Γέροντες έστεκαν από τις 6 το πρωί προχθές μπροστά στις Τράπεζες, μες το χιονιά, περιμένοντας να πάρουν τις κουτσουρεμένες συντάξεις τους, το αποδεκατισμένο ΕΚΑΣ και οι… τυχεροί την «φιλανθρωπία» της κυβέρνησης, το περίφημο βοήθημα.
Βλέποντας αυτούς τους απόμαχους της ζωής στα ρεπορτάζ, θυμήθηκα την εκπληκτική φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, που έβγαλε σε κάτι άλλες ουρές. Αυτές των capital controls. Αυτή που μας υποχρέωσε σε μια σιωπή, βλέποντάς την, αλλά ηχηρή. Γιατί είναι αφοπλιστικό αυτό που μόνο ένα καρέ μας είπε, διεκδικώντας τα πιο ουσιαστικά δευτερόλεπτα μιας δύσκολης καθημερινότητας που η κοινωνία μας ως επί το πλείστον την πλημμυρίζει με χειμαρρώδεις λέξεις και σπάνιες ουσιαστικές σιωπές. Το χέρι αυτό, κάπου το έχουμε ξαναδεί. Είναι το χέρι του παππού μας που μας έδινε το χαρτζιλίκι. Μοιάζει με το χέρι του πατέρα μας που τον είδαμε να γερνάει χωρίς την αυτονόητη περηφάνια που του αξίζει. Είναι το χέρι που πάγωσε το βλέμμα μας όταν σταματημένοι στο φανάρι το είδαμε να απλώνεται με αξιοπρέπεια και συστολή μπροστά μας. Χέρι γνωστό. Οικείο. Ναι, σίγουρα το έχουμε ξαναδεί. Η φωτογραφία αποτυπώνει το σήμερα τόσο επιτυχημένα όσο περιγράφει και το χθες. Ολα, δηλαδή, όσα οδήγησαν το χέρι αυτό να αποζητά πολλά παραπάνω από τη σύνταξή του: Το χαρτζιλίκι «για το παιδί», την περηφάνια του, την αξιοπρέπειά του.
Παραμονές της γιορτής. Κι εκείνο το Πνεύμα των Χριστουγέννων που όλοι ψάχνουμε, προχθές έκανε βόλτες στις ουρές στις τράπεζες και κρυβόταν μέσα στο… “βοήθημα”…
