Στην Ελλάδα χαρακτηρίζουμε «ιστορική στιγμή» το γεγονός ότι η κ. Σακελλαροπούλου θα είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος. Μήπως θα έπρεπε να μη μιλάμε για τα αυτονόητα; Η Ελλάδα εμφανίζεται ουραγός στην ισότητα των φύλων. Μεταξύ άλλων, συγκεντρώνει τις λιγότερες μονάδες (24,3 έναντι 51,9) σε γυναικεία εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Η χώρα μας ανήκει στην ομάδα των τεσσάρων χωρών της Ε.Ε. όπου οι γυναίκες δεν εκπροσωπούν ούτε το 20% των μελών της Βουλής: από 9% το 2005 έφτασε στο 19% το 2018. Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανυθεί, δεδομένου πως από τους Δήμους και τις Περιφέρειες μέχρι τη βουλή και την κυβέρνηση είναι περιορισμένος ο αριθμός των γυναικών που αναλαμβάνουν θεσμικές ευθύνες. Ναι μεν υπάρχει ποσόστωση 40% στα ψηφοδέλτια των εκλογών αλλά ως προς το αποτέλεσμα η εκπροσώπηση δεν είναι καθόλου αναλογική. Όμως, τα αυτονόητα είναι κι άλλα. Είναι π.χ. ποια είναι η πραγματική θέση της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Γιατί μπορεί να έχουμε πλέον Πρώτη Πολίτη της χώρας όμως στην καθημερινότητα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Εχουμε γυναίκες, μητέρες κι εργαζόμενες οι οποίες δεν απολαμβάνουν των προνομίων που θα έπρεπε, ούτε φυσικά της αναγνώρισης. Καλό είναι λοιπόν ότι η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να τιμήσει τη γυναίκα εργαζόμενη, τη μορφωμένη, φτασμένη και άξια γυναίκα, δίνοντάς της τον τίτλο της Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως, μήπως πρέπει να σκεφτούμε τις ανισότητες που υπάρχουν ακόμη; Ποιες είναι οι αμοιβές των γυναικών σε σύγκριση με αυτές των ανδρών; Ποια είναι τα κίνητρα που δίνει το κράτος στις γυναίκες για να μπορούν να κάνουν παιδιά (και όχι δεν είναι τα 2000 ευρώ αρκετά) Ποια είναι τα κίνητρα για να μην εγκαταλείπουν τις καριέρες τους; Ποιες είναι εκείνες οι πρωτοβουλίες αλλά και οι προβλέψεις ώστε οι γυναίκες να μην αντιμετωπίζονται ως «σκεύος ηδονής» ; Θέλει πολύ δρόμο η ελληνική κοινωνία να καταργήσει τις διακρίσεις και να δώσει ισότιμο ρόλο στις γυναίκες.
Υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος
