Απελπισμένες οικογένειες προσέρχονται καθημερινά στους δικαστικούς λειτουργούς ζητώντας να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους στέγη και ένα πιάτο φαγητό σε κάποιο ίδρυμα, μέχρι να ορθοποδήσουν. Απελπισμένοι γονείς, αφήνουν τα παιδιά τους τις πέντε ημέρες της εβδομάδας σε ιδρύματα και τα παίρνουν στο σπίτι Σαββατοκύριακα. Καθημερινά αυξάνεται ο αριθμός των γονιών που δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Η ανθρωπιστική κρίση σαρώνει τις κοινωνικές δομές και τα εφιαλτικά αποτελέσματα αποτυπώνονται στα παιδικά χωριά SOS, όπου απευθύνονται εκατοντάδες οικογένειες ζητώντας βοήθεια. Αυτά και ιστορίες δακρύων έλεγε το ρεπορτάζ, ανήμερα της «γιορτής» των Δικαιωμάτων των Παιδιών. Κάποιοι βέβαια, θα σπεύσουν να χλευάσουν, όπως έκαναν με τις περιπτώσεις ασιτίας ( δύσκολο βλέπετε να το πάθουν αυτό κάποια παιδιά που δεν τρέφονται σωστά), να κατηγορήσουν για λαϊκισμό, να αποδώσουν ευθύνες στους γονείς γιατί «μαζί τα φάγαμε» στις Αράχωβες και στα διακοποδάνεια και χασκοκοροϊδεύοντας να γυρίσουν το βλέμμα στο ποιος δελφίνος θα πάρει τη σφραγίδα της κεντροαριστεράς, και με ποιους τσακώθηκε σήμερα ο Πολάκης.
Ιστορίες δακρύων (και ντροπής)
