Συμμετέχει στο όμορφο ταξίδι του «ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ», πριν καν αυτό ξεκινήσει – όπως η ίδια θυμάται. «Με τις ώρες πάνω από τα σχέδια κάνοντας σχέδια», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά. Αγαπά τη δουλειά της. Αγαπά τα παιδιά. Αληθινά και με ανιδιοτέλεια. Η προσπάθεια και το κύριο της μέλημα, είναι συνεχώς ένα: Να κάνει όσο μπορεί τον κόσμο λίγο καλύτερο. Στο πρόσωπό της βρίσκουν το νόημά τους το «νοιάξιμο», η «συμπαράσταση», ο «αλτρουισμός». Δεν είναι τυχαίο που η ίδια με μια ομάδα μαθητριών και μαθητών της, έφτασαν να βραβεύονται στο περιστύλιο του Ζαππείου από τους υπουργούς Παιδείας και Υγείας. Είναι η φιλόλογος του σχολείου του «Ροδίων Παιδεία» Φαίη Σίνη, σε μια συνέντευξη από καρδιάς.
• Τι σημαίνει για σένα το επάγγελμα του εκπαιδευτικού;
Δεν είναι επάγγελμα το να είσαι δάσκαλος. Είναι τρόπος ζωής, είναι μαγεία…Είναι νοιάξιμο. Είναι μια διαρκής υπενθύμιση του «είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς». Ασχολούμαστε με παιδιά και αυτό εμπεριέχει και τα όμορφα και τα δύσκολα. Η δυσκολία έγκειται στο ότι πρέπει να αφουγκραζόμαστε από που πηγάζει κάθε πρόβλημα και σε συνεργασία με το παιδί και τους γονείς – είμαστε άλλωστε κάθε φορά μια ομάδα- να προσπαθούμε να το αντιμετωπίζουμε. Αναρωτιέμαι όμως συχνά αν είναι οι κεραίες μου πάντα σε εγρήγορση. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα, κάποια ανησυχία που δεν κατάφερα να εντοπίσω; Κάποιο βλέμμα παιδιού που δεν αποκωδικοποίησα όπως θα έπρεπε; Ο ρόλος μας δεν είναι μόνο να μεταδίδουμε γνώσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό. Είμαστε σύμβουλοι, ψυχολόγοι, φίλοι, είμαστε κάτι σαν γονείς για αυτά στο σχολείο. Τα αγκαλιάζουμε με το βλέμμα μας, μάς ανοίγουν την καρδιά τους, μάς εμπιστεύονται τα σημαντικά τους και αυτό είναι τεράστια ευθύνη. Πρέπει να είμαστε αντάξιοι αυτής της εμπιστοσύνης.
• Ποια η σχέση σου με το σχολείο;
Την ιδέα του σχολείου είχα την τιμή να τη μοιραστούν οι οραματιστές του μαζί μου από πολύ νωρίς. Μας θυμάμαι 23 χρόνια πριν να ξενυχτάμε πάνω από μακέτες για να επιλέξουμε το σήμα, τα χρώματα…Να γράφουμε κείμενα, να σβήνουμε και να ξαναγράφουμε. Να είμαστε με τις ώρες πάνω από σχέδια κάνοντας σχέδια. Ήταν τόσος ο ενθουσιασμός τους που δεν μπορούσες παρά να τον συμμεριστείς. Έγινε από τότε κάτι που το ένιωθα και δικό μου και ανυπομονούσα να ξεκινήσει. Και έτσι στον πρώτο αγιασμό που πήραν σάρκα και οστά όλα όσα μέχρι τότε βρίσκονταν στα χαρτιά η συγκίνηση ήταν απερίγραπτη. Το ταξίδι ξεκινούσε… Και αυτή τη στιγμή έχουν το προνόμιο να το απολαμβάνουν και τα δυο μου αγόρια και αυτό είναι κάτι που με κάνει να νιώθω χαρά και ευγνωμοσύνη.
Και πέρασαν από τότε 20 χρόνια. 20 χρόνια στα οποία έχουμε αποκτήσει σχέσεις ζωής. Έχουμε μοιραστεί τα πολύ όμορφα και τα πολύ δύσκολά μας. Έχουμε πολλαπλασιάσει τις χαρές μας και οι λύπες μας έγιναν λίγο πιο υποφερτές επειδή τις σήκωσαν πολλοί στους ώμους τους για να πάρουν από πάνω μας το βάρος. Όταν έφυγε ο μπαμπάς μου θυμάμαι ότι ήταν όλοι εκεί για μια τεράστια και γεμάτη αγάπη αγκαλιά. Η δεύτερη οικογένειά μου ήταν σύσσωμη δίπλα μου. Πέρασαν 20 χρόνια στα οποία γνωρίσαμε ξεχωριστές προσωπικότητες, νιώσαμε την αγάπη των μαθητών μας και την ευγνωμοσύνη τους. 20 χρόνια στα οποία κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει ο κόσμος μας λίγο καλύτερος. Και είμαστε έτοιμοι και για τα επόμενα 20.
• Τι έχεις αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια από το σχολείο;
Το σχολείο μου έδωσε τη δυνατότητα να ασχοληθώ με ό,τι αγαπώ και επειδή και άλλοι μοιράστηκαν την ίδια αγάπη, αυτή γιγαντώθηκε. Ως εκπαιδευτικός του ΡΟΔΙΩΝ ΠΑΙΔΕΙΑ τα τελευταία 12 χρόνια, έχοντας πάντα δίπλα μου την πολύτιμη βοήθεια εκπαιδευτικών και μαθητών, συμμετέχω στη διοργάνωση ενός πασχαλινού bazaar για να στηρίξουμε τον οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Επειδή ανήκω στη μεγάλη αυτή οικογένεια του σχολείου, το μήνυμα μεταδίδεται με ηχηρό τρόπο και κάθε χρόνο έχουμε δίπλα μας όλη τη Ρόδο.
Έχουμε μαθητές που μετά τη συμμετοχή τους σε αυτό το bazaar, μπήκαν στη διαδικασία να περάσουν από όλες τις συνεντεύξεις που χρειάζονται, ώστε να γίνουν επίσημα εθελοντές. Και είμαι σίγουρη ότι και τα παιδιά τους θα κάνουν το ίδιο. Αυτό με κάνει ιδιαίτερα περήφανη. Είναι από τα στοιχεία που μου επιβεβαιώνουν κάθε φορά ότι έχω επιλέξει το σωστό επάγγελμα.
• Πες μας μια εμπειρία σε αυτήν την εικοσαετία που ξεχωρίζεις.
Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η βράβευσή μας από τους υπουργούς Υγείας και Παιδείας το 2008 για την προσπάθειά μας να διαδώσουμε την ιδέα της Δωρεάς Οργάνων. Ένα πρωινό πριν την 28η του Οκτώβρη αναζητώντας πληροφορίες για την παγκόσμια ημέρα Δωρεάς Οργάνων και μεταμοσχεύσεων έπεσα πάνω σε ένα κόμικ. Το εκτύπωσα, το μοίρασα στους μαθητές μου, το μελετήσαμε και συνειδητοποιήσαμε ότι χρειάζεται να ενημερωθούμε για την όλη διαδικασία της δωρεάς. Συνειδητοποιήσαμε ότι μέσα από τον θάνατο μπορεί κάποιος να δώσει ζωή. Ενημερωθήκαμε και η ανάγκη των παιδιών να μοιραστούν όσα έμαθαν μας παρέσυρε στη διοργάνωση μιας ημερίδας στην οποία τότε 200 άτομα υπέγραψαν την κάρτα του δωρητή. Αυτό οδήγησε στην πολύ συγκινητική βράβευσή μας ένα βράδυ του Ιουνίου στο περιστύλιο του Ζαππείου. Πολλά παιδιά που συμμετείχαν τότε φεύγοντας για σπουδές ξεκίνησαν την προσπάθεια ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης στα πανεπιστήμιά τους. Αυτό δείχνει ότι όταν δίνουμε στα παιδιά τα κατάλληλα ερεθίσματα ο κόσμος μας γίνεται βήμα- βήμα καλύτερος.
• Τι είναι αυτό που σε κάνει να μην επαναπαύεσαι;
Τα χρόνια περνάνε, οι μαθητές μας φεύγουν, σπουδάζουν, δουλεύουν, προοδεύουν, κάνουν τη δική τους οικογένεια και κάθε φορά που τους βλέπω έξω σκέφτομαι ότι έβαλα και εγώ το δικό μου λιθαράκι για να γίνουν αυτό που είναι σήμερα. Και αυτό είναι τεράστια τιμή.
Πάντα έχω στο μυαλό μου να είμαι ο δάσκαλος που θα ήθελα να έχω. Πρόκληση για μένα είναι να μπορώ να εμπνέω στους μαθητές μου τον σεβασμό, την εκτίμηση, την αγάπη, την ανάγκη να γίνονται καλύτεροι. Να μπορώ να τους βοηθώ να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο Άλλος στη ζωή τους ώστε να προσπαθούν με κάθε μέσο να προστατεύουν τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά του. Επιθυμώ να θέλουν να διαδραματίζω ένα ρόλο στη ζωή τους. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται τα πάντα γι’ αυτό πρέπει να τα προσεγγίζουμε με ειλικρίνεια και σε κάθε μας λέξη να υπάρχει η αλήθειά μας. Αυτό θα τα βοηθήσει να βγάζουν και εκείνα μεγαλώνοντας τη δική τους αλήθεια.
• Πώς πιστεύεις ότι σε βλέπουν οι μαθητές σου;
Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο -ενώ ήθελα πολύ να γίνω φιλόλογος- ένιωσα άγχος για το αν θα είμαι επιτυχημένη σε αυτό που θα κάνω. Είχα πάντα στο μυαλό μου τη δασκάλα που με υποδέχθηκε στο δημοτικό, την αγαπημένη Δούκισσα Φωτάρα, τον δάσκαλό μου στις μεγαλύτερες τάξεις, τον εξαιρετικό Μάνο Μικρόπουλο, τη σημαντική για μένα φιλόλογο στο Γυμνάσιο, την κυρία Αγγελική Μανωλά και στο Λύκειο τον μοναδικό κύριο Νίκο Νάνο που αποτελούσαν έμπνευση για κάθε μαθητή και τον έκαναν να νιώθει πολύ τυχερός που βρισκόταν στην τάξη τους και σκεφτόμουν «Άραγε εγώ θα καταφέρω να κάνω τους μαθητές μου να νιώσουν το ίδιο για μένα;». Μακάρι όταν έρχομαι εγώ στο δικό τους μυαλό αυθόρμητα να χαμογελούν και να με σκέφτονται ως έναν άνθρωπο που πίστεψε πολύ σε καθέναν ξεχωριστά.
• Ευχαριστούμε πολύ κ. Σίνη για αυτήν την όμορφη συνέντευξη.
Κι εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή.
