Είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και συγκεκριμένα της νομοθετικής εξουσίας τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις των πολιτών. Να μπορούν να ρυθμίζουν την περιουσία τους ή τα συνταξιοδοτικά τους, αυτές τέλος πάντων τις συμβολαιογραφικές ας το πούμε απλά πράξεις που ρυθμίζουν τα αναμεταξύ τους. Δεν αφορούν την Ιερά Σύνοδο, τον Αρχιεπίσκοπο και όσους αποφασίζουν να χτυπούν πένθιμες καμπάνες και να κηρύττουν διήμερο πένθος και χειρότερα να κηρύττουν το μίσος και χυδαιότητα. Τους έπιασε ο πόνος από την Πελοπόννησο μέχρι το ‘ Αγιο Ορος(!) να πενθήσουν και να ζητήσουν απόσυρση του νομοσχεδίου, την ίδια ώρα που στη χώρα πέντε χρόνια τώρα παιδιά πεινούν, γέροντες εξαθλιώνονται και νέοι άνθρωποι αν δεν αυτοκτονούν εγκαταλείπουν τη χώρα. Γι’ αυτά δεν έχουν βρει να που κουβέντα καταδίκης, να γράψουν λιβέλους καταδίκης. Και βέβαια δεν θα έχουν ακούσει τίποτε για παιδιά που πνίγονται δίπλα τους. Για να τελειώνουμε μ’ αυτό. Μπορούν να συμφωνούν ή όχι με διαφορετικούς σεξουαλικούς προσανατολισμούς (Όπως όλοι μας άλλωστε). Δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι, εάν αντιλαμβάνεται η Εκκλησία την έννοια της ισότητας των πολιτών, όπως ορίζεται από το Σύνταγμα και τις συμβάσεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Αυτά είναι τα Ευαγγέλια της Δημοκρατίας, τι να κάνουμε…
΄Αλλου παπά Ευαγγέλιο
