Σοβαρό πρόβλημα αντιμετωπίζουν οι ψαράδες της Ρόδου, καθώς είναι ελάχιστοι οι καρποί της θάλασσας που καταλήγουν στα δίχτυα τους. Πριν το ξημέρωμα ξεκινούν όλοι με τις βάρκες τους, ρίχνουν δίχτυα εκατοντάδων μέτρων, όμως στο τέλος της προσπάθειας η συγκομιδή είναι ελάχιστη. Οι ίδιοι δεν έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιο φαινόμενο στο παρελθόν και κάθε προσπάθεια να το αποδώσουν κάπου είναι απλώς και μόνο εκτίμηση. Το σίγουρο είναι ότι το Αιγαίο έχει αρχίσει να γίνεται πιο φτωχό σε ζωή.
Δεν είναι υπερβολή να σημειωθεί ότι οι παραδοσιακοί ψαράδες δεν μπορούν πια να εξασφαλίσουν ούτε τα καύσιμα του σκάφους τους. «Ρίχνουμε δεκάδες μέτρα δίχτυα και όταν τα μαζεύουμε δεν υπάρχουν παρά μόνο κάνα δυο κιλά ψαράκια», περιεγράφη προς τη «Δημοκρατική» και τονίσθηκε ότι «αυτή η κατάσταση δεν είναι τωρινή, αλλά ξεκίνησε πριν από δύο χρόνια και μέρα με τη μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως είναι ο τόνος, το φαγκρί και το λυθρίνι. Ακόμα και τα σαφρίδια, οι κολιοί, οι μπαλάδες, οι κουτσομούρες έχουν μείνει ελάχιστοι. Οσο ανοικτά κι αν βγούμε με το σκάφος, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Η θάλασσά μας έχει πρόβλημα».
Οι αιτίες που προκάλεσαν αυτό το πρόβλημα βρίσκονται σε πολλούς παράγοντες. Η υπεραλίευση, η αλίευση όλο και μικρότερων ψαριών (γόνων), τα συρόμενα αλιευτικά εργαλεία, που καταστρέφουν την τροφή στα θαλάσσια λιβάδια, είναι οι πιο γνωστοί γενεσιουργοί παράγοντες του προβλήματος. Ολιγότερο γνωστή στο ευρύ κοινό είναι η αδυναμία των ψαριών να ησυχάσουν στο Αιγαίο πέλαγος. Οι πιο γηραιοί ψαράδες της Ρόδου εξήγησαν προς τη «Δημοκρατική» ότι «είναι τόσο πυκνή η κίνηση σκαφών στο Αιγαίο πέλαγος, ώστε να δημιουργείται τόσος θόρυβος που δεν επιτρέπει στα ψάρια να κοιμηθούν. Για το λόγο αυτό ένας μεγάλος αριθμός τους μετακινήθηκε σε άλλες περιοχές της Μεσογείου θάλασσας».
Πρόβλημα ο Λαγοκέφαλος
Ως πρόβλημα πρώτης σειράς εκτιμούν οι αλιείς της Ρόδου πως είναι ο πολλαπλασιασμός των Λαγοκέφαλων (είδος ψαριού) στις θάλασσές μας. Ο Λαγοκέφαλος, μπορεί να φτάσει σε μήκος το μισό μέτρο και καθημερινά καταναλώνει πολύ μεγάλες ποσότητες μικρών ψαριών και γόνων. Ετσι, οι γόνοι δεν προλαβαίνουν να γίνουν γονείς και να πολλαπλασιάσουν τον πληθυσμό των ιχθύων στα νερά μας.
«Ο Λαγοκέφαλος είναι ένα μίασμα για τη θάλασσά μας, είναι ένα ψάρι που δεν τρώγεται και την ίδια στιγμή κατατρώει τα πάντα στο πέρασμά του. Τα τελευταία δύο χρόνια οι Λαγοκέφαλοι έχουν πολλαπλασιαστεί και είναι αδύνατο να τους αντιμετωπίσουμε».
Οι επιστήμονες ερευνούν
την έκταση
του προβλήματος
Την τελευταία πενταετία έχουν εντατικοποιηθεί οι έρευνες που γίνονται για την μελέτη των θαλάσσιων αποθεμάτων. Οι έρευνες γίνονται σε απόλυτα επιστημονική βάση, με τη χρήση σύγχρονων μεθόδων. Ολες έχουν δείξει ότι υπάρχει σταδιακή μείωση των ιχθυαποθεμάτων του Αιγαίου. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Θαλάσσιας Προστασίας «Αρχιπέλαγος» έχουν διαπιστώσει πως πλέον έχουν διαμορφωθεί τέτοιου είδους δεδομένα, ώστε θα καταστεί αμφίβολο το μέλλον της αλιείας στο Αιγαίο Πέλαγος. Οι επιστήμονες αποδίδουν το πρόβλημα κυρίως στις «καταστρεπτικές και ανεξέλεγκτες αλιευτικές πρακτικές και στην απουσία ελέγχου ή πλάνου διαχείρισης του θαλάσσιου πλούτου».
Σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, κατά την τρέχουσα περίοδο πρόκειται να δοθούν στη δημοσιότητα τα στοιχεία των ερευνών που συνεχίζουν να διενεργούν οι επιστήμονες του Αρχιπελάγους, συνεπώς θα φανεί ανάγλυφα τόσο το πραγματικό μέγεθος του προβλήματος, όσο και τα αποτελέσματα που προκάλεσε η απουσία πολιτικής για την αλιεία στις θάλασσές μας.
Οι Τουρκικές τράτες αλιεύουν
τα πάντα και πωλούν σε Ελληνες
Μπορεί οι υποστελεχωμένες λιμενικές αρχές να έχουν επιφορτιστεί με την προστασία των θαλάσσιων συνόρων, με την εφαρμογή των λιγοστών νόμων για την αλιεία, με την πάταξη του λαθρεμπορίου, με την διάσωση των ναυαγών λαθρομεταναστών και με ένα τεράστιο όγκο γραφειοκρατικής δουλειάς, όμως είναι αδύνατο να αντιμετωπίσουν το στόλο των αλιευτικών σκαφών της Τουρκίας. Ο στόλος αυτός, που αποτελείται από μεγάλα σκαριά και σύγχρονα μηχανήματα, πραγματοποιεί καθημερινά ένα τεράστιο κύκλο μέσα στα διεθνή χωρικά ύδατα του πελάγους και της Μεσογείου, με αποτέλεσμα να συγκεντρώνει τη μερίδα του λέοντος από τους «καρπούς της θάλασσας».
Η υπεραλίευση είναι μια πρακτική που αποτελεί καθημερινή πρακτική για τους Τούρκους ψαράδες, οι οποίοι ως πολίτες τρίτης χώρας (εκτός Ε.Ε.), δεν έχουν υποχρέωση να ακολουθήσουν τους Κοινοτικούς κανόνες για την αλιεία. Οι πρακτικές που ακολουθούν περιλαμβάνουν τα πάντα: Συρτά εργαλεία, τεράστιας έκτασης δίκτυα για μικρά και μεγάλα ψάρια, ακόμα και δυναμίτες. Μάλιστα οι ψαράδες γνωρίζουν ότι είναι αρκετές οι φορές κατά τις οποίες οι Τούρκοι αλιείς πωλούν μεσοπέλαγα τα αλιεύματά τους σε Ελληνες ψαράδες κι έτσι το κύκλωμα αποκτά συμφέροντα και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου.
Οι παραδοσιακοί ψαράδες της παράκτιας αλιείας παραμένουν θεατές όλης αυτής της πρακτικής που καταστρέφει το θαλάσσιο περιβάλλον. Η πρακτική αυτή αποτελεί έναν από τους πιο βασικούς παράγοντες που έχουν προκαλέσει την έλλειψη ψαριών από τις θάλασσες τις περιοχής μας.
