• Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Ρόδου έκρινε ότι δεν συντρέχει λόγος παραπομπής σε δίκη για απιστία • Είχε προηγηθεί αστική καταδίκη του για αδικοπραξία
Ενα από τα πιο σύνθετα και πολυσυζητημένα δικαστικά ζητήματα που συνδύαζαν στοιχεία εταιρικής διαχείρισης, εμπορικής διαπραγμάτευσης και επενδυτικής αστοχίας, έλαβε οριστικό τέλος σε ποινικό επίπεδο.
Με βούλευμα, το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Ρόδου έκρινε ότι δεν πρέπει να ασκηθεί κατηγορία κατά πρώην διευθύνοντα συμβούλου ανώνυμης τεχνικής εταιρείας για την πράξη της απιστίας από διαχειριστή, σχετιζόμενη με τουριστικό επενδυτικό σχέδιο στη Ζάκυνθο.
Η συγκεκριμένη υπόθεση εξελισσόταν τα τελευταία επτά έτη, με εκτεταμένη έρευνα, απολογίες, ένορκες καταθέσεις, εκατοντάδες έγγραφα και αλλεπάλληλες δικαστικές ενέργειες τόσο στην Αθήνα όσο και στη Ρόδο. Ενίσχυσε τη συζήτηση για τα όρια των αρμοδιοτήτων των στελεχών σε επιχειρηματικές συμφωνίες και τον κίνδυνο ποινικοποίησης εμπορικών επιλογών σε συνθήκες νομικής ασάφειας ή διοικητικής σύγχυσης.
Το υπόβαθρο της υπόθεσης – Το σχέδιο για τη Ζάκυνθο
Η ροδίτικη τεχνική εταιρεία, θυγατρική κινεζικής εταιρείας real estate, είχε προχωρήσει από το 2013 σε συμφωνία με τουριστική εταιρεία που κατείχε ακίνητα στη Ζάκυνθο. Το σχέδιο προέβλεπε την κατασκευή και κοινή εκμετάλλευση 75 ακινήτων – κυρίως καταστημάτων και κατοικιών – σε δύο οικόπεδα του νησιού. Η ροδίτικη εταιρεία θα χρηματοδοτούσε τις κατασκευές καταβάλλοντας 3.006.000 ευρώ σε δόσεις, ανάλογα με την πρόοδο του έργου. Αντίστοιχα, η αντισυμβαλλόμενη εταιρεία δεσμευόταν να μεταβιβάζει σταδιακά στην τεχνική εταιρεία 38 ιδιοκτησίες.
Από τα συμφωνηθέντα ποσά καταβλήθηκαν 1.216.000 ευρώ και μεταβιβάστηκαν επτά ιδιοκτησίες. Όμως, σύντομα αποκαλύφθηκε πως οι υπόλοιπες ιδιοκτησίες ήταν επιβαρυμένες με προσημείωση υποθήκης υπέρ τράπεζας, κάτι που παρεμπόδισε τη μεταβίβασή τους. Η συμφωνία δεν τηρήθηκε και το έργο σταμάτησε. Οι σχέσεις των εταιρειών επιδεινώθηκαν ραγδαία.
Η επίμαχη πράξη του 2015 – Το συμφωνητικό “κλειδί”
Στις 28 Μαρτίου 2015, ο πρώην διευθύνων σύμβουλος υπέγραψε ιδιωτικό συμφωνητικό με την πωλήτρια εταιρεία, με το οποίο η τεχνική εταιρεία, εκπροσωπούμενη από τον ίδιο, αναγνώριζε ότι η μη εκτέλεση του προσυμφώνου οφειλόταν σε δικές της ευθύνες, παραιτούταν από κάθε απαίτηση για αποζημίωση και δεσμευόταν να μην στραφεί εναντίον της αντισυμβαλλόμενης. Σε αντάλλαγμα, η τελευταία δεσμευόταν να μεταβιβάσει, έστω και εικονικά, πέντε ιδιοκτησίες, κάτι που ποτέ δεν υλοποιήθηκε.
Το ιδιωτικό αυτό συμφωνητικό αποτέλεσε τη βάση της ποινικής δίωξης για κακουργηματική απιστία, με την κατηγορία ότι ο τότε διευθύνων σύμβουλος έβλαψε την εταιρεία του προκαλώντας οικονομική απώλεια τουλάχιστον 477.000 ευρώ – το ποσό που η εταιρεία δεν ανέκτησε από την πωλήτρια εταιρεία.
Η κρίση του Συμβουλίου
Το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, ωστόσο, εκτίμησε εντελώς διαφορετικά τα πραγματικά περιστατικά. Στο εκτενές βούλευμα που εκδόθηκε:
• Αναγνωρίστηκε ότι ο κατηγορούμενος είχε εξουσιοδοτηθεί ρητά από τον Πρόεδρο της μητρικής εταιρείας με πληρεξούσιο του Απριλίου 2015 για τη διαχείριση της υπόθεσης.
• Τεκμηριώθηκε ότι η συμφωνία ήταν γνωστή στην ηγεσία της εταιρείας, μέσω επικοινωνιών, εξώδικων και έγγραφων διαπραγματεύσεων.
• Διαπιστώθηκε πως το ιδιωτικό συμφωνητικό απάλλαξε την εταιρεία από επιπλέον ζημία, δεδομένου ότι διαφορετικά θα ήταν υποχρεωμένη να καταβάλει υπόλοιπο 1,5 εκατ. ευρώ χωρίς αντίκρισμα.
Το Συμβούλιο υιοθέτησε πλήρως την εισαγγελική πρόταση, σύμφωνα με την οποία δεν υφίσταται το αναγκαίο στοιχείο του δόλου και δεν προέκυψε πρόθεση πρόκλησης περιουσιακής ζημίας. Το συμφωνητικό, αντί να είναι πράξη ζημιογόνα, αξιολογήθηκε ως μέσο αποφυγής περαιτέρω οικονομικού ρίσκου.
Το αστικό σκέλος
Από την άλλη πλευρά, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου, σε προηγούμενη απόφασή του, έκανε εν μέρει δεκτή την αγωγή της τεχνικής εταιρείας κατά του πρώην διευθύνοντα συμβούλου. Έκρινε ότι προέβη σε πράξη αντίθετη με την εύρυθμη διοίκηση και καταλόγισε σε αυτόν αδικοπρακτική ευθύνη. Επιδίκασε αποζημίωση 432.000 ευρώ, απορρίπτοντας όμως το σκέλος της ηθικής βλάβης. Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε δόλο, αλλά παρέκκλιση από την ενδοεταιρική δεοντολογία.
Το διατακτικό του βουλεύματος
Το βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Ρόδου:
Αποφαίνεται ότι δεν πρέπει να γίνει κατηγορία κατά του πρώην διευθύνοντα συμβούλου για την πράξη της απιστίας (άρθρο 390 ΠΚ).
Καταργεί τον περιοριστικό όρο εγγυοδοσίας 1.500 ευρώ που είχε επιβληθεί με προηγούμενη ανακριτική διάταξη.
Διατάσσει την επιστροφή της εγγυοδοσίας στον τρίτο που την είχε καταβάλει για λογαριασμό του κατηγορουμένου.
Ως συνήγορος υπεράσπισης του κατηγορούμενου παρίσταται ο δικηγόρος κ. Φώτης Ρωμαίος.
