Με καταγωγή από τον Πόντο και τη Ρόδο, ο Χρήστος Δουλκερίδης, υπουργός Τουρισμού, Οικισμού και Προϋπολογισμού των Βρυξελλών μέχρι την Κυριακή, οπότε πραγματοποιούνται οι εκλογές για το τοπικό Κοινοβούλιο, θέτει ξανά υποψηφιότητα με τους Οικολόγους του Βελγίου, το κόμμα Ecolo.
Μετανάστης δεύτερης γενιάς, ο κ. Δουλκερίδης μεγάλωσε σε μία φτωχική συνοικία των Βρυξελλών.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει στον δημοσιογράφο Γκαζμέντ Καπλάνι το 2010, ο κ. Δουλκερίδης έλεγε: «Γεννήθηκα στις Βρυξέλλες το 1968, σε μια συνοικία από τις πιο φτωχές της πόλης, κοντά στην Gare du Νord. Εκεί έμεναν κυρίως Τούρκοι και Έλληνες μετανάστες και κάποιοι ηλικιωμένοι Βέλγοι. Μέχρι επτά χρονών μείναμε εκεί, σε ένα δυάρι. Στο ένα δωμάτιο κοιμούνταν οι γονείς και το άλλο λειτουργούσε ως σαλόνι, καθιστικό, κουζίνα και υπνοδωμάτιο για μας τα παιδιά. Δεν υπήρχε λουτρό. Κάναμε μπάνιο όπως παλιά, ζεσταίναμε το νερό και πλενόμασταν στη λεκάνη».
Κατάγεται από τη Σκύδρα του Πόντου. Ο πατέρας του μετανάστευσε στο Βέλγιο για να δουλέψει στα ανθρακωρυχεία στο Λιμβούργο. Μετά από ένα ατύχημα, μετακόμισε στις Βρυξέλλες όπου ανέλαβε διάφορες δουλειές: ταξιτζής, οικοδόμος, πωλητής σε λαϊκές αγορές.
Στις Βρυξέλλες γνώρισε και τη σύζυγό του -μετά από προξενιό.
Για πολλά χρόνια ο Χ.Δουλκερίδης άκουγε τους γονείς του να μιλούν για την πολυπόθητη επιστροφή στην Ελλάδα. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά τελείωσαν το σχολείο, βρήκαν δουλειά και τελικά οι γονείς τους μετακόμισαν στην Ελλάδα όταν πήραν σύνταξη.
Πώς ήταν τα παιδικά του χρόνια;
«Ήξερα ότι είχα μια διαφορά από τα άλλα παιδιά, επειδή το απόγευμα έπρεπε να πάω σε ελληνικό σχολείο. Ήξερα, επίσης, ότι οι γονείς μου δεν ήταν Βέλγοι. Παρ’ όλ’ αυτά δεν ένιωσα ξένος» έχει δηλώσει στην συνέντευξη στον κ. Καπλάνι.
Όταν ήταν μικρός, οι γονείς του ήθελαν να κάνει παρέα με ανθρώπους διαφόρων εθνικοτήτων. «Δεν επιδίωκαν να κάνω παρέα μόνο με Έλληνες» έχει δηλώσει. «Στο σχολείο όπου πήγαινα υπήρχαν παιδιά μεταναστών από όλα τα μέρη. Τώρα δυστυχώς, σε μερικές συνοικίες των Βρυξελλών, τα σχολεία γίνονται γκέτο, υπάρχουν παιδιά μεταναστών μόνο από μία εθνότητα».
Τα καλοκαίρια τα περνούσε στην Ελλάδα, στη Σκύδρα που του φαινόταν παράξενη με τις τούρκικες τουαλέτες και την ποντιακή κουζίνα και στη Ρόδο -από όπου κατάγεται η μητέρα του.
«Η θάλασσα της Ρόδου, αυτό το υπέροχο μπλε, είναι κάτι το αξέχαστο. Όταν με πήγε ο πατέρας μου για πρώτη φορά στη θάλασσα του Βορρά και αντίκρισα το γκρι χρώμα της, έβαλα τα κλάματα. Τον κατηγόρησα ότι μου είπε ψέματα, γιατί αυτή δεν ήταν θάλασσα πραγματική. Με τα χρόνια έμαθα να απολαμβάνω και την ομορφιά της γκρίζας, βόρειας θάλασσας» είχε πει στον Γκ.Καπλάνι.
Στην πολιτική μπήκε όταν ένας καθηγητής του στο Λύκειο του μίλησε για το οικολογικό κίνημα. Ο ίδιος αυτός καθηγητής έγινε αργότερα βουλευτής και πρότεινε στον κ. Δουλκερίδη να γίνει γραμματέας του.
«Το Βέλγιο είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος που συγκροτείται σε τρία επίπεδα: εθνικό, περιοχών και κοινοτήτων. Όλα τα επίπεδα έχουν ισότιμες εξουσίες. Όταν ασχολείσαι με πολιτική σε ένα τέτοιο περίπλοκο σύστημα μαθαίνεις να βρίσκεις λύσεις. Να κάνεις συμβιβασμούς, γιατί δεν υπάρχουν ποτέ απόλυτες πλειοψηφίες. Το Βέλγιο είναι μια μίνι Ευρωπαϊκή Ένωση» έχει δηλώσει.
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Μέτοικος», ο κ. Δουλκερίδης μίλησε για την έννοια της ταυτότητας: «Η άποψη μου είναι ότι δεν υπάρχουν κλειστές ταυτότητες, κουλτούρες, πολιτισμοί ή θρησκείες με δική τους ξεχωριστή και μονολιθική ιστορία. Η εξέλιξη και η πρόοδος έρχονται μέσα στους αιώνες, από τις συναντήσεις διαφορετικών πολιτισμών, θρησκειών, ταυτοτήτων. Κι αυτό είναι ένα φαινόμενο πολύ θετικό. Δεν πρέπει να φοβόμαστε και να “κλείνουμε”, λέγοντας “αυτό είμαστε”. Πριν από μερικές δεκαετίες και ακόμη περισσότερο πριν από μερικούς αιώνες ήμασταν κάτι άλλο».
Στη διάρκεια της κυβερνητικής κρίσης στο Βέλγιο, όταν η χώρα έμεινε για μήνες χωρίς κυβέρνηση, ο κ. Δουλκερίδης απαντούσε στους έλληνες φίλους του που τον κορόιδευαν: «”Κοιτάξτε εμείς στο Βέλγιο είμαστε 15 μήνες χωρίς κυβέρνηση αλλά έχουμε κράτος. Εσείς έχετε κυβέρνηση αλλά φαίνεται πολλές φορές να μην έχετε κράτος”. Τι σημαίνει να έχεις κράτος; Να υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν πραγματικά, που προστατεύουν το δημόσιο συμφέρον, όχι τους διεφθαρμένους και τα συμφέροντα των ολίγων».
Newsroom ΔΟΛ
