Ομιλία του Δημάρχου Ρόδου στην Εκδήλωση Μνήμης για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων της Ρόδου:
Σεβασμιότατε, Άγιοι Πατέρες,
Αγαπητέ Πρόεδρε David Σαλτιέλ, Κύριε Περιφερειάρχα, Κοι Βουλευτές
Εξοχότατε Πρέσβη, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας,
Κυρίες & Κύριοι,
Σήμερα, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ, στη μνήμη των 1.600 Εβραίων συμπατριωτών μας, που έπεσαν θύματα της ναζιστικής βαρβαρότητας. Άντρες, γυναίκες, παιδιά, γέροντες, αθώες ψυχές. Που μαρτύρησαν, στα συρματοπλέγματα και τα κρεματόρια, τής φρίκης, που στιγμάτισαν την ιστορία, του 20ου αιώνα.
Σήμερα, η Ρόδος θυμάται, και θρηνεί. Κλαίει για τα παιδιά της. Γι’ αυτό το κακό που ήρθε από μακριά, και σκέπασε, το φως του ήλιου μας. Το φως, της συνύπαρξης αιώνων. Πλάι στην εκκλησιά, το τζαμί, και δίπλα του, η Συναγωγή. Αυτό το πνεύμα, της αρμονικής συμβίωσης, που έκανε τον τόπο μας να ανθίζει, και να καρποφορεί, να είναι από τα μεγαλύτερα εμπορικά κέντρα, στην Ανατολική Μεσόγειο, και άσβηστος Φάρος Πολιτισμού.
Κι όμως! Όταν, ο αντισημιτισμός αιώνων, βρήκε την πιο αποτρόπαια έκφρασή του, στην παράνοια των ναζί, όλα άλλαξαν. Άνοιξε, η πελώρια μαύρη τρύπα του μίσους, και κατάπιε την ιστορική Εβραϊκή Ισραηλιτική κοινότητα του νησιού μας, η οποία μετρούσε αιώνες, συνεχούς παρουσίας στη Ρόδο. Με τεράστια συμβολή, στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της. Είναι ανεπούλωτο το τραύμα, που άφησε, στη συλλογική μας συνείδηση, εκείνος, ο μαύρος Ιούλης του 44.
Γι’ αυτό, Θρηνούμε! Γι’ αυτό, Δεν ξεχνάμε. Γι’ αυτό παραμένουμε, σε ιστορική εγρήγορση. Να μην ξανασυμβεί. Ποτέ, Πουθενά και για Κανέναν Λόγο.
Σε αυτό το ιστορικό καθήκον, ο Δήμος Ρόδου, είναι διαχρονικά, στην πρώτη γραμμή. Διότι σήμερα, μαζί με τους μαρτυρήσαντες συμπολίτες μας, θυμόμαστε και τον πρώτο Δήμαρχο, της ελεύθερης Ρόδου, τον αείμνηστο Γαβριήλ Χαρίτο.
Από τα πρώτα πράγματα που έκανε, αναλαμβάνοντας, τον Αύγουστο του 1946, τα καθήκοντά του, ήταν να ονομάσει την πλατεία της Εβραϊκής συνοικίας, της Παλιάς Πόλης της Ρόδου, σε «Πλατεία, Εβραίων Μαρτύρων». Η ομόφωνη απόφαση, τού τότε πρώτου Δημοτικού Συμβουλίου, αποτέλεσε, την πρώτη επίσημη αναγνώριση, του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος, στην Ελλάδα. Και πήρε, άλλη μια πρωτοβουλία, ο τότε Δήμαρχος: Να αναλάβει την ευθύνη, σε τοπικό επίπεδο, για την απρόσκοπτη διοργάνωση, των συνομιλιών που έγιναν, τον Απρίλιο του 1949, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, και παγίωσαν, τα πρώτα σύνορα του Ισραήλ. Κι αυτό έγινε, στο τότε στο εμβληματικό «Ξενοδοχείο των Ρόδων». Τα έφερε μάλιστα έτσι, ο χρόνος, ώστε, η αναβίωση αυτού του ιστορικού Ξενοδοχείου, να γίνει, από τον αείμνηστο Enrico Aidan, την προσφορά του οποίου, αξίζει να θυμόμαστε, και να τιμάμε, μια μέρα σαν τη σημερινή.
Αυτή είναι, η αυτοδιοικητική παράδοση της Ρόδου μας, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, και με αξίωσε ο καλός Θεός, να υπηρετώ κι εγώ, σήμερα. Ο Δήμος μας, Ήταν, Είναι και θα Είναι, στην πρώτη γραμμή, κατά του Ρατσισμού, της Μισαλλοδοξίας, του Εκφοβισμού και της Ξενοφοβίας. Γι’ αυτό έχουμε στο κέντρο της πολιτικής μας τη Φιλοξενία. Για την Αρμονική, Κοινωνική Συνύπαρξη.
Φιλοξενία, είναι η Ιστορία, ο Πολιτισμός μας, η Περηφάνια μας. Η Φιλοξενία, προωθεί τις αξίες, της κοινωνίας, που θέλουμε να ζούμε. Μιας κοινωνίας ανοιχτής, με σεβασμό στη διαφορετικότητα του άλλου, με κατανόηση, και μακριά από προκαταλήψεις, και στερεότυπα.
Γι’ αυτό, και ο τουρισμός, ας μη το ξεχνάμε αυτό, είναι και μια μορφή, άμεσης Διπλωματίας των Λαών, των Ίδιων. Κι έχουμε ανάγκη, σήμερα, στον κόσμο μας, αυτήν την άμεση διπλωματία των λαών: καθώς θέλουμε ένα κόσμο για Όλους, ένα κόσμο Ειρήνης, και Ευημερίας.
Αυτό είναι το μήνυμα της Ρόδου, που Θυμάται. Της Ρόδου που λέει «Ποτέ ξανά» και είναι στην πρωτοπορία για μια ειρηνική βιώσιμη ανάπτυξη, με επίκεντρο τον Άνθρωπο και τις αξίες της φιλοξενίας. Αυτή είναι η ασπίδα μας, σε κάθε νοσταλγό τού τότε, που κινείται στη σκιά, περιμένοντας την ευκαιρία, να ξαναφέρει το σκοτάδι.
Είναι Δέσμευση Τιμής, και Μνήμης για τους Συμπολίτες μας που Χάθηκαν, εξαιτίας του Μισανθρωπισμού. Ας είναι αιώνια η μνήμη τους!
