Πόσοι πια!

Με έχει πιάσει κανονική ναυτία! Πόσος πια κιτρινισμός; Πόσοι πια δημοσιογράφοι χυδαίοι, ανάλγητοι, καιροσκόποι, εκσκαφείς των χαμηλότερων ενστίκτων των θεατών τους; Πόσοι πια φυσιογνωμιστές, συνδικαλιστές της αστυνομίας, γείτονες στα Γλυκά Νερά, γείτονες στην Αλόννησο,  φιλοζωικές οργανώσεις, παλιές καραβάνες της  της αστυνομίας πόλεων, αυτοί που το ήξεραν κι αυτοί που έπεσαν απ’ τα σύννεφα, σύμβουλοι γάμου σε sites, σε δελτία ειδήσεων, σε ενημερωτικές εκπομπές, σε μεσημεριανάδικα, σε talk shows και σε καλτ εκπομπούλες.  Εκτός της περιττής για την είδηση και κιτρίνου χρώματος περιγραφής ανατριχιαστικών λεπτομερειών του τρόπου θανάτου της δυστυχούς κοπέλας, δεν περνάει λεπτό από το μυαλό κνενός, ότι όλο αυτό μπορεί να το ακούνε οι τραγικοί γονείς και πως αργότερα αυτό το παιδάκι θα βρεθεί με ένα απλό γκουγκλάρισμα μπροστά στον απόλυτο τρόμο; Να ζητήσεις αυτοσυγκράτηση γιατί υπάρχουν οι οικογένειες του θύματος και του θύτη και κυρίως ένα παιδί, μάλλον είναι μάταιος κόπος.