Όταν κλείσουν οι κάλπες θα ηρεμήσει η ψυχούλα μου. Θα χωθώ πάλι στα γραπτά μου. Δεκαπέντε μέρες τώρα με την βουλευτική μου υποψηφιότητα κάνω έναν αγώνα μάλλον θαρραλέο, μάλλον έντιμο, μάλλον ελπιδογόνο και ανιδιοτελή. Δεν είμαι και ούτε θα γίνω επαγγελματίας πολιτικός. Έχω την τρέλλα του ερασιτέχνη που με κάνει να έχω το θάρρος της γνώμης μου, να λέω αλήθειες xωρίς να φοβάμαι μήπως δυσαρεστήσω τους πολίτες που με ψήφισαν. Δεν είναι οι πολίτες δεξαμενή σταυρών, αλλά άνθρωποι. Και οι ζωές τους δεν παίζονται στα ζάρια. Περπάτησα και, για όσο χρόνο έχω ακόμα, θα περπατήσω πάνω στα τακούνια μου με περηφάνια για ό,τι υποστηρίζω, με ανοιχτά αυτιά στους ανθρώπους που συνάντησα. Συγκινήθηκα από τα χαμόγελα των ανθρώπων που μου είπαν «προχώρα». Προβληματίστηκα από την καχυποψία άλλων που μου είπαν «θα βγείτε καλύτεροι από τους άλλους; Όλοι έτσι ξεκινούν, αλλά στην πορεία…». Εντυπωσιάστηκα από το θράσος άλλων που ανενδοίαστα ρίχνουν λάσπες, ενώ στερούνται πολιτικού λόγου. Θύμωσα με την αλαζονεία άλλων που παίζουν ύπουλο και δόλιο παιχνίδι. Όχι δεν λυπήθηκα. Ούτε εξεπλάγην. Μου είναι γνωστές οι συμπεριφορές. Είδα και εκείνους που κάνουν θόρυβο σαν τα άδεια βαρέλια. Ξέρεις κάποιοι είναι τόσο ασήμαντοι που καταφέρνουν να κάνουν εντύπωση. Παντού τέτοιοι και πάντα. Είδα …κακούς που μου θύμισαν τι σημαίνει να νοιώθεις πως χάνεις το κουταλάκι από το μέλι. Εν προκειμένω την εξουσία. Μακριά από μένα. Την μόνη εξουσία που θέλω είναι του εαυτού μου. Αδιαπραγμάτευτη και ακοστολόγητη. «Θέλεις 11.500 σταυρούς για να βγείς…». Όχι δεν θέλω τόσους. Θέλω μόνο την καθαρή σου σκέψη και το ένστικτό σου… Τέλος… είδα τους άθλιους πολιτικάντηδες, κάποιους χωρίς ήθος και σεβασμό, που απευθύνθηκαν στους μετανάστες των φαναριών και μαζί με τα χαρτομάντηλα που πουλούσαν, τους έδωσαν το φυλλάδιο του κόμματός τους και ψηφοδέλτια με μονοσταυρίες. Τούτοι οι άθλιοι θέλουν να γίνουν βουλευτές! Για να ενισχύσουν την μαύρη εργασία και την υποτίμηση των μεταναστών. Να! το χάος που απολαμβάνει μια ιδιότυπη δημοκρατία και που ζει σε βάρος των άλλων. Τι ντροπή! Αλλά… Επιμένω πως ο χρόνος κατατάσσει τον καθένα μας εκεί που του αξίζει. Και επειδή δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός και πολύ χαίρομαι γι’αυτό… Επειδή δεν είμαι άνεργη για να προσβλέπω σε πολιτική καριέρα… Επειδή όσοι με γνωρίζουν υπογράφουν για την αυθεντικότητα και την ειλικρίνειά μου… Λέω πως χαίρομαι που κλείνει τούτος ο «πόλεμος» σε δύο μέρες από τώρα. Χάρηκα την επικοινωνία με τους πολίτες. Χάρηκα που με εμπιστεύτηκαν οι γνωστοί και άγνωστοι ανοίγοντάς μου την καρδούλα τους. Χάρηκα πολύ την στήριξη των συναδέλφων μου δημοσιογράφων. Τώρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Οι ψήφοι θα παίζουν κρυφτούλι με το ναι και το όχι. Είμαι μέσα; Είμαι έξω; Θα χαρώ με το πρώτο. Αλλά και με το δεύτερο δεν θα λυπηθώ. Θα διαβάσω το «Πεδία Μάχης Αφύλακτα» του Άρη του Μαραγκόπουλου, που με περιμένει καρτερικά στο γραφείο. Να με μάθει για την τέχνη της αλήθειας. Όχι απλώς για το πόσο σημαντικό είναι να την διακρίνεις και να την αποκαλύπτεις, αλλά να την κάνεις όπλο στα χέρια των ανθρώπων. Μια τέτοια αλήθεια βρίσκω σε τούτη την βουλευτική μου υποψηφιότητα. Να γίνουμε πολλοί οι έντιμοι και ευθείς για να πολεμήσουμε την αδικία, την γκλαμουριά των πολιτικάντηδων και την ακαλαισθησία των φαιδρών που κρύβουν την γύμνια τους. Πιστεύω στο καλό. Και στη νίκη του. Ο Έλληνας δεν είναι φασίστας. Θυμωμένος, απογοητευμένος και αδικημένος είναι. Και αν του ζητήσεις να επιλέξει ανάμεσα στην αδικία ή την Δικαιοσύνη, θα ζητήσει το δεύτερο. Γιατί αγαπά τον εαυτό του. Προτιμά να είναι όλοι ίσοι στην Δικαιοσύνη, από τον φόβο να αδικείται μόνο ο ίδιος. Στις 26 λοιπόν του Γενάρη, θα ξαναπάω τα σκυλιά μου βόλτα, θα ξαναπιώ τον καφέ μου ήρεμα χωρίς να κοιτώ την ώρα και θα αποτυπώσω τα αποτελέσματα των εκλογών, όπως αυτά θα καταγράφονται από την καταμέτρηση των ψήφων, ευελπιστώντας στις επόμενες εκλογές το σύστημα cηφοδοσίας να είναι ηλεκτρονικό, να έχει εκλείψει η χαρτούρα και η παρέμβαση με το σταυρωμένα ψηφοδέλτια. Αν υπάρξει αλλαγή στις αρμοδιότητες μου, με το καλό να ορίσει. Αν όχι… η ζωή είναι πολύ πλούσια από μόνη της για να τις φορέσω γιορτινά, μόνο όταν φέρνει τίτλους. Στην τελική, οι τίτλοι είναι μόνο τίτλοι. Την διαφορά κάνουν οι έντιμοι αγώνες και οι στόχοι. Με ή χωρίς τίτλους. Ο δικός μου στόχος είναι να παραμείνω η Τζίνα που ξέρω και ξέρεις. Να μπορώ να με δω στον καθρέφτη μου. Να μπορώ να διακρίνω τις ρυτίδες που με ατσάλωσαν. Να μην με χάσω. Αυτό. Σ’ευχαριστώ, ούτως ή άλλως.
Τζίνα Δαβιλά
