Υπερήφανοι γιατί;

Νιώθουμε υπερήφανοι για τον Γιάννη  Αντετοκούνμπο,  για τον Λευτέρη Πετρούνια, για την Κατερίνα Στεφανίδη, για τον Στέφανο Τσιτσιπά, για Ελληνες επιστήμονες που διαπρέπουν στο εξωτερικό (αν κι αυτοί οι τελευταίοι χάνονται στα ψηλά των εφημερίδων). Μόνο που δεν αρκεί η «εθνική υπερηφάνεια» που μας απογειώνει 2-3 ημέρες. Ούτε θεωρώ πως μπορεί να είμαστε υπερήφανοι για τα επιτεύγματα κάποιου άλλου. Δεν θεωρώ επαρκή συνάφεια την καταγωγή από την ίδια χώρα για να αισθανθώ υπερήφανη,  όταν η επιτυχία κάποιου δεν οφείλεται σε κάποια δική μου συμβολή. Χαρά ναι, νομίζω πως είναι αρκετή. Μαζί με τη χαρά, ας βγάλουμε τη λάσπη από τα μάτια κι ας εμπνευσθούμε από αυτούς τους αξιοθαύμαστους, άριστους νέους ανθρώπους!  Να κάνουμε κι εμείς τις υπερβάσεις μας, με οδηγούς αυτά τα νέα παιδιά, που δούλεψαν σκληρά, σε δρόμο μοναχικό και κακοτράχαλο, που σμίλεψαν τα όνειρά τους με ιδρώτα και πάθος. Να εμνευσθούμε από αυτά τα υπέροχα πλάσματα που με την ευφυΐα, την παιδεία, την ηθική, τη στρατηγική, τη σοφή στοχοθεσία, την ακάματη προσπάθεια, ξεπερνούν πολλά εμπόδια και φτάνουν να ξεπερνούν τους εαυτούς τους.  Να χαιρόμαστε και να πανηγυρίζουμε για όσους καταφέρνουν με την αξία τους να αναδειχθούν σε όποιο τομέα κι αν έχουν επιλέξει. Αλλά ας σκεφτούμε πόσες ευκαιρίες τους δίνουμε, πόσες δυνατότητες τους αφήνουμε, πόσο εν τέλει η ελληνική πολιτεία επενδύει στη δημιουργικότητα και το πάθος των νέων ανθρώπων…