ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, οίκοι αξιολόγησης, οικονομικοί αναλυτές, συμφωνούν πως βρισκόμαστε ενώπιον μιας πρωτοφανούς καταστροφής που θα ισοδυναμεί ή και θα υπερβαίνει σε επιπτώσεις εκείνη του 2008- οι πλέον απαισιόδοξοι την παραλληλίζουν με την “Μεγάλη Ύφεση” του 1929. Όλοι, σε σχέση με την ελληνική οικονομίαστο ερώτημα «τις πταίει;» απαντούν μονολεκτικά: ο τουρισμός. Σε άρθρα για το θέμα διαβάζουμε πως «ο τουρισμός αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το 26-27% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ το πραγματικό του αποτύπωμα στην εθνική οικονομία ενδέχεται να αγγίζει ακόμα και το 50% του ΑΕΠ. Αντιπροσωπεύει, ήδη, το 37% των θέσεων απασχόλησης, συμπεριλαμβανομένων όσων συνδέονται έμμεσα με τον τουρισμό.» Μάλιστα για να αντιληφθούμε πόσο μακριά φτάνει το αποτύπωμα της νούμερο ένα «βιομηχανίας» στη χώρα μας διαβάσαμε πως «μια από τις γνωστότερες βιομηχανίες χρωμάτων, υπολογίζει πως θα χάσει το 25% του τζίρου της φέτος, μόνο και μόνο επειδή δεν πρόλαβαν να γίνουν οι ελαιοχρωματισμοί στα ξενοδοχεία για το φετινό καλοκαίρι, πριν ξεσπάσει η πανδημία¨(euro2day,gr), Όταν το 65% των ξενοδόχων μας δηλώνουν ότι κινδυνεύουν με χρεοκοπία και αυτοί μας δίνουν το 25-30% του ΑΕΠ, καταλαβαίνει κανείς πόσο βαθιά πριονισμένο είναι το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε. Πληθαίνουν εν μέσω όλων αυτών οι φωνές που επισημαίνουν το αδιέξοδο και τονίζουν ότι το τωρινό μας «αναπτυξιακό» μοντέλο είναι αδιέξοδο. Καλός ο τουρισμός, αρκεί να μη σου τύχει κορωνοϊός ή κάτι άλλο αντι-τουριστικό-οι πιθανότητες υπάρχουν και δεν είναι αμελητέες. Κάθε μονοκαλλιέργεια, στην οικονομία (όπως και στην οικολογία-γεωργία), είναι υπόθεση τοξική. Η Ελλάδα αποθέτοντας όλα της τα αβγά σε ένα καλάθι, στο καλάθι του τουρισμού, διακυβεύει πολύ περισσότερα από την ευημερία και την ασφάλειά της. Η απεξάρτησή μας από αυτόν, ο εμπλουτισμός και η διαφοροποίηση της οικονομίας μας και η ανασυγκρότηση της παραγωγικής μας βάσης δεν είναι ζήτημα αναπτυξιακό. Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης πια.
Μήπως ήρθε η ώρα;
