Του Γιάννη Παρασκευά
Ένα καλό μέσα στα τόσα κακά που ζούμε καθημερινά είναι πως το “λυκόφως – τέλος” των ιδεολογιών και της Ιστορίας όπως προσπάθησε να μας προϊδεάσει ο Φουκουγιάμα στην δεκαετία του ενενήντα μετά την πτώση του “τείχους” και την πλήρη επικράτηση του Παγκοσμιοποιημένου Καπιταλισμού δεν ήρθε και η Ιστορία δεν του έκανε τη χάρη να τον δικαιώσει.
Οι φιλοσοφικές απόψεις και οι πολιτικές ιδεολογίες καλά κρατούν παρά τις επίμονες προσπάθειες απαξίωσής τους, εκμαυλισμού συνειδήσεων και αποδιάρθρωσης των Κοινωνιών.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι, “οργανικοί διανοούμενοι”, κατ’ επάγγελμα δημοσιολογούντες, οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα και δυστυχώς μεγάλη ΜΕΡΙΔΑ των πολιτών που ταυτίζουν την ευτέλεια και τον εκμαυλισμό του πολιτικού προσωπικού και την ατελέσφορη λειτουργία των θεσμών με την φιλοσοφικοπολική άποψη που διατείνονται οι δήθεν αυτοί πολιτικοί άνδρες ότι εκφράζουν.
Δεν είναι Συντηρητικός, δεν είναι Σοσιαλιστής, δεν είναι Αριστερός και δεν είναι εκφραστής της ιδεολογίας όποιος το δηλώνει, αλλά αυτός που πράγματι η ζωή και τα έργα του το αποδεικνύουν.
Δεν ακυρώνονται οι ιδεολογίες και φιλοσοφικοπολικές απόψεις από τις φαύλες συμπεριφορές κάποιων δήθεν “πολιτικών ανδρών”.
Γενεσιουργός αιτία της λαθεμένης κατ’ ουσίαν άποψης που κυριαρχεί σε όλες τις χώρες του λεγόμενου Δημοκρατικού Κόσμου για την απαξίωση των ιδεολογιών, των θεσμών και της πολιτικής δεν είναι άλλη από την αποκαλούμενη Κοινοβουλευτική Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.
Οι εκλεγμένοι μας αντιπρόσωποι (οι βουλευτές) οφείλουν και θα έπρεπε να εκφράζουν την βούληση του λαού, τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου και την λαϊκή κυριαρχία που είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας.
Μέλημα και φροντίδα τους θα έπρεπε να είναι η ευδαιμονία των πολιτών, η πολιτική, η ηθική και η πνευματική προαγωγή τους με στόχους την ολοκλήρωση του ανθρώπου και την δημιουργία πολιτών.
Το σημερινό πολιτικό μας σύστημα, κατ’ επίφαση δημοκρατικό, δεν έχει άλλη φροντίδα και άλλο στόχο παρά μόνο την απαξίωση των όποιων ηθικών αρχών και το κυνηγητό της δήθεν οικονομικής ευημερίας και αυτής μόνο για τους λίγους και εκλεκτούς.
Το πολιτειακό μας σύστημα όπως είναι διαρθρωμένο δεν είναι ούτε Δημοκρατικό ούτε κατ’ ελάχιστο δεν εκφράζει και δεν υπηρετεί την λαϊκή βούληση.
Δεν μπορεί να θεωρηθεί δημοκρατικό όταν ο πολίτης ασκεί το δημοκρατικό του δικαίωμα μια φορά στα τέσσερα ή τρία χρόνια και οι ημέρες των εκλογών είναι οι μοναδικές ημέρες όπου ανθεί δήθεν η Δημοκρατία και ο πολίτης ασκεί τα δημοκρατικά του καθήκοντα και δικαιώματα.
Φρόντισε όμως το σύστημα και αυτήν την ημέρα να την ευνουχίσει.
Καλείται ο πολίτης να εκλέξει τον αντιπρόσωπό του, του φαλκιδεύουν αυτό το δικαίωμα με τις κλειστές λίστες των διαφόρων υποψηφίων σε όλα τα επίπεδα όπου ισχύει το σύστημα της εκλογής.
Δεν μπορείς να εκλέξεις όποιον θέλεις, ή όποιον νομίζεις πως είναι ικανός, την μόνη επιλογή που σου δίνει το σύστημα είναι να εκλέξεις έναν από τους επτά η οκτώ που αυτοί κόμματα και παρατάξεις αντί για σένα προεπιλέγουν.
Μας καλεί το σύστημα και υπογράφουμε μια σύμβαση, ένα συμβόλαιο με κάποιον το οποίο ειναι μονομερές χωρίς καμία ασφαλιστική δικλείδα τήρησης των συμφωνηθέντων και το πιο ουσιαστικό δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκλησης, παύει η ισχύς του συμβολαίου μόνο με την λήξη της θητείας.
Πώς είναι δυνατόν ο ταλαίπωρος ο πολίτης να μπορεί να εκφράσει την ελεύθερη βούλησή του όταν όλα ευθύς εξ αρχής είναι δεδομένα και προκαθορισμένα.
Δεδομένα, ο αριθμός των υποψηφίων μέσα από τους οποίους μπορεί να επιλέξει, η δομή, οι ηγετικές ομάδες και η λειτουργία των πολιτικών κομμάτων, η ποιότητα των υποψηφίων, ο τρόπος και η ποιότητα της ενημέρωσης των πολιτών, εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις σε διατεταγμένες υπηρεσίες και ένα κοινωνικό και πολιτικό κλίμα διαμορφωμένο στα μέτρα και τις διαθέσεις του συστήματος.
Συναθροιζόμενα όλα αυτά φέρνουν το σημερινό αποτέλεσμα, την απαξίωση όχι της πολιτικής όπως πολλοί ισχυρίζονται αλλά την απαξίωση της δήθεν Αντιπροσωπευτικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Βιώνουμε το “λυκόφως” του συστήματος και τις αδυναμίες του για την εκπλήρωση της αποστολής του, την προστασία και ενδυνάμωση της λαϊκής κυριαρχίας και την ευδαιμονία των πολιτών.
Το μόνιμο και αόριστο αίτημα της ΑΛΛΑΓΗΣ των εκπροσώπων του συστήματος δεν δίνει απάντηση, απαντήσεις ίσως μας δώσει μια συγκεκριμένη και μελετημένη πρόταση ΑΛΛΑΓΗΣ του συστήματος διακυβέρνησης.
