Μια ακόμη γυναικοκτονία μετράμε στη χώρα μας, την 11η το 2021!! Η στυγνή δολοφονία νέας κοπέλας στον δρόμο από τον πρώην σύντροφο στη Ρόδο, μάς συγκλονίζει και προκαλεί σοβαρές ανησυχίες για τη δραματική αύξηση των φαινομένων αυτών !
Το 2020 στην Ελλάδα καταγράφηκαν δέκα γυναικοκτονίες, το 2019 οκτώ, ενώ το 2018 δεκατρείς. Υπολογίζεται πως 50.000 γυναίκες κάθε χρόνο δολοφονούνται στον πλανήτη με αυτό τον τρόπο. Κατά μέσον όρο, 137 γυναίκες ανά τον κόσμο δολοφονούνται καθημερινά από τον σύντροφό τους ή από κάποιον συγγενή τους. Χιλιάδες άλλες γυναίκες ζουν καθημερινά τον εφιάλτη της έμφυλης βίας, χωρίς να μπορούν να βρουν διέξοδο από την κακοποιητική σχέση.
Η γυναικοκτονία είναι η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, διαδεδομένη σε όλες τις κοινωνίες ανεξάρτητα από κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Πραγματική αιτία δεν είναι άλλη από την βαθιά – δυστυχώς- εμπεδωμένη κοινωνική, πατριαρχική αντίληψη ότι η γυναίκα ως «κτήμα» είναι υποτελής και πρέπει να υπομένει και να υπακούει τον άντρα ο οποίος, όταν νιώσει ότι πληγώνεται ο εγωισμός του και καταρρέει ο μύθος του κυρίαρχου εξουσιαστή , τότε μπορεί σε μια στιγμή να μετατραπεί σε τέρας.
Νιώθουμε απέραντη θλίψη και οργή για τη δολοφονία μιας ακόμη νέας κοπέλας από το σύντροφό της αλλά και για τον εκφοβισμό και την κακοποίηση που η κάθε γυναίκα βιώνει, επειδή είναι γυναίκα.
Προβληματιζόμαστε έντονα για τη διάχυση της βίας και για τα κοινωνικά στερεότυπα που παραμένουν σε ισχύ. Παρ΄όλο που έχει ψηφιστεί ο νόμος για την ενδοοικογενειακή βία με σκοπό την προστασία των γυναικών και παιδιών-θυμάτων βίας, τελικά έχει αποδειχθεί ανεπαρκής για την καταπολέμηση της .
Πιστεύουμε ότι η εξάλειψή της βίας κατά των γυναικών, που δυστυχώς βρίσκεται σε έξαρση, είναι καθοριστικό ζητούμενο για μια ευνομούμενη, δημοκρατική και ειρηνική κοινωνία. Και θα πρέπει να είναι υποχρέωση όλων.
Για να μην πέφτουμε κάθε φορά από τα σύννεφα ας αναζητήσουμε τις αιτίες. Ας μην διαιωνίζουμε τα στερεότυπα που έφτιαξαν την κοινωνία που μας τρομάζει σήμερα. Οφείλουμε να διαπαιδαγωγούμε τα αγόρια να έχουν σεβασμό απέναντι σε όλους. Οφείλουμε να μάθουμε στο γιο μας, στον μικρό αδερφό, στον φίλο, στον γνωστό, τι σημαίνει σεβασμός, ισότητα, αλληλεγγύη , ότι δεν έχει δικαίωμα στα άλλα σώματα. Ότι το όχι είναι όχι. Να μάθουν να ακούν. Να διεκδικούν, αλλά να ξέρουν και τα όριά τους, ώστε να δημιουργούν υγιείς συντροφικές σχέσεις στηριγμένες στην αμοιβαιότητα και όχι στην επιβολή. Να ενημερώνουμε τις γυναίκες ώστε να απεγκλωβισθούν από την εσωστρέφεια, την άγνοια και τον φόβο εξαιτίας της βίας που τυχόν βιώνουν και να σπάσουν τη σιωπή τους. Καμιά δυσαρμονία στις σχέσεις
του ζευγαριού , «χαλασμένη φάση» ή αποδέσμευση δεν μπορεί να οδηγεί σε βιαιοπραγία, σε κακοποίηση και πολύ περισσότερο σε ένα ειδεχθές έγκλημα.
Μόνο τότε θα αποβάλουμε τις παθογένειες και θα χτίσουμε μια κοινωνία με λιγότερη ανοχή στους θύτες και περισσότερο βήμα στα θύματα. Γιατί , όσο δεν παρεμβαίνουμε καίρια και αν και γνωρίζουμε ,σιωπούμε, τόσο θα μετράμε Καρολάιν ή Γαρυφαλιά ή Δώρα. Κι ας μην ξεχνάμε ότι «Αυτός που συγχωρεί το έγκλημα γίνεται συνένοχος». Βολταίρος.
Οι ευθύνες του κράτους για την κάλυψη των κενών και των ελλειμμάτων είναι πολλές. Χρειάζεται τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα, ώστε να κατοχυρωθεί νομικά ο όρος γυναικοκτονία ως διακριτό αδίκημα , γιατί τότε καθιστά ορατή την έμφυλη βία, δίνει άλλη βαρύτητα στο νομικό και δικαιϊκό πλαίσιο αντιμετώπισης αυτών των εγκλημάτων και υπογραμμίζει την ανάγκη για ισότητα.
Πρέπει να έχουμε νομοθεσία που να προστατεύει τις γυναίκες και τα παιδιά που έχουν την ατυχία να βρεθούν στον δρόμο ενός βίαιου συντρόφου και πατέρα, που να μην εξισώνει θύτες και θύματα, να μη μεταφέρει την ενοχή στα θύματα.
Ο πρόσφατος νόμος περί υποχρεωτικής συνεπιμέλειας που ψηφίστηκε παρά τις έντονες αντιδράσεις, μπορεί να «αθωώνει» ακόμη και κακοποιητές εντός της οικογένειας και ουσιαστικά να κλείνει το μάτι σε πατριαρχικές αντιλήψεις.
Είναι επιβεβλημένη η πολλαπλή βοήθεια και στήριξη των θυμάτων έμφυλης βίας στις κατάλληλες κοινωνικές δομές και από τους κατάλληλους ανθρώπους , ενώ είναι γεγονός πλέον ότι οι υφιστάμενες υποστηρικτικές δομές και υπηρεσίες δεν επαρκούν λόγω της συχνότητας του φαινομένου.
Με σεβασμό στην αδικοχαμένη κοπέλα και σε κάθε γυναίκα, εκφράζουμε την αγωνία μας, ως γυναικεία οργάνωση , γιατί θέλουμε άνδρες που σέβονται τις γυναίκες και γυναίκες που νιώθουν ασφαλείς με τον τρόπο ζωής που αυτές επιλέγουν.
Γιατί δεν θέλουμε καμιά γυναίκα λιγότερη. Ήδη λείπουν πολλές: Βασιλική, Κωνσταντίνα, Ελένη, Καρολάιν, Γαρυφαλλιά, Ανίσα, Μαρία, Σταυρούλα, Ελένη, Μόνικα, Δώρα.
ΕΝΩΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ
