Άδειασαν όλα μέσα μου όταν άκουσα μέσα σε λυγμούς τον Κώστα τον αδερφό του Μπάμπη Σαρρή να μου ανακοινώνει ότι ο Μπάμπης μας «έφυγε».
Είναι απίστευτο, αδιανόητο ο καλύτερος άνθρωπος που γνώρισα να μας εγκαταλείπει. Για πρώτη φορά μας εγκαταλείπει αυτός που ήταν πάντα κοντά μας, δίπλα μας, το στήριγμα μας. Γιατί ρε φίλε;
Το μυαλό γύρισες 40 χρόνια πίσω όταν τον πρωτογνώρισα και αρχίσαμε να δίνουμε μαζί την μάχη για την αλλαγή της κοινωνίας. Όταν ενώσαμε τα όνειρα μας για το πως θέλαμε να να κάναμε τον κόσμο καλύτερο. Ο Μπάμπης δεν ήταν μόνο ένας αγνός αγωνιστής, ιδεολόγος. Ήταν κυρίως ένας άνθρωπος γεμάτος αγάπη, συμπόνια, αλληλεγγύη. Ηταν απίστευτα τα αποθέματα ψυχής που διέθετε, ήταν ανεξάντλητη η δοτικότητα του. Το μεγάλο παιδί, ο μεγάλος φίλος, ο μεγάλος πατέρας για πολλούς απο εμάς στον οποίον προσφεύγαμε για να λύσουμε τα προβλήματα μας. Ατέλειωτες ώρες κουβέντας, ατέλειωτες. Μεγάλη ευαισθησία. Δεν υπήρχε άνθρωπος που ο Μπάμπης να τον αποφεύγει. Ήταν με όλους κοντά πραγματικά ήταν σε όλους δίπλα. Μια μεγάλη ευαισθησία που είχε δημιουργηθεί στα παιδικά του χρόνια, στην οικογένειά του, στη διαδρομή της ψυχικής του διαμόρφωσης. Έχασε γρήγορα τη μητέρα του. Ο παπα-Σαρρής τα έκανε όλα τέλεια. Κατάφερε να μεγαλώσει τρία αγόρια και μία κόρη και να διαμορφώσει τέσσερις υπέροχους ανθρώπους. Τον γνώρισα τον Μπάμπη όταν πρωτοήρθα στη Ρόδο τότε μέσα από το κομμουνιστικό κόμμα στην παρέα του Γιαννεζου του Νικολάου του Ψαρολογάκη του Μαυρουδή στον ΟΤΕ. Δε σε κέρδιζαν απλά, σε κατακτούσαν αυτοί οι Άνθρωποι.
Μια άδολη διαδρομή γεμάτη όνειρα, πάλη αλλά και κέφι παρέα και ψυχικό δέσιμο 40 χρόνια κοντά. Ήταν έκπληκτη η δυνατότητα και ικανότητα του Μπάμπη να κάνει φίλους, να τους δίνει αλλά και εκείνοι να του δίνουν τα πάντα. Φίλους δυνατούς, αδερφούς απο επιλογή. Κουράγιο Νίκο.
Συνδικαλιστής στον ΟΤΕ, στο Εργατικό Κέντρο, στους συνταξιούχους πρόσφατα μα κυρίως συνδικαλιστής της ζωής.
Το αποκούμπι όλων μας για όλα τα προβλήματα μας. Αναρωτιόμουν πολλές φορές πως άντεχε να μας νταντεύει όλους. Ήταν ο καλύτερος ο πιο βαθύς μου φίλος ο Μπάμπης. Μεγάλη απώλεια. Δεν ξέρω αν μπορέσω να ξαναγεμίσω το μέσα μου, ξέρω όμως ότι ποτέ δεν θα τον ξεχάσω τον Μπαμπίνο.
Μία μαύρη τρύπα η απώλεια του Μπάμπη για την κοινωνία της Ρόδου που απορροφά ένα μεγάλο κομμάτι του συναισθηματισμού μας.
Δεν ξέρω τι μπορώ να πω στην Μοσχούλα, την αγαπημένη του σύντροφο και στα αγαπημένα του αδέρφια τον Κώστα τον Αντώνη και την Άρτεμις, σίγουρα ενώνω τον βαθύ πόνο μου με το δικό τους. Στο ταξίδι του ο Μπάμπης παίρνει ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μας.
Δημήτρης Γάκης
