Μόνο για τον ρόλο της στο θρυλικό «Dead Man Walking» θα έφτανε για να υπάρχει ως σημαντική φυσιογνωμία στα κόκκινα χαλιά του Χόλιγουντ. Ποτέ, όμως, δεν έφτανε αυτό για τον Σούζαν Σάραντον. Ούτε το Οσκαρ Α’ γυναικείου ρόλο για τη συγκεκριμένη ταινία, ούτε το φεμινιστικό hype που προκάλεσε το «Θέλμα και Λουίζ», ούτε η γενικότερη αποδοχή της ταινίας «Ο πελάτης» ή της «Ζωής σε δύο πράξεις». Οπως αρκετοί ηθοποιοί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού που κινούνται μεταξύ των φώτων και του πολιτικού ακτιβισμού, η Σούζαν Σάραντον έχει χρησιμοποιήσει τη δημοφιλία και την αναγνωρισιμότητά της για να προωθεί κατά καιρούς πολιτικά ζητήματα. «Βρίσκομαι εδώ για να βοηθήσω τον κόσμο να αντιληφθεί τις ιστορίες των ανθρώπων εδώ, ότι πρόκειται για οικογένειες που θέλουν για τα παιδιά τους ότι θέλουμε κι εμείς για τα δικά μας παιδιά… Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο απελπισμένος πρέπει να είναι κανείς για μπει σε μια τέτοια βάρκα…» Θα μπορούσε να βρίσκεται στο σπίτι της ή σε κάποιο στούντιο κι από εκεί να μιλά για το μεταναστευτικό. Δεν θα ήταν όμως, ο εαυτός της. Γι’ αυτό αποφάσισε να πάρει το πρώτο αεροπλάνο και να φτάσει στη Λέσβο. Κι από εκεί, μένοντας μέχρι τα Χριστούγεννα και μετέχοντας σε διασώσεις, να στείλει μηνύματα στον κόσμο, εκμεταλλευόμενη τη δημοφιλία της. Το αντίθετο δηλαδή από ότι κάνουν διάφοροι δικοί μας δημοφιλείς. Δεν έχουν αρθρώσει λέξη έως τώρα για ένα θέμα που ταλανίζει την Ευρώπη ολόκληρη και την χώρα μας ακόμη περισσότερο. Ούτε καν από την ασφάλεια των lifeσταλίστικων εκπομπών.
Αντιθέσεις
