Ο Βασίλης Γιακουμάρος γεννήθηκε το 1980 στη Ρόδο. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο τμήμα των Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο του Λούτον, αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής, εκπληρώνοντας ένα μεγάλο του όνειρο.
Έπαιξε σε σημαντικές θεατρικές παραστάσεις, ενώ το ελληνικό τηλεοπτικό κοινό τον γνώρισε μέσα από τις επιτυχημένες σειρές «Μαύρα Μεσάνυχτα» και «Ευτυχισμένοι Μαζί». Σήμερα παίζει στην παράσταση «Χτυποκάρδια στο Θρανίο», που σπάει ταμεία, ενσαρκώνοντας το ρόλο του Λάβδα του προγυμναστή της Λίζας Πετροβασίλη!
Σε συνέντευξή του στη «δημοκρατική» ο ταλαντούχος και πολλά υποσχόμενος ηθοποιός μιλά για την παράσταση, το θέατρο, την τηλεόραση και όχι μόνο…
• Παίζετε σε μία από τις πολυσυζητημένες θεατρικές παραστάσεις αυτής της χρονιάς. Πώς είναι να αναβιώνει κανείς τόσο αγαπημένες ελληνικές ταινίες όπως τα «Χτυποκάρδια στο Θρανίο»;
Αρχικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για θεατρικό έργο. Τα Χτυποκάρδια στο Θρανίο και πολλά άλλα έργα που βλέπουμε ξανά και ξανά στην τηλεόραση, ανέβηκαν αρχικά στο θέατρο και στη συνέχεια γυρίστηκαν οι ταινίες. Εμείς δεν αναβιώνουμε την ταινία, αναβιώνουμε το θεατρικό έργο.
Στην ταινία, έχουν προστεθεί και αφαιρεθεί πράγματα από το αρχικό κείμενο. Για παράδειγμα, η χαρακτηριστική σκηνή στο ζαχαροπλαστείο με τον Γιώργο Κωνσταντίνου, δεν είχε γραφτεί ποτέ από το συγγραφέα. Ήταν ένας αυτοσχεδιασμός του ηθοποιού. Εγώ, ενσαρκώνοντας τον ίδιο ρόλο, δεν αντέγραψα τη σκηνή αυτή. Μπορεί ο κόσμος να περιμένει να τη δει, αλλά είναι κάτι που δεν υιοθετήσαμε. Και υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Όπως σας εξήγησα, δεν υπάρχει στο κείμενο, το οποίο προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε όσο πιο πιστά γίνεται.
• Πώς ανταποκρίνεται το κοινό;
Ευτυχώς πάρα πολύ καλά. Πρόκειται για μία οικογενειακή παράσταση, όπου έρχονται οι γονείς με τα παιδιά τους και διασκεδάζουν πολύ. Η παραγωγή είναι μεγάλη και προσεγμένη. Ο θίασος αποτελείται από 17 ηθοποιούς και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν στο παρασκήνιο για το άρτιο αυτό αποτέλεσμα. Ο κ. Λάκης Λαζόπουλος ως σκηνοθέτης της παράστασης, έχει δώσει τον καλύτερό του εαυτό!
• Υπάρχει βέβαια και μία μερίδα του κοινού που βλέπει με σκεπτικισμό τα έργα που αγαπήθηκαν μέσα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Τι απαντάτε σε αυτούς;
Προσωπικά πιστεύω ότι η κριτική δεν πρέπει να εστιάζει στα έργα που ανεβαίνουν, αλλά στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται καθένα από αυτά. Τη δεδομένη περίοδο τυχαίνει να ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές πολλά έργα που γνωρίσαμε και αγαπήσαμε μέσα από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Δεν μπορώ να κρίνω εάν είναι τυχαίο όλο αυτό που συμβαίνει ή απλά εάν προκύπτει ως ανάγκη, πιθανόν λόγω έλλειψης νέων κειμένων ικανών να αγαπήσει και να αγκαλιάσει το κοινό.
Ενδεχομένως να τα επιλέγουν οι θεατρικοί παραγωγοί για λόγους ασφαλείας. Η παρουσίαση ενός έργου που έχει ήδη την ψήφο εμπιστοσύνης του κοινού, εμπεριέχει σαφώς μικρότερο ρίσκο. Πολλοί μπορεί να είναι οι λόγοι που ο κάθε θεατρικός παραγωγός καταφεύγει σε έργα που γνωρίζει το κοινό μέσα από τον ελληνικό κινηματογράφο. Το ζητούμενο όμως είναι, όταν μπαίνεις στη διαδικασία αυτή, να το κάνεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, σεβόμενος τη φήμη και το brand name του κάθε έργου και προφανώς το ίδιο το κείμενο.
• Πώς είναι για ένα ηθοποιό της νέας γενιάς να συνεργάζεται με τον Κώστα Βουτσά, τη Μάρω Κοντού, το Νίκο Γαλανό, τα «ιερά τέρατα» του ελληνικού κινηματογράφου; Με το κ. Βουτσά παίξατε στο παρελθόν και στη Ρόδο…
Είναι εμπειρία ζωής να μοιράζεσαι το θεατρικό σανίδι με αυτούς τους ανθρώπους. Μόνο να πάρεις μπορείς δουλεύοντας μαζί τους. Ακούς τόσες ιστορίες που ανοίγουν οι ορίζοντές σου!
Όντως, με τον Κώστα Βουτσά συνεργάζομαι για δεύτερη φορά στην καριέρα μου, γεγονός που με χαροποιεί και με τιμά πολύ! Γενικά το κλίμα είναι πολύ αρμονικό μεταξύ μας. Ο θίασος αποτελείται από ηθοποιούς 22 έως 87 ετών! Ο ένας σέβεται τον άλλο και όλα λειτουργούν άψογα. Περνάμε καλά.
• Έχεις δουλέψει και στο παιδικό θέατρο. Πώς είναι να παίζεις για τα παιδιά;
Το παιδικό θέατρο είναι ένα εντελώς ξεχωριστό κεφάλαιο. Το παιδί, περιμένει να το συνεπάρεις. Αν δεν το καταφέρεις, θα το δείξει. Οι ενήλικες, όσοι τουλάχιστον διαθέτουν μία κάποια θεατρική παιδεία-δεν είναι καθόλου διαδομένη παρεμπιπτόντως-όταν παρακολουθούν μία παράσταση που δεν τους αρέσει, δεν θα αντιδράσουν. Εάν σε ένα παιδί δεν αρέσει αυτό που βλέπει, δεν θα καθίσει ήσυχα στη γωνίτσα του… Είναι πιο αυθόρμητα και ειλικρινή τα παιδιά, δεν θα σκεφτούν τις αντιδράσεις τους.
Δεν είναι τόσο εύκολο το παιδικό θέατρο, δεν μπορείς να κοροϊδέψεις τους μικρούς θεατές, είναι μεγάλη η ευθύνη.
• Έχεις γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από την τηλεόραση. Ποια η άποψή σου για τις τηλεοπτικές σειρές σήμερα; Ποια η σχέση σου με το μέσο;
Από την αρχή ήθελα να κάνω τηλεόραση. Είναι ένα μέσο που μου αρέσει και με εκφράζει. Άλλα σου προσφέρει το θέατρο και άλλα η τηλεόραση.
Έγιναν αρκετές δουλειές αυτή τη σεζόν και κάποιες από αυτές είναι προσεγμένες. Είναι μία αναγνωριστική χρονιά η φετινή κατά την άποψή μου. Πιστεύω ότι θα φθάσουμε στο σημείο να γίνονται τόσες δουλειές όσες αντέχει η αγορά και να είναι πολύ καλές. Θα εκλείψουν δηλαδή οι προχειρότητες και οι αρπαχτές, εκ των πραγμάτων. Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες.
• Ποια ήταν η καλύτερή σου στιγμή στην τηλεόραση;
Δεν μπορώ να κρίνω εγώ ο ίδιος ποια ήταν η καλύτερή μου στιγμή στην TV. Αυτό που μπορώ να πω, είναι ότι είχα την τύχη να είμαι σε πολλές και καλές δουλειές.
Τη σειρά «Στο καλό γλυκιά μου συμπεθέρα» σε σενάριο του Λευτέρη Παπαπέτρου και σκηνοθεσία της Αμαλίας Γιαννίκου την αγάπησα ιδιαίτερα. Ο ρόλος μου είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Το πίστεψα πάρα πολύ το σίριαλ αυτό. Είχε όμως μεγαλύτερη τηλεθέαση στο web tv, καθώς απευθυνόταν κυρίως στο νεανικό κοινό, που έχει συνηθίσει σε άλλους ρυθμούς και είναι περισσότερο εξοικειωμένο με την τεχνολογία. Η παραγωγή δεν μπορεί όμως να επιβιώσει με αυτό τον τρόπο. Περιμένει να έχει έσοδα από την τηλεοπτική διαφήμιση. Μπορεί λοιπόν κάποια δουλειά, όσο καλή και αν είναι, να μην κάνει επιτυχία στην τηλεόραση.
Οι πρώτες μου δουλειές στην τηλεόραση ήταν στα «Μαύρα Μεσάνυχτα» και στο «Ευτυχισμένοι Μαζί». Μέσα από αυτές τις σειρές συστήθηκα στο ευρύ κοινό. Δεν σημαίνει όμως ότι οι ρόλοι μου εκείνοι ήταν περισσότερο ή λιγότερο σημαντικοί από το ρόλο του Νεκτάριου στη …Συμπεθέρα. Όσο και αν προσπαθήσω, δεν θα μπορέσω να καταλήξω ποιο ρόλο αγάπησα πιο πολύ. Είναι σαν να προσπαθείς να ξεχωρίσεις ένα από τα παιδιά σου, δεν γίνεται!
• Πώς μπήκε όμως το θέατρο στη ζωή σου;
Μετά τις σπουδές μου επέστρεψα στη Ρόδο, όπου εκπλήρωσα τη στρατιωτική μου θητεία. Αφού τελείωσα με το στρατό, μετακόμισα στην Αθήνα όπου μένω τα τελευταία 16 χρόνια. Σπούδασα υποκριτική και κάπως έτσι μπήκε το θέατρο στη ζωή μου. Από τότε έχω κολλήσει!
• Πιστεύεις ότι η Ρόδος, μία μικρή επαρχιακή πόλη, θα μπορούσε να αντέξει μία μόνιμη θεατρική σκηνή; Έχεις παίξει για ένα ολόκληρο καλοκαίρι σε παράσταση του Θεάτρου Νοτίου Αιγαίου… Ποια η άποψή σου;
Η Ρόδος δεν μπορεί να συγκριθεί με μία μικρή επαρχιακή πόλη. Είναι ένα νησί που έχει ζωή 12 μήνες το χρόνο. Κάποτε η σεζόν διαρκούσε 10 μήνες, άσχετα αν τώρα έχει συρρικνωθεί στους έξι, τρέχα γύρευε γιατί…
Είναι ένα κοσμοπολίτικο νησί και είναι κρίμα να διαθέτει ένα τέτοιο σπουδαίο θέατρο και να είναι ρημαγμένο. Βλέποντας την κατάσταση του εθνικού θεάτρου, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά στον τομέα αυτό. Προσωπικά με στενοχωρεί να το βλέπω σε αυτή την κατάντια.
Υπάρχει βέβαια και το θέατρο της Τάφρου όπου κάποιοι θίασοι παρουσιάζουν το καλοκαίρι για να τη δουλειά τους. Αρκεί όμως μόνο αυτό; Κατά την προσωπική μου άποψη, όχι! Έχει ανάγκη το κοινό τις Ρόδου από καλές παραστάσεις και ειδικά το χειμώνα! Απλά δεν υπάρχει χώρος για να τα φιλοξενήσει. Κάπου εκεί ξεκινάνε και τελειώνουν όλα.
Ομιλεί προς την «δημοκρατική» ένας επιτυχημένος Ρόδιος ηθοποιός
