Κραυγή αγωνίας, από την Χρυσάνθη Καράκιζα, καθηγήτριας σε ένα από το σχολεία της Ρόδου, για τα πιο ευάλωτα θύματα αυτά τα “πέτρινα” χρόνια της κρίσης που όλα τα υπολογίζονται με αριθμούς. Τα παιδιά μας ! Τα παιδιά που μέσα στην καταιγίδα, περιμένουν από όλους εμάς τους μεγάλους να τους δώσουν ασπίδα και χάρτη. Προστασία και προσανατολισμό.
«Η δίνη της οικονομικής κρίσης παρασύρει φυσικά και τα παιδιά. Οσοι έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε καθημερινά τα μάτια τους, μπορούμε να διακρίνουμε κάποιες φορές πως πίσω απ το χαμόγελό τους κρύβουν θλίψη και αγωνία. Κι όταν γινόμαστε εκ των πραγμάτων αποδέκτες της ανάγκης τους για βοήθεια, τότε η θλίψη τους γίνεται και δική μας. Θλίψη και θυμός ταυτόχρονα. Γιατί στην αναζήτηση ενός θεσμού που δωρεάν θα μπορούσε να προσφέρει ψυχολογική στήριξη σε αυτά τα παιδιά- και ειδικά σε αυτά που το ζητούν – το μόνο που βρίσκει κανείς είναι το κενό. Είναι άραγε τόσο δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η δημιουργία υπηρεσίας, φορέα, θεσμού ή όπως αλλιώς μπορεί κανείς να το πει, είναι περισσότερο από ποτέ Αναγκαία ; Είναι τόσο δύσκολο να υπάρχει στη διάθεση κάθε σχολείου επιστήμονας ψυχολόγος που θα παρέχει τις γνώσεις του σ αυτά τα παιδιά; Ναι, η κρίση μας στερεί δικαιώματα, « στενεύει» τις ζωές μας, αλλά ας μην επιτρέψουμε να θανατώνει και τις ψυχές των παιδιών. Το υπουργείο, ο δήμος, η περιφέρεια; Κάποιος ας αφιερώσει ένα ποσό από τα κονδύλια του και γι’ αυτό. Ας σταματήσουμε να παρατηρούμε και να μετράμε το κόστος μόνο με τα ευρώ. Υπάρχει και το κόστος της ψυχής.
