσεις από την καταστροφή του περιβάλλοντος σε στεριά και θάλασσα, χτυπάνε δυνατά και σε όλο τον πλανήτη. Στον κόσμο μας εμείς, με τα σκουπίδια σωρούς σε πόλεις, δάση, ακτές, με απαράδεκτες εικόνες από ανεξέλεγκτες χωματερές. Και βέβαια με τον πολιτισμό μας να πηγαίνει περίπατο. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο οι Ιδέες η Φιλοσοφία οι Τέχνες αλλά και τα σκουπίδια. Η κατάληξη των σκουπιδιών. Σκουπίδια από το αυτοκίνητο, άχρηστα μετά την εκδρομή στο δάσος ή στη θάλασσα, αφού εύκολα κατηγορήσουμε τους προηγούμενους για ότι βρήκαμε πεταμένο. Λένε πως τα σκουπίδια είναι ο αδιάψευστος δείκτης του πολιτισμού μας. Μάλλον το έλεγαν. Έχω καιρό να το ακούσω. Κάποιος λόγος θα υπάρχει
Υ.Γ. Υπάρχει μια λάθος προσέγγιση από πολλούς όταν γίνεται συζήτηση για τα σκουπίδια, του «τι θα πουν οι τουρίστες» για ότι όλο το χρόνο μας πληγώνει. Οταν δεν νιώθεις την ανάγκη να αντιδράσεις για σένα τον ίδιο και ζεις όλους τους προηγούμενους μήνες σε ένα τόπο που η εικόνα του τοπίου είναι αποκρουστική και καθόλου κολακευτική για όσους αγαπούν τον περιβάλλον του τόπου τους, τότε φοβάμαι πως απλά κάθε χρόνο θα βλέπουμε δελτία τύπου και φωτογραφίες από «δράσεις» και έχει ο Θεός μέχρι την επόμενη. Για να έχει αντίκρισμα η ρήση του Χατζιδάκι: « Όταν το τέρας δεν μας ενοχλεί, αρχίζει να μας μοιάζει». Που μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι το ερώτημα δεν είναι πόσο έτοιμοι είμαστε να υποδεχθούμε τους τουρίστες στο εκπληκτικό τοπίο και περιβάλλον της Ρόδου, ή των νησιών μας, αλλά πόσο έτοιμοι είμαστε εμείς να ζήσουμε μέσα σ’ αυτό, χωρίς να το υποβαθμίζουμε καταστρέφοντάς το! Αν απαντήσουμε σ’ αυτό, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, τότε έχουμε ελπίδα να δούμε τον δείκτη του πολιτισμού μας να ανεβαίνει.
