Η Ρόδος πενθεί. Οι φίλοι του Αυγουστίνου Τσιριμώκου πονάμε. Δεν είμαστε απλά ένας λιγότερος, είμαστε πολύ φτωχότεροι. Δε χάσαμε απλά ένα σύντροφο, χάσαμε κυρίως μια μεγάλη αξία ήθους, γνώσης, οξυδέρκειας. Χάσαμε μία εφηβική ευγένεια. Ο Αυγουστίνος ήταν μια δροσερή αύρα που είχε τη δύναμη, με όλα τα ευγενικά χαρακτηριστικά του, να σε χαϊδεύει αλλά ταυτόχρονα να μπορεί να σε παρασύρει με ένα δυναμισμό που έκρυβε μέσα του. Ευαίσθητος και ευγενικός, με βαθειά καλλιέργεια και μόρφωση, πάντα αλληλέγγυος προς τους αδύνατους.
Ένα ηχηρό παρών, μέσα από τη γλυκιά σιωπή και την ηρεμία του, σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτισμού, των γραμμάτων και των τεχνών στη Ρόδο, προβάλλοντας το βιβλίο την λογοτεχνία, το θέατρο με αγάπη και πάθος. Μου λείπουν ήδη δυο ακόμα δάκρυα. Έφυγαν για να ποτίσουν μία αξία που σε τύλιγε και σε κέρδιζε απαλά σαν χάδι. Λίγο λίγο, ένας – ένας, αδειάζει το στέκι του «Γκρινιάρη»…
Συλλυπητήρια από βάθους καρδιάς στην αγαπημένη του Αναστασία και σε όλους τους οικείους του.
