Με τις υπ’ αρίθμ. 60 και 61/2022 αποφάσεις που εξέδωσε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Ρόδου κρίθηκαν ως μη ασκηθείσες λόγω λανθασμένης επίδοσής τους, οι δύο αγωγές που άσκησαν κατά του Ελληνικού Δημοσίου Τούρκοι που διεκδικούν αποζημίωση που αφορά σε de facto απαλλοτρίωση και στην αναγνώριση ακυρότητας των από 13 Μαΐου 1940 διαταγμάτων του Ιταλού κυβερνήτη για την απαλλοτρίωση δύο κτηματομερίδων στο Νιοχώρι!!
Το δικαστήριο με τις δύο αποφάσεις του καθιστά σαφές ότι οι επιδόσεις των αγωγών έγιναν στην ΑΑΔΕ μόνο ως εκπροσώπου του Ελληνικού Δημοσίου και αναλύει πως το νομικό πλαίσιο απαιτεί την επίδοσή τους στον υπουργό Οικονομικών.
4 Τούρκοι, όπως απεκάλυψε η «δημοκρατική», άσκησαν αγωγές ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου και ακολούθως ενώπιον και του Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ως διάδοχου του Ιταλικού Δημοσίου.
Οπως απεκάλυψε η «δημοκρατική», με τις υπ’ αριθμ. 465 και 466/2022 αποφάσεις του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Ρόδου, ανεστάλη η πρόοδος της δίκης αγωγών εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου ως διάδοχου του Ιταλικού Δημοσίου που άσκησαν οι ίδιοι 4, μέχρις ότου δημοσιευθεί τελεσίδικη απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου επί όμοιων αγωγών που άσκησαν κατά του Ελληνικού Δημοσίου.
Πάνω από 100 τουρκικές ΜΚΟ έχουν ξεκινήσει δικαστική κινητοποίηση για την επιστροφή περιουσιών, που όπως υποστηρίζουν ανήκαν σε Τούρκους, οι οποίοι ζούσαν στα Δωδεκάνησα, ειδικά σε Κω, Ρόδο, Δυτική Θράκη και Κρήτη.
Το θέμα, όπως προανήγγειλαν τουρκικά ΜΜΕ, θα μεταφερθεί μέσω των τουρκικών ενώσεων στα Ηνωμένα Έθνη, την ΕΕ, τον ΟΑΣΕ και το ΕΔΑΔ. Πρόκειται για ένα νέο δείγμα της τουρκικής προκλητικότητας που εκδηλώνεται σε όλα τα επίπεδα. Οι 4 Τούρκοι, άσκησαν αρχικώς αγωγή ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου την 26η Ιουνίου 2020. Με την αγωγή ζητείται η αναγνώριση ακυρότητας διαταγμάτων και αποζημίωσης λόγω αδυναμίας αυτούσιας απόδοσης ποσοστών ακινήτων και ειδικότερα η αναγνώριση ακυρότητας τού από 13 Μαΐου 1940 διατάγματος περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού Κυβερνήτη για δύο μερίδες οικοδομών στο Νιοχώρι.
Στην αγωγή που άσκησαν ενώπιον του Διοικητικού Πρωτοδικείου οι ενάγοντες ισχυρίζονται ότι δεν τους καθορίστηκε καθόλου αποζημίωση απαλλοτρίωσης και διεκδικούν αποζημίωση για την χρήση των ακινήτων που διατείνονται ότι τους ανήκουν άλλως αν κριθεί ότι έχει υπάρξει παραγραφή αξιώσεων τους δεκάδων χιλιάδων ευρώ!!! Όπως διατείνονται ο πατέρας της πρώτης και η μητέρα των υπολοίπων, είχαν ποσοστά στα ακίνητα τα οποία απαλλοτριώθηκαν… παράνομα από το Ιταλικό Δημόσιο με τα από 13-05-1940 διατάγματα του Ιταλού Κυβερνήτη το 1940 υπέρ του Ιταλικού Δημοσίου και τα οποία καταχωρήθηκαν στα κτηματολογικά βιβλία με δύο από 16 Μαΐου 1940 πράξεις για λόγους δημόσιας ωφέλειας. Μετέπειτα τα ακίνητα με πράξη της 12ης Μαρτίου 1955 περιήλθαν στον Οργανισμό Ακίνητης Περιουσίας Δημοσίου Δωδ/σου (Ν.2100/1952).
Δυνάμει του από 17 Φεβρουαρίου 1968 συμβολαίου συμβολαιογράφου Ρόδου μεταγεγγραμμένου στο κτηματολόγιο Ρόδου πωλήθηκε σε ιδιώτη από τον προαναφερθέντα Οργανισμό ενώ άλλο τμήμα πωλήθηκε στον Οικοδομικό συνεταιρισμό εφοριακών και ταμειακών υπαλλήλων Ρόδου «Ο ΠΑΝΟΡΜΙΤΗΣ» δυνάμει του από 17 Δεκεμβρίου 1960 συμβολαίου.
Κατόπιν τούτων, στο ένα ακίνητο ανεγέρθη πολυώροφη οικοδομή σε έκταση 245,4 τ.μ. ενώ το άλλο περιήλθε στην κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου καταργηθέντος του προαναφερθέντος Οργανισμού με το Ν.Δ. 195/1973 (υπ’αριθμ. πραξ. 5975/23-05-1975).
Ισχυρίζονται ακόμη ότι δυνάμει δύο αποφάσεων του έτους 2020 του Μονομελούς Πρωτοδικείου Ρόδου (εκούσια διαδικασία) αναγνωρίστηκε πως υπάρχει δεδικασμένο που απορρέει από την από 10 Σεπτεμβρίου 1996 απόφαση του 3ου Ειρηνοδικείου Χαλκηδόνας Τουρκίας με την οποία αναγνωρίστηκε ότι κληρονόμος του αποβιώσαντος στις 30 Μαΐου 1996 στην Τουρκία δικαιοπάροχού τους είναι η πρώτη ενάγουσα κόρη του κατά 3 μερίδια από τα συνολικά 4 και ότι υπάρχει δεδικασμένο που απορρέει από την από 3 Νοεμβρίου 2016 απόφαση του 14ου Ειρηνοδικείου Ινσταμπούλ Τουρκίας με την οποία αναγνωρίστηκε ότι κληρονόμοι της αποβιώσασας στις 14 Αυγούστου 1997 είναι κατά 1 μερίδιο έκαστος, από τα 3 μερίδια συνολικά, τα 3 τέκνα της.
Ισχυρίζονται ακόμη ότι με το από 13 Μαΐου 1940 διάταγμα περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού Κυβερνήτη που αφορά στην μια κτηματολογική μερίδα και με το από 13 Μαΐου 1940 διάταγμα περί απαλλοτρίωσης του Ιταλού Κυβερνήτη που αφορά στην δεύτερη δεν καθορίσθηκε καθόλου αποζημίωση απαλλοτρίωσης και συνεπώς ουδεμία καταβολή αυτής της αποζημίωσης πραγματοποιήθηκε στους δικαιούχους που μεταξύ αυτών ήταν ο πατέρας της πρώτης και η μητέρα των υπολοίπων εναγόντων.
Ισχυρίζονται ακόμη ότι οι απαλλοτριώσεις ήταν παράνομες και ζητούν την ακύρωση των προαναφερθέντων διαταγμάτων και επειδή η επιστροφή των προαναφερθέντων ποσοστών είναι αδύνατη, καθόσον τα προαναφερθέντα ακίνητα έχουν ήδη πουληθεί σε καλόπιστους τρίτους και αποτέλεσαν νέες μερίδες, ζητούν να τους επιδικαστεί αποζημίωση, η οποία συνίσταται στην σημερινή εμπορική αξία, που έχουν όλα τα ακίνητα καθόσον, όπως ισχυρίζονται, είναι αδύνατη η εκτίμηση της τότε αξίας αυτών των ακινήτων.
Με την αγωγή ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Ρόδου η πρώτη διεκδικεί 2.848.076,3 € και οι υπόλοιποι από 632.905,3 € έκαστος.
Ως μη ασκηθείσες κρίθηκαν δύο αγωγές Τούρκων με τις οποίες διεκδικείται αποζημίωση «μαμούθ» για απαλλοτρίωση του ’40
