Ο κατάλογος συνεχίζει να μεγαλώνει: Η 11η γυναικοκτονία για το 2021 στη χώρα, συνέβη στο νησί μας… για ακόμα μία φορά.
Στις 22 Σεπτεμβρίου το νησί μας βάφτηκε στο αίμα. Θύμα η Δώρα. Η Δώρα που ήθελε να φύγει από μία καταπιεστική σχέση, η Δώρα που ασφυκτιούσε, η Δώρα που ο σύντροφος και γυναικοκτόνος της «δε μπορεί να ζήσει χωρίς εκείνη» και τελικά της έκοψε το νήμα της ζωής. Την έλεγαν Δώρα και ήταν από το νησί μας, τη Ρόδο. Από το νησί με τις ωραίες παραλίες και τον λαμπερό ήλιο, τον μεγάλο τουρισμό και τους ιππότες. Η Δώρα δε θα ξαναπάει στις ωραίες παραλίες, δεν θα κοιτάξει με καθαρά μάτια τον λαμπερό μας ήλιο.
Από την άλλη ο γυναικοκτόνος, που τη θεώρησε κτήμα του και την ήθελε κοντά του ζωντανή ή νεκρή με κάθε κόστος: ακόμα και με εκείνο της ίδιας του της ζωής. Ο γυναικοκτόνος που σκοτώνοντας τη Δώρα, σκότωσε άλλη μία αδερφή, άλλη μία γειτόνισσα, μία κόρη, μία φίλη, μία εκπαιδευτικό, μία θηλυκότητα.
Ήταν γυναικοκτονία: μετά από 11 γυναικοκτονίες ορισμένοι δε δέχονται να το πουν με το όνομα τους. «Έγκλημα πάθους» και «τη σκότωσε επειδή την αγαπούσε», λένε. Εμείς ξέρουμε, όμως, πως είναι η πατριαρχία και η τοξική αρρενωπότητα που δολοφονούν, που χρίζουν τα θύματα ως «κτήματα» και αποφασίζουν για την τύχη τους. Επειδή η πατριαρχία δεν έμαθε να ακούει το ΟΧΙ και αποφάσισε να σκοτώσει ξανά, και ξανά.
Χρέος μας να μην κλείνουμε τα μάτια ούτε στην παρενόχληση, ούτε στις γυναικοκτονίες, ούτε στην καταπίεση που υφίστανται οι θηλυκότητες από το πατριαρχικό σύστημα. Να απαιτήσουμε λύσεις για την καταπολέμηση της έμφυλης βίας! Ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση έγινε με την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να καταγράφεται ως έγκλημα κάθε έκφανση της έμφυλης βίας.
Ο αγώνας και οι μάχες για την κατάργηση της καταπίεσης, από την πιο επιθετική της μορφή, τη γυναικοκτονία, μέχρι και το cat- calling, όμως, δίνονται κάθε μέρα έξω στην κοινωνία: από τη Ρόδο μέχρι την Αργεντινή και από την Ινδία μέχρι τις Η.Π.Α, δείχνουμε μηδενική ανοχή στην έμφυλη βία. Παλεύουμε για την κατάργηση του καταπιεστικού συστήματος που εξαθλιώνει, κακοποιεί και δολοφονεί τις θηλυκότητες και τα καταπιεσμένα φύλα.
Γιατί οι γυναικοκτόνοι και οι βιαστές της Ελένης και της Δώρας αποφάσισαν πως εκείνες δε θα ζήσουν άλλο για να βλέπουν τον ήλιο του νησιού μας, αλλά εμείς αποφασίζουμε πως το φως ανήκει σε όλες εκείνες που βρέθηκαν μόνες απέναντι στον βιαστή τους, που μίλησαν που πάλεψαν, που δολοφονήθηκαν.
Οι γροθιές μας μαζεύονται σαν τις ακτίνες του ήλιου και χτυπάνε το τείχος της καταπίεσης μέχρι να γκρεμιστεί. Με την υπόσχεση στις δολοφονημένες πως τελικά θα το σπάσουμε και θα τις συναντήσουμε στην άλλη πλευρά: σε μία κοινωνία χωρίς δολοφονημένες από το χέρι της πατριαρχίας, σε μία κοινωνία με έμφυλη ισότητα.
Μέχρι τότε φωνάζουμε: Καμία άλλη δολοφονημένη και ποτέ πια καμία μόνη.
