Απέχει 17 ώρες από την Αθήνα, έμεινε χωρίς ρεύμα 5 μέρες, δεν έχει μόνιμο δημόσιο υπάλληλο, το ασθενοφόρο το οδηγεί ο γιατρός ή κάποιος εθελοντής και έχει 800 κατοίκους-ήρωες. Το Weekend γράφει για την «δύσκολη» Κάσο, το μικρό νησί μεταξύ Κρήτης και Κάρπαθου.
Στην Κάσο η ζωή δεν είναι όπως την έχεις μάθει. Όπως την έχει μάθει εσύ που έχεις μεγαλώσει στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, σε κάποια άλλη μεγαλούπολη, σε κάποιο μεγάλο νησί όπως Κρήτη, Ρόδο.
Κάπου εκεί ανάμεσα, λοιπόν, είναι κι η Κάσος. Το νησί των 800 περίπου κατοίκων, με τους λίγους αλλά πιστούς κατοίκους της. Αυτούς που ηρωικά και πεισμωτικά δεν λένε να εγκαταλείψουν την κουκίδα του χάρτη στην οποία γεννήθηκαν.
Μεταξύ αυτών κι ο Νικήτας Καμπούρης, ο οποίος στα 31 του χρόνια έχει στήσει τη δική του επιχείρηση και προσπαθεί να ζήσει στον τόπο του. Παρά το γεγονός ότι οι αντικειμενικές δυσκολίες είναι πάρα πολλές.
«Είμαστε μακριά από τον πολιτισμό, μας έλειπαν οι δυνατότητες που έχουν τα παιδιά της πόλης, δεν είχαμε ίσες ευκαιρίες, πάντως, υπάρχει φροντιστήριο αγγλικών. Πολλές φορές τα βιβλία ερχόντουσαν με καθυστέρηση – σε σχέση με τ’ άλλα σχολείο, αλλά ακόμα και έτσι είχαμε επιτυχίες παιδιών που πέρασαν σε ΤΕΙ και ΑΕΙ με την πολύ σημαντική βοήθεια των δασκάλων. Εγώ για παράδειγμα έχω τελειώσει Θεολογία και διατηρώ ένα καφέ. Στο νησί μας πολλά παιδιά έχουν τελειώσει το εμπορικό ναυτικό, έχουμε μεγάλη παράδοση στη θάλασσα», εξηγεί αρχικά στο Gazzetta Weekend Journal και αναφέρεται στις υποδομές του νησιού γύρω από την εκπαίδευση:
«Στο νησί υπάρχουν 2 νηπιαγωγεία, ένα δημοτικό 6 τάξεων, γυμνάσιο – λύκειο».
Σε τι κατάσταση είναι τα κτήρια;
«Το γυμνάσιο-λύκειο έχει σοβαρά προβλήματα. Φεύγουν σοβάδες, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για τα παιδιά. Εμείς στα χρόνια μας πάντως είχαμε αίθουσα υπολογιστών, καλή βιβλιοθήκη, σύγχρονη».
Τα παιδιά που μεγαλώνουν στο νησί, περιμένουν πως και πως να φύγουν ή βλέπουν τη ζωή τους εκεί;
«Κοιτάξτε, έχουν μεταναστεύσει πολλοί για την Αμερική και αυτό μας πονάει – φυσικά τους καταλαβαίνουμε. Στο νησί μας υπάρχει ανεργία. Γενικότερα, πάντως, αυτό που θέλουν οι νέοι μας είναι πάνε για σπουδές και να επιστρέψουν εδώ».
«Οι βουλευτές μας έχουν… γραμμένους κανονικά. Του γίνονται υπομνήματα και διαβήματα για διάφορα θέματα που έχουμε αλλά δεν αντιμετωπίζονται με τη δέουσα σοβαρότητα. Επίσης, το μεγάλο μας παράπονο είναι ότι η Κάσος στην Τουρκοκρατία παραχώρησε πολλά εμπορικά πλοία για να γίνουν πολεμικά και να βοηθήσουν στον πόλεμο για την λευτεριά. Το ίδιο το κράτος λοιπόν, το αναφέρει αυτό μόνο σε μερικές γραμμές στις τάξεις του γυμνασίου. Είμαστε η καρδιά της Ελλάδας και πρέπει να μας προσέξουν παραπάνω.
Εδώ είμαστε το μόνο νησί που δεν έχει μόνιμο δημόσιο υπάλληλο που θα ασχοληθεί με πληρωμές έργων, διεκπεραίωση διάφορων θεμάτων για το κοινό», τονίζει από την πλευρά του ο Ηλίας Κυριάκος, ο οποίος είναι γεωπόνος και θέλει να ζήσει στον τόπο του.
Τρεις αστυνομικοί και… ένα ασθενοφόρο (ευτυχώς)!
Στο νησί, αστυνομικό τμήμα υπάρχει, το οποίο παραμένει ζωντανό από τις αστυφύλακες.
Μάλλον, όμως, κι αυτοί είναι πολλοί μιας και στο νησί «κοιμούνται με την πόρτες ανοιχτές», όπως μας λέει χαρακτηριστικά ο Νικήτας.
Η κατάσταση δεν είναι το ίδιο καλή στον τομέα της υγείας, όπως με αυτό της ασφάλειας.
Υπάρχει ένα κέντρο υγείας, δύο γιατροί και μία νοσοκόμος. Ασθενοφόρο; Ναι, τον τελευταίο χρόνο το οποίο το οδηγεί είτε κάποιος εθελοντής είτε ένας γιατρός. Ανάλογα την περίσταση…
Τί υπάρχει στην Κάσο για να διασκεδάσεις;
«Στο νησί υπάρχουν 30 χώροι εστίασης (καφέ, μπαρ, καφενεία, εστιατόρια).
Μεγάλο πρόβλημα στο συγκεκριμένο τομέα είναι ότι δεν έχει δημιουργηθεί μια παιδική χαρά ή ένας παιδότοπος για τα παιδιά.
Εχουμε όμως ένα γήπεδο 5Χ5, το οποίο χρειάζεται ανακατασκευή μιας κι ο χρόνος έχει αφήσει τα σημάδια του και εκεί.
Ακόμα και τα δίχτυα του γηπέδου μας εμείς τα αγοράζουμε ή τις λάμπες που καίγονται. Ο δήμος δεν μπορεί να κάνει κάτι και το κράτος δεν ασχολείται», μας λέει ο Γιώργος Ζούλης, που είναι ο Πρόεδρος Νεολαίας της Κάσου.
Ως σύλλογος τί κάνετε για να βελτιώσετε το επίπεδο της καθημερινότητάς σας;
«Οργανώνουμε αιμοδοσία, ασχολούμαστε με τον καθαρισμό παραλιών αλλά και του βυθού του λιμανιού μας από μπαταρίες, λάστιχα αυτοκινήτων και διάφορα άλλα.
Πρόσφατα, κατόπιν συνεργασίας με ομάδα φοιτητών του Δημοκρίτειου όπου ήρθαν στο νησί μας για να κάνουν την πτυχιακή εργασία τους, έγινε δενδροφύτευση.
Επίσης, υπάρχουν φιλανθρωπικές δράσεις που βγάζουν προς τα έξω τα προβλήματα του νησιού μας όπως αυτό με την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία και το πρόβλημα με το κτήριο του λυκείου.
Αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στα αθλητικά. Έχουμε φτιάξει σ’ ένα χρόνο ομάδα ποδοσφαίρου νέων, παίδων, γυναικών σε πολύ χαμηλά επίπεδα κατάρτισης αλλά το παλεύουμε. Διοργανώνονται πρωταθλήματα ποδοσφαίρου, μπάσκετ και beach volley. Είμαστε μόνοι μας όμως και όλα κατόπιν δικών μας πόρων. Ευελπιστούμε στην αρωγή χορηγών. Αρκετά μικρά παιδιά ασχολούνται με τα παραδοσιακά όργανα. Παίζουν και τραγουδούν, ενώ γενικότερα ένα γλέντι μπορεί να ξεκινήσει χωρίς αφορμή».
Το νησί έχει μείνει 5 μέρες χωρίς ρεύμα!
Όταν μπεις στο σπίτι σου και δεν έχει ρεύμα για μία ώρα… τρελαίνεσαι. Δεν μπορείς να διανοηθείς ότι δεν θα έχεις ίντερνετ, φως, τη δυνατότητα να ζεσταίνεις το νερό σου, να μαγειρεύεις, να ζεις σε κανονικός ρυθμούς.
Κι όμως αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν 5 μέρες (!) χωρίς τη δυνατότητα πρόσβασης στα βασικά. Το καλώδιο της ΔΕΗ από την Κάρπαθο είχε υποστεί ζημιά κι η βλάβη διορθώθηκε σχεδόν μία εβδομάδα μετά.
Στη σκέψη τί γίνεται όταν αρρωστήσει κάποιος και πρέπει να διακομιστεί σε νοσοκομείο η απάντηση είναι μία:
«Όταν αρρωστήσει κάποιος γίνεται αεροδιακομιδή από την Ρόδο με ελικόπτερα του στρατού και από εκεί πάνε σε Ηράκλειο ή Ελευσίνα. Υπάρχουν και περιστατικά που καραβάκι μεταφέρει ασθενείς στην Κάρπαθο, πολλές φορές και μέσα στην κακοκαιρία. Ενας ακτινολόγος είναι το βασικό που μας λείπει, παιδίατρος έρχεται μία φορά το μήνα από την Ρόδο.
Καράβι για Αθήνα 2 φορές την εβδομάδα, 150 ευρώ το αεροπορικό!
«Μία φορά την εβδομάδα υπάρχει δρομολόγιο με το καράβι για την Κρήτη και δύο για την Αθήνα, η απόσταση είναι 17 ώρες όμως. Έχουμε και το δικό μας αερολιμένα αλλά το εισιτήριο κοστίζει 150 ευρώ περίπου ανά άτομο», μας εξηγεί ο Νικήτας Καμπούρης αναφερόμενος στο θέμα της μεταφοράς το οποίο είναι πολύ σημαντικό και παράλληλα τόσο δύσκολο.
Ποιος ο λόγος να μείνεις λοιπόν σ΄ένα μέρος που μπορεί να κινδυνέψει μέχρι κι η ζωή σου κάποια στιγμή;
«Η αγάπη μας για τον τόπο μας είναι ο βασικός λόγος. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Γεννηθήκαμε εδώ, εδώ θέλουμε να έχουμε τις δουλειές μας, τη ζωή μας».
Τα προβλήματα, όπως καταλαβαίνετε είναι πάρα, μα πάρα πολλά. Η Κάσος, όμως, είναι ένας μικρός παράδεισος στο Νότιο Αιγαίου και αποτελεί ένα ιδανικό μέρος για όποιος θέλει να ηρεμήσει και να ξεφύγει από την… τρέλα της πόλης.
Τους ξένους οι ντόπιοι τους υποδέχονται με την αγκαλιά τους ανοιχτή. Χωρίς υπερβολή. Σου μιλάνε και σε κάνουν μέλος της παρέας τους, όπως λέει ο Νικήτας. Υπάρχουν, επίσης, μονοπάτια για περπάτημα, μοναστήρια που προσφέρουν δωρεάν φιλοξενία. Επίσης, παρέχεται φιλοξενία από την Επιτροπή Τουρισμού σε ξένους και Έλληνες δημοσιογράφους ώστε να προβληθεί περισσότερο το νησί. Υπάρχουν μουσεία (ναυτικό, αρχαιολογικό και σύντομα αγροτικό).
Τι θα φας στην Κάσο
– Το παραδοσιακό πιάτο είναι πένες με σιτάκα (σαν τυρί).
-Είναι, επίσης, περήφανοι για τα ντολμαδάκια τους.
– Τοπικό προϊόν που κάνει πάταγο το θυμαρίσιο μέλι.
– Μπορεί ως νησί να έχει άφθονο ψάρι, αλλά δεν λείπουν κι η κτηνοτροφία από το νησί.
