Ο κ. Ντράγκι, όπως έδειξαν οι δηλώσεις του χθες από την Μάλτα, ετοιμάζεται και για ένα δεύτερο “ό,τι χρειαστεί” τον Δεκέμβριο. Αυτό αφορά στο τι θα χρειασθεί να κάνει πέρα από τα συνηθισμένα της όρια δράσης της η ΕΚΤ για να διευκολύνει ευρώ στο δύσβατο μονοπάτι του την επόμενη περίοδο.
Με την διαφορά ότι αυτή την φορά το “ότι χρειασθεί” δεν μπορεί να έχει τον ίδιο ρόλο με την πρώτη. Οι αγορές άκουσαν τον κ. Ντράγκι την πρώτη φορά και τον πίστεψαν. Και εκείνος ανταποκρίθηκε όταν χρειάσθηκε με το πρόγραμμα “ποσοτικής χαλάρωσης”.
Τώρα ενα δεύτερο “ότι χρειασθεί”, όπως διευκρίνισε χθες μάλλον θα έχει την μορφή μιας επέκτασης του ήδη ισχύοντος προγράμματος.
Μπορεί αυτό να είναι η απάντηση στο πρόβλημα; Ορισμένοι αναλυτές απάντησαν χθες στο ερώτημα αναστρέφοντάς το : εξαρτάται από το ποιο θα είναι το πρόβλημα.
Μέχρι στιγμής το πρόβλημα είναι η αδυναμία της οικονομίας της Ευρωζώνης να σηκώσει το κεφάλι μέσα από μία “φυσιολογική” ανάκαμψη τιμών και ζήτησης (δηλαδή ενα φυσιολογικό κύκλο ανάκαμψης της οικονομικής δραστηριότητας).
Αυτό όμως σύμφωνα με τις χθεσινές ανακοινώσεις δεν φαίνεται στον ορίζοντα των εκτιμήσεων της ΕΚΤ. Και αυτό κάνει τον κ. Ντράγκι εξαιρετικά ανήσυχο.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό.
Η μεγάλη μεταβλητή στην διεθνή νομισματική και συναλλαγματική πολιτική παραμένει αυτή των αποφάσεων της Fed και της κας Γιέλλεν όσο αφορά το τι θα κάνει με τα αμερικανικά επιτόκια, δηλαδή με το αν θα βρεθεί τελικά ένα σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην εσωτερική και εξωτερική οικονομική πολιτική των ΗΠΑ μέσω των επιτοκίων του δολαρίου.
Και εκεί τα ερωτήματα ενσωματώνουν τις μεταβλητές μιας ασθμαίνουσας παγκόσμιας οικονομίας σε σημείο που να υποχρεώνουν το ΔΣ της Fed να παραμένει διχασμένο για το αν μπορεί ή όχι να ξεκινήσει την επιχείρηση “ξεφούσκωμα” των τριών προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης που έχει υλοποιήσει ο κ. Μπερνάνκι μέχρι και το 2013. Και αυτή η πλευρά του προβλήματος απασχολεί “κεντρικά” τους τραπεζίτες της ΕΚΤ.
Άλλωστε να μη ξεχνάμε ότι ο κ. Ντράγκι πήρε την μεγάλη απόφαση – παρά τις γερμανικές αντιρρήσεις – να ξεκινήσει την δική του “ποσοτική χαλάρωση” αμέσως μόλις η Ουάσιγκτον έκλεισε τις στρόφιγγες της Fed ξεκινώντας το δικό της tappering που έληξε πριν ένα χρόνο.
Θα περιμένει λοιπόν ο κ. Ντράγκι τον Δεκέμβριο όχι μόνο για να δεί τα νούμερα στον πληθωρισμό και την εσωτερική καταναλωτική δαπάνη στην Ευρωζώνη αλλά να δεί πάνω από όλα το πως η Fed θα συνεχίσει και σε ποιά κατεύθυνση την δική της νομισματική πολιτική για να δρομολογήσει το δικό του δεύτερο “ότι χρειασθεί”…
Και η Αθήνα που βρίσκεται σ’ όλο αυτό;
Μέσα σε ένα τέτοιο διεθνές περιβάλλον πλήρες αβεβαιότητας οι κεντρικές τράπεζες και οι τραπεζίτες το τελευταίο που θα ήθελαν να δουν είναι απρόβλεπτα “ατυχήματα” στο τραπεζικό τους σύστημα. Και ένα τέτοιο “ατύχημα” σε μία βεβαρημένη περιοχή της Ευρωζώνης και του τραπεζικού συστήματος όπως η ελλαδική θα ήταν το τελευταίο που θα χρειαζόταν ο πρόεδρος της ΕΚΤ πριν φτάσει ο Δεκέμβρης.
Για τον λόγο αυτό άλλωστε ο κ. Ντράγκι κατέστησε σαφές με – δύο φορές – δημόσιες δηλώσεις του ότι η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών θα πρέπει να καθαρίσει πάση θυσία μέσα στο 2015. Και για να μη αφήσει κανένα περιθώριο σε όλες τις πλευρές για τις προθέσεις και τις απαιτήσεις της ΕΚΤ όσο αφορά το χρονοδιάγραμμα ξεκαθάρισε ότι η ανακεφαλαιοποίηση είναι παράλληλη και ανεξάρτητη από την “αξιολόγηση” του προγράμματος διαδικασία.
Η ΕΚΤ έχει την δική της αξιολόγηση, τόνισε σε απάντησή του σε ερώτηση ελλήνων ευρωβουλευτών ο πρόεδρος της ΕΚΤ και εννοούσε βέβαια αυτή των stress test, για τα οποία η συζήτηση δεν έχει ακόμα κλείσει, κυρίως για το πως θα μείνουν οι ιδιώτες επενδυτές στο μετοχικό τους κεφάλαιο.
Αυτός ο διαχωρισμός – αν και υπήρχε στην αρχική συμφωνία του προγράμματος – είναι η “βοήθεια” του κ. Ντράγκι στην Αθήνα.
Βέβαια δεν έχει να κάνει με την πρόθεση ελαστικότητας από την πλευρά της ΕΚΤ προς την Κυβέρνηση, έχει να κάνει με το ότι ο κ. Ντράγκι δεν θέλει μπελάδες μέχρι το τέλος του έτους στην Ελλάδα και αυτό μπορεί να το εξασφαλίσει με τα 25 δισ. ευρώ του δανείου, τα δέκα εκ των οποίων είναι ήδη στην άκρη στον ειδικό λογαριασμό του ESM.
Για τα υπόλοιπα και την περιβόητη “αξιολόγηση” η ευθύνη είναι των … “Θεσμών”.
Capital.gr
