Η τελευταία Ελληνοτουρκική κρίση και οι (άνευ ουσίας) διεξαγόμενες μετ’ εμποδίων «διερευνητικές» συνομιλίες επανέφεραν στην επικαιρότητα την προσχηματική και ατεκμηρίωτη (νομικά και πολιτικά) αξίωση της Τουρκίας για τον αφοπλισμό των νησιών μας, με το εντελώς αβάσιμο επιχείρημα ότι ο εξοπλισμός αυτός παραβιάζει τις διεθνείς συνθήκες της Λωζάνης (1923) και των Παρισίων (1947).
Γράφει ο δικηγόρος κ. Μανώλης Κουτσούκος
Η πάγια διπλωματική αυτή θέση της Τουρκίας επιβάλλει να προσεγγίσουμε το θέμα με την επίκληση του κειμένου όλων των σχετικών συνθηκών από τις οποίες αβίαστα προκύπτει ότι η Ελλάδα δεν έχει παραβιάσει καμία απολύτως διεθνή συνθήκη. Αντίθετα βρισκόμαστε μπροστά στην παγκόσμια πρωτοτυπία μία χώρα να επικαλείται διεθνείς συνθήκες τις οποίες η ίδια έχει επανειλημμένα παραβιάσει επιβεβαιώνοντας την παροιμία «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Συγκεκριμένα:
Α) Μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στους Βαλκανικούς Πολέμους οι τότε μεγάλες Δυνάμεις (Αγγλία – Γερμανία – Αυστρία – Ιταλία και Ρωσία) προσφέρθηκαν να μεσολαβήσουν για τον καθορισμό των νέων συνόρων και τη συνομολόγηση ειρήνης μεταξύ των Βαλκανικών χωρών. Η διάσκεψη αυτή έγινε στο Λονδίνο (16/12/1912 – 10/1/1913) αλλά διεκόπη για (4) μήνες λόγω του εθνικιστικού κινήματος των ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ.
Τη συνθήκη του ΛΟΝΔΙΝΟΥ την υπέγραψαν τελικά στις 30/5/1913 η Οθωμανική Αυτοκρατορία ως ηττημένη χώρα και οι νικήτριες Ελλάδα, Βουλγαρία, Μαυροβούνιο και Σερβία. Ωστόσο πριν ακόμη η συνθήκη αυτή επικυρωθεί ξέσπασε ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος με ηττημένη αυτή τη φορά τη Βουλγαρία για τον τερματισμό του οποίου υπεγράφη η συνθήκη ειρήνης του ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙΟΥ στις 10/8/1913.
Μετά τις δύο αυτές συνθήκες η Τουρκία υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει όσα εδάφη κατείχε Δυτικά της γραμμής της οροσειράς του Αίνου εκτός της ΑΛΒΑΝΙΑΣ η οποία ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο Κράτος.
Β) Με την λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρέθηκε στην πλευρά των ηττημένων Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανίας – Αυστροουγγαρίας – Βουλγαρίας). Όμως πριν ακόμα λήξει ο πόλεμος και επειδή η Τουρκία κατάλαβε την επερχόμενη ήττα των δυνάμεων στις οποίες ανήκε και πριν ακόμα οι ηττημένοι σύμμαχοί της παραδοθούν στην ΑΝΤΑΝΤ (Αγγλία – Γαλλία – Ιταλία – Ρωσία – ΗΠΑ – Ελλάδα) έσπευσε μόνη της στις 30/10/1918 πριν από όλους και υπέγραψε με την Αγγλία ανακωχή στο όρμο του Μούδρου της Λήμνου πάνω στο Αγγλικό θωρηκτό «Αγαμέμνων» η οποία ιστορικά είναι γνωστή ως «ΣΥΝΘΗΚΗ ΑΝΑΚΩΧΗΣ ΤΟΥ ΜΟΥΔΡΟΥ».
Με τη συνθήκη αυτή η Τουρκία υποχρεώθηκε ως ηττημένη να ανοίξει τα στενά στα Δαρδανέλια και στον Βόσπορο καθώς και όλα τα λιμάνια της για την ακώλυτη χρήση από τα πλοία των χωρών της ΑΝΤΑΝΤ, να προσφέρει τα αναγκαία εφόδια και να απελάσει από το Τουρκικό έδαφος όλους τους Γερμανούς και Αυστριακούς πολίτες.
Μετά την παράδοση της ηττημένης Γερμανίας με τη Συνθήκη των Βερσαλιών (28/6/1919) ακολούθησε η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΣΕΒΡΩΝ (10/8/1920) ανάμεσα στις νικήτριες χώρες της ΑΝΤΑΝΤ (στις οποίες ανήκει η Ελλάδα) και της ηττημένης Τουρκίας.
Το Τμήμα της Συνθήκης των Σεβρών που αφορούσε την Ελλάδα προέβλεπε τη παραχώρηση στη χώρα μας του μεγαλύτερου τμήματος της Ανατολικής Θράκης και επιπλέον της πόλης της Σμύρνης με την ευρύτερη περιοχή της στην οποία κατοικούσε μεγάλος αριθμός Ελλήνων ενώ σε αντίστοιχα τμήματα της Τουρκίας εγκαταστάθηκαν Γαλλικά, Αγγλικά και Ιταλικά στρατεύματα. Για τα στενά από το Αιγαίο μέχρι τον Βόσπορο η Συνθήκη προέβλεπε να παραμείνουν ελεύθερα και μάλιστα ΑΝΟΧΥΡΩΤΑ.
Δυστυχώς για τη χώρα μας στις 20/10/1921 υπεγράφη εν κρυπτώ και παραβύστω η άγνωστη σε πολλούς ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ με την οποία η Γαλλία εντελώς απροειδοποίητα και αναπάντεχα συμφώνησε με τις δυνάμεις του ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ να αποχωρήσει από τα πολεμικά μέτωπα και ταυτόχρονα να παραδώσει στον Κεμάλ ολόκληρο τον Γαλλικό οπλισμό με αποτέλεσμα η ενέργεια αυτή των Γάλλων να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη Μικρασιατική καταστροφή στην οποία η Ελλάδα από νικήτρια χώρα βρέθηκε ηττημένη κατεστραμμένη και πολιτικά αναστατωμένη.
Ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η συνθήκη των ΣΕΒΡΩΝ δεν ίσχυσε στην πράξη λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής ωστόσο ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να αποτελεί ένα καθόλα ισχυρό διεθνές νομικό κείμενο που φέρει την υπογραφή της Τουρκίας και κυρίως ΔΕΝ έχει επισήμως καταγγελθεί.
Γ) Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΗΣ (24/7/1923)
Η Συνθήκη αυτή την οποία με σθένος επικαλείται η Τουρκία για τον αφοπλισμό των νησιών του Αιγαίου συντάχθηκε στη Γαλλική γλώσσα, αποτελείται από 143 άρθρα και αποτελεί το διπλωματικό λάβαρο της Τουρκίας. Στη συνθήκη αυτή η Τουρκία από ηττημένη χώρα σε δύο πολέμους (τον Βαλκανικό και τον Α’ Παγκόσμιο) εμφανίσθηκε και την υπέγραψε στην Λωζάνη ως νικήτρια απαιτώντας από την Ελλάδα ως αποζημίωση λόγω της ήττας στην Μικρά Ασία δισεκατομμύρια χρυσών λιρών τις οποίες η χώρα μας δεν μπορούσε να καταβάλει γι’ αυτό και υποχρεώθηκε από τους «συμμάχους» μας αντί χρηματικής αποζημίωσης να παραχωρήσει στην Τουρκία τα εδάφη του Καραγάτς (πρώην Ορεστιάδα) και την περιοχή της ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗΣ. Στις συνδιασκέψεις που προηγήθηκαν της τελικής υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης έλαβαν μέρος εκτός από την Ελλάδα και την Τουρκία η Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Σερβία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Ρωσία (με ενδιαφέρον για τη λειτουργία των στενών) το Βέλγιο και η Πορτογαλία.
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης ρυθμίστηκαν μεταξύ άλλων τα θέματα της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στα στενά (υπό τον όρο να παραμείνουν ανοχύρωτα) και οι εδαφικές ανακατατάξεις της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παράλληλα η συνθήκη προέβλεπε την υποχρεωτική ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ πληθυσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία με μοναδικό κριτήριο το θρήσκευμα (Χριστιανοί – Μουσουλμάνοι) και όχι την ΕΘΝΟΤΗΤΑ των ανταλλασσόμενων. Δηλαδή οι «μειονότητες» στις δύο χώρες είχαν θρησκευτικό και όχι εθνολογικό (όπως διατείνεται η Τουρκία σήμερα) πρόσημο.
Στο τμήμα (Α) της Συνθήκης της Λωζάνης περιλαμβάνονται οι ΕΔΑΦΙΚΟΙ ΟΡΟΙ που αφορούν την Ελλάδα οι οποίοι έχουν κατά λέξη ως εξής:
Άρθρο (12) -«Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών (3) μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν».
Άρθρο (13) -«Προς εξασφάλισιν της ειρήνης, η Ελληνική Κυβέρνησις υποχρεούται να τηρή εν ταις νήσοις Μυτιλήνη, Χίω, Σάμω και Ικαρία τα ακόλουθα μέτρα:
1. Αι ειρημέναι νήσοι δεν θα χρησιμοποιηθώσιν εις εγκατάστασιν ναυτικής βάσεως ή εις ανέγερσιν οχυρωματικού τίνος έργου.
2. θα απαγορευθή εις την Ελληνικήν στρατιωτικήν αεροπλοΐαν να υπερίπταται του εδάφους της ακτής της Ανατολίας. Αντιστοίχως, η Οθωμανική Κυβέρνησις θα απαγορεύση εις την στρατιωτικήν αεροπλοΐαν αυτής να υπερίπταται των ρηθεισών νήσων.
3. Αι ελληνικαι στρατιωτικαί δυνάμεις εν ταις ειρημέναις νήσοις θα περιορισθώσι εις τον συνήθη αριθμόν των δια την στρατιωτικήν υπηρεσίαν καλουμένων, οίτινες δύνανται να εκγυμνάζωνται επί τόπου, ως και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας ανάλογον προς την εφ’ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτην».
Άρθρο (14) -«Αι νήσοι Ιμβρος και Τένεδος, παραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα απολαύωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως, αποτελούμενης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύησιν εις τον μη μουσουλμανικόν ιθαγενή πληθυσμόν διότι αφορά εις την τοπικήν διοίκησιν και την προστασίαν των προσώπων και των περιουσιών. Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζηται εν αυταίς δι’ αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού, τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως υπό τα διαταγάς της οποίας θα διατελή. Αι συνομολογηθείσαι ή συνομολογηθησόμεναι μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας συμφωνίαι, αι αφορώσαι την ανταλλαγήν των Ελληνικών και τουρκικών πληθυσμών, δεν θα εφαρμοσθώσιν εις τους κατοίκους των νήσων Ίμβρου και Τενέδου».
Άρθρο (15) -«Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου (όρα χάρτην υπ’ αρ. 2).
Άρθρο (16) -«Η Τουρκία δήλοι ότι παραιτείται παντός τίτλου και δικαιώματος πάσης φύσεως επί των εδαφών ή εν σχέσει προς τα εδάφη άτινα κείνται πέραν των προβλεπομένων υπό της παρούσης Συνθήκης ορίων, ως και επί των νήσων, εκτός εκείνων ων η κυριαρχία έχει αναγνωρισθΗ αυτή δια της παρούσης Συνθήκης, της τύχης των εδαφών και των νήσων τούτων κανονισθείσης ή κανονισθησομένης μεταξύ των ενδιαφερομένων. Αι διατάξεις του παρόντος άρθρου δεν θίγουσι τας συνομολογηθείσας ή συνομολογηθησομένας ιδιαιτέρας συμφωνίας μεταξύ της Τουρκίας και των ομόρων χωρών λόγω της γειτνιάσεως αυτών».
Άρθρο (20) -«Η Τουρκία δηλοί ότι αναγνωρίζει την προσάρτησιν της Κύπρου ανακηρυχθείσαν υπό της Βρεττανικής Κυβερνήσεως την 5ην Νοεμβρίου 1914».
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ διαρκούσαν οι συνεδρίες των Κρατών που προετοίμαζαν την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης η Ελλάδα με την Τουρκία είχαν ήδη υπογράψει στις 30/1/1923 ειδικό σύμφωνο αμοιβαίας υποχρεωτικής ανταλλαγής ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ με την εποπτεία του Ύπατου Αρμοστή για τους πρόσφυγες της Κοινωνίας των Εθνών Νορβηγού Διπλωμάτη FRIDJOF NANSEN το όνομα του οποίου η Ελλάδα για να τον τιμήσει έδωσε σε δρόμο στην περιοχή του Υμηττού ενώ το έτος 2011 τοποθέτησε την προτομή του στο Πάρκο Ριζάρη για τη βοήθεια που προσέφερε στους Έλληνες πρόσφυγες μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Και ενώ με τη συνθήκη της Λωζάνης ικανοποιήθηκε (με τη συνηγορία Άγγλων και Αμερικάνων που επείγοντο να αναλάβουν τα έργα ανασυγκρότησης της Τουρκίας) το μεγαλύτερο μέρος των παράλογων απαιτήσεων της Τουρκίας ωστόσο από την επόμενη ημέρα της υπογραφής της η Τουρκία άρχισε να την υπονομεύει και να προετοιμάζεται μεθοδικά για την «αναθεώρηση» της παραβιάζοντας κατάφωρα τους όρους που η ίδια είχε υπογράψει. Ενδεικτικά και μόνο θα πρέπει να σημειωθεί ότι η Τουρκία:
1) Το 1923 μόλις εγκαταστάθηκαν οι Τουρκικές Αρχές στην ΙΜΒΡΟ και στην ΤΕΝΕΔΟ απελάθηκαν όλοι οι Έλληνες πρόκριτοι και κυρίως δεν επέτρεψε την επιστροφή σε 1.500 Ίμβριους που είχαν καταφύγει στην γειτονική Λήμνο για να σωθούν.
2) Το 1923 προσεταιρίστηκε τον γνωστό εξωμότη και αφορισμένο ιερωμένο ΠΑΠΑ-ΕΦΤΥΜ (κατά κόσμον ΕΥΤΥΧΙΟ ΚΑΡΑΧΙΣΑΡΙΔΗ) με τον οποίο προσπάθησε να δημιουργήσει «πατριαρχείο τουρκόφωνων Ορθόδοξων» στην Κωνσταντινούπολη, παραχωρώντας σ’ αυτόν εκκλησίες του Πατριαρχείου ενώ τον βοήθησε οικονομικά να εκδώσει την εφημερίδα «φωνή της τουρκορθοδοξίασ» πολεμώντας με μανία τον πατριάρχη ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ.
3) Το 1923 έκλεισε την εμπορική σχολή της Χάλκης
4) Το 1927 απαγόρευσε τη διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας στην Ίμβρο και Τένεδο.
5) Το 1932 απαγόρευσε στους Έλληνες να ασκούν σειρά ολόκληρη από επαγγελματικές δραστηριότητες για να τους εξαναγκάσει να φύγουν.
6) Το 1934 απαγόρευσε στους ιερωμένους (πλην του Πατριάρχη) να κυκλοφορούν με ράσα.
7) Το 1942 κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το Τουρκικό Κράτος επέβαλε ειδικό κεφαλικό φόρο σε ΜΗ Μουσουλμάνους κατοίκους για να κτυπήσει τους Ελληνικής καταγωγής επαγγελματίες (VARLIK VERGISI).
8) Το 1943 πιστεύοντας στην επικράτηση των δυνάμεων του άξονα έθεσε θέμα κατάργησης του Πατριαρχείου.
9) Το 1955 τον μήνα Σεπτέμβριο άρχισε το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, που τότε υπερέβαιναν σε αριθμό τις 250.000, με σφαγές Ελλήνων και την καταστροφή – λεηλασία ελληνικών καταστημάτων. Σήμερα η Πόλη αριθμεί περίπου 2.000 Έλληνες.
10) Στις 12/1/1971 με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Τουρκίας και με πρόφαση την κατάργηση της ιδιωτικής παιδείας ΕΚΛΕΙΣΕ τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης με στόχο να δημιουργήσει πρόβλημα στη μελλοντική εκλογή Πατριάρχη ο οποίος κατά την Τουρκική Νομοθεσία θα πρέπει να είναι Τούρκος υπήκοος.
11) Ενώ η Συνθήκη της Λωζάνης απαγορεύει τις υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά μας η Τουρκική Αεροπορία σε καθημερινή βάση υπερίπταται σε όλα τα νησιά ακόμα και με DRONES.
Δ) Στις 4/1/1932 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Τουρκία POMPEO ALOIZI και ο Τούρκος Υπουργός των εξωτερικών ΡΟΥΣΤΟΥ ΑΡΑΣ υπέγραψαν στη Άγκυρα τη γνωστή Ιταλοτουρκική συνθήκη με την οποία η Τουρκία όχι μόνο αναγνώρισε την πλήρη Ιταλική Κυριαρχία στα Δωδεκάνησα αλλά αποδέχθηκε την οριοθέτησή τους με βάση τους χάρτες του Ιταλικού Ναυαρχείου και τον καθορισμό των χωρικών υδάτων μεταξύ Δωδεκανήσων και Τουρκικών ακτών συμπεριλαμβανομένου και του Καστελλόριζου.
Στη συνθήκη αυτή, που αποτελεί ουσιαστικά «συμπλήρωμα της Συνθήκης της Λωζάνης», έχει επισυναφθεί και λεπτομερέστατο «προσάρτημα» που υπεγράφη τον μήνα Δεκέμβριο του 1932 το οποίο αφορά το Καστελλόριζο και τις παρακείμενες νησίδες. Η Συγκεκριμένη Συνθήκη περιέχει συνολικά (7) άρθρα που καθορίζουν με κάθε λεπτομέρεια τα νησιά και τις νησίδες που ανήκαν στην Ιταλία.
Στο άρθρο (3) της Ιταλοτουρκικής αυτής Συνθήκης (η οποία ενοχλεί πολύ την Τουρκική διπλωματία) αναφέρονται κατά λέξη τα εξής για τις παρακείμενες στο Καστελλόριζο νησίδες και βραχονησίδες:
-«Η τουρκική Κυβέρνηση αναγνωρίζει την κυριαρχία της Ιταλίας πάνω στις νησίδες που βρίσκονται μέσα στην ζώνη την καθοριζομένη από μία περιοχή που θα έχει ως κέντρο τον τρούλλο της εκκλησίας της πόλης του Καστελλορίζου και ως ακτίνα την απόσταση μεταξύ του κέντρου και του ακρωτηρίου του Αγίου Στεφάνου δηλαδή (τις νησίδες): Ψωραδιά – Πολυφάδος – Αγιος Γεώργιος – Ψωμί – Κουτσουμπασ -Μαυροποινάκι – Μαύροποϊνί – Αγίος Γεωργίος (Ρω) – Δραγονέρα – ΡΩσ – Στρογγυλή».
Με το άρθρο (6) της Συνθήκης αυτής ορίστηκε ότι σε περίπτωση που υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο κείμενο της συνθήκης και τους συνημμένους χάρτες θα υπερισχύει το κείμενο.
Ε) Την Ιταλοτουρκική συνθήκη του 1932 ακολούθησε πριν από την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η περίφημη Συνθήκη του ΜΟΝΤΡΕ την οποία υπέγραψαν οι χώρες Αγγλία, Γαλλία, Βουλγαρία, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Ιαπωνία, Ρουμανία και ΕΣΣΔ στις 7/8/1936 στην πόλη της MONTREUX της Ελβετίας.
Η συνθήκη αυτή κατήργησε τη Συνθήκη της Λωζάνης ως προς τους όρους λειτουργίας και κυριαρχίας των στενών διότι καταργήθηκε η διεθνής εγγύηση και ο αφοπλισμός των Στενών και αναγνωρίσθηκε το δικαίωμα στην Τουρκία να ασκεί την κυριαρχία στα στενά χωρίς περιορισμούς και κυρίως να τα εξοπλίσει. Η Ελλάδα υπερψήφισε τη Συνθήκη αυτή διότι συνδυάστηκε με την ρητή συναίνεση της Τουρκίας της άρσης της αποστρατιωτικοποίησης της Λήμνου και της Σαμοθράκης.
Το δικαίωμα αυτό της χώρας μας δηλαδή να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε επιπλέον από την Τουρκία με επιστολή που έστειλε στον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό και Υπουργό των Εξωτερικών Ι. Μεταξά στις 6/5/1936 ο Πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα ROUSSEN ESREF.
Παρά ταύτα ακόμα και σήμερα η Τουρκία εξακολουθεί να απαιτεί τον αφοπλισμό των δύο αυτών νησιών θέτοντας επανειλημμένα θέμα για το αεροδρόμιο της Λήμνου στις Νατοϊκές ασκήσεις.
Στ) Στις 10/2/1947 συνυπέγραψαν στο Παρίσι τη ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ αφενός τα κράτη ΗΠΑ, Κίνα, Γαλλία, Αγγλία, Β. Ιρλανδία, ΕΣΣΔ, Αυστραλία, Βέλγιο, Βραζιλία, Καναδάς, Αιθιοπία, Ελλάδα, Ινδίες, Ν. Ζηλανδία, Κάτω Χώρες, Τσεχοσλοβακία, Ουκρανία, Ν. Αφρικανική Ένωση, Πολωνία και Γιουγκοσλαβία και αφετέρου η Ιταλία ως ηττημένη στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο άρθρο (14) της συνθήκης αυτής αναφέρονται κατά λέξη τα εξής:
-«1. Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου ………… ως και τας παρακείμενας νησίδας.
2. Αι ανωτέρω νήσοι θα ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΘΩΣΙ και θα παραμείνωσι ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑΙ».
Η δεύτερη παράγραφος που αναφέρεται στην αποστρατιωτικοποίηση των Δωδεκανήσων τέθηκε κατ’ απαίτηση του Υπουργού Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης ΜΟΛΟΤΩΦ προκειμένου να συναινέσει ώστε τα Δωδεκάνησα να επανέλθουν στον Εθνικό Ελληνικό κορμό διότι πίστευε ότι μετά τη συμφωνία της Γιάλτας (1945) επειδή η Ελλάδα περιήλθε στην «σφαίρα επιρροής» της Αγγλίας ο εξοπλισμός των Δωδεκανήσων θα δημιουργούσε πρόβλημα ασφαλείας στην Σοβιετική Ένωση. Δηλαδή ο αφοπλισμός δεν αφορούσε την Τουρκία αλλά την Σοβιετική Ένωση!!
Το 1974 η Τουρκία μετά την απόπειρα κατά του Μακάριου και με την πρόφαση της εγγυήτριας δύναμης της Συνθήκης της Ζυρίχης εισέβαλε στην Κύπρο την οποία κατέχει μέχρι σήμερα διχοτομημένη παρά τις καταδικαστικές αποφάσεις των Διεθνών Οργανισμών ενώ πρόσφατα κατέλαβε αυθαίρετα θαλάσσια οικόπεδα της Κυπριακής ΑΟΖ για να αντλήσει πετρέλαιο. Το επόμενο από την εισβολή έτος 1975 συγκρότησε την 4η Στρατιά του Αιγαίου (EGE ORDUSU) με έδρα τη Σμύρνη και με ναυτική δύναμη άνω των (100) αποβατικών σκαφών για την «προστασία» τάχα των Δυτικών Ακτών της εκδηλώνοντας έμπρακτα τις επιθετικές διαθέσεις της κατά της χώρας μας. Στην στρατιά αυτή ανήκει οργανικά ο Τουρκικός στρατός κατοχής της Κύπρου.
Η εισβολή στην Κύπρο και η δημιουργία της 4ης Στρατιάς του Αιγαίου προκάλεσαν τον αυτονόητο και επιβαλλόμενο εξοπλισμό από τη χώρα μας τόσο των νησιών ΧΙΟΥ – ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ – ΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΙΚΑΡΙΑΣ (τα οποία ήσαν μερικώς στρατιωτικοποιημένα με βάση το άρθρο 13 παρ. 3 της Συνθήκης της Λωζάνης) όσο και των Δωδεκανήσων αφού κινδύνευαν άμεσα από την προκλητική επιθετικότητα της Τουρκίας.
Η νόμιμη και πλήρως δικαιολογημένη αυτή αντίδραση της χώρας μας να εξοπλίσει τα Δωδεκάνησα και γενικά τα νησιά του Αιγαίου δεν παραβίασε κατ’ αρχήν τη Συνθήκη της Λωζάνης αφού σύμφωνα με το άρθρο (51) του ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΧΑΡΤΗ του ΟΗΕ:
-«Ουδέν εκ των διαλαμβανομένων εν τω παρόντι Χάρτη θα παρεμποδίζει το φυσικόν δικαίωμα ατομικής νομίμου αμύνης εις περίπτωσιν καθ’ ην Μέλος τι των Ηνωμένων Εθνών υποστή επίθεσιν ένοπλον, μέχρις ού το Συμβούλιον Ασφαλείας λάβη τα αναγκαία μέτρα προς διατήρησιν της διεθνούς ειρήνης και ασφαλείας».
Συνεπώς νομίμως η χώρα μας εξόπλισε όλα τα νησιά της πριν δεχθεί την Τουρκική επίθεση διότι εάν ανέμενε να εκδηλωθεί πρώτα η επίθεση ο εξοπλισμός θα ήταν αδύνατος και περιττός. Η Τουρκική επιχειρηματολογία για τον εξοπλισμό των νησιών μας επικαλείται επίσης την παρ. 2 του άρθρου 14 της Συνθήκης των Παρισίων της 10/2/1947 στην οποία όμως η Τουρκία ΔΕΝ υπήρξε συμβαλλόμενο μέρος και συνεπώς νομικά τουλάχιστον δεν έχει το δικαίωμα να επικαλείται συνθήκη και συμφωνίες που έχουν καταρτισθεί μεταξύ τρίτων χωρών όπως ρητά προβλέπει το άρθρο 4 της ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΒΙΕΝΝΗΣ επί του Δικαίου των Συνθηκών της 23/5/1969 (που κυρώθηκε στην Ελλάδα με τον Ν. 1981/1991 – ΦΕΚ 187/Α/9-12-1991). Στο άρθρο αυτό κατά λέξη ορίζεται ότι:
-«Συνθήκη ΔΕΝ δημιουργεί ούτε υποχρεώσεις ούτε ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ για τρίτο ΚΡΑΤΟΣ ή για τρίτο Οργανισμό χωρίς τη συναίνεση του Κράτους ή του Οργανισμού αυτού».
Συνεπώς με βάση τα παραπάνω Διεθνή κείμενα ΝΟΜΙΜΩΣ η χώρα μας εξόπλισε τα νησιά του Αιγαίου οι δε αντίθετες αιτιάσεις της Τουρκίας είναι εντελώς αβάσιμες, απαράδεκτες και αντίθετες με το Διεθνές Δίκαιο.
ΙΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Οι μέχρι σήμερα χειρισμοί της χώρας μας απέναντι στις αβάσιμες αξιώσεις της Τουρκίας και η διπλωματική μας στάση υπήρξε αδικαιολόγητα «αμυντική» παρά το γεγονός ότι οι Συνθήκες που επικαλείται η Τουρκία και το Διεθνές Δίκαιο αναμφίβολα στηρίζουν τις Ελληνικές θέσεις. Οι χειριζόμενοι εκάστοτε τα Ελληνοτουρκικά προβλήματα διπλωμάτες και κυρίως οι πολιτικοί μας θα πρέπει να μελετήσουν σοβαρά και με υπευθυνότητα την πολιτική ιστορία και τις συνθήκες Ειρήνης που υπέγραψαν οι δυο χώρες τα τελευταία 120 χρόνια. Κυρίως όμως επιβάλλεται η αλλαγή πλεύσης στην αντιμετώπιση των διαφορών μας με την Τουρκία. Δηλαδή θα πρέπει η πολιτική μας να αποκτήσει «επιθετική» μορφή θέτοντας συνεχώς τις κατάφορες Τουρκικές παραβιάσεις των Συνθηκών που υπέγραψε η γειτονική μας χώρα η οποία τον 21ο αιώνα ονειρεύεται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χαρακτηρίζοντας «τρελούς» αρχηγούς ξένων Κρατών που αντιδρούν στον μεγαλοϊδεατισμό της. Ενδεικτικά και μόνο τονίζεται ότι ουδέποτε μέχρι σήμερα η χώρα μας έθεσε θέμα (ως όφειλε) για τα νησιά που κατέχει παράνομα η Τουρκία κατά παράβαση του άρθρου (12) της Συνθήκης της Λωζάνης τα οποία βρίσκονται σε απόσταση μεγαλύτερη των (3) μιλίων από τις Τουρκικές ακτές και τα οποία η Τουρκία τα θεωρεί DE FACTO Τουρκικά!! Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε επίσης χρήση του δικαιώματος VETO τόσο στα πλαίσια του ΝΑΤΟ όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ώστε να ισχυροποιήσουμε τις θέσεις μας και να αντιληφθούν οι παντοειδείς «συμμάχοι»(;) μας ότι η μόνιμη «καλή διαγωγή» της χώρας μας αποτελεί παρελθόν;
Η γκάφα των ΙΜΙΩΝ το 1996 παρά τη σαφήνεια των Ιταλικών χαρτών που προσαρτήθηκαν στην ΙΤΑΛΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ του 1932 δεν θα πρέπει να επαναληφθεί.
Κυρίως όμως είναι αναγκαίο οι εκάστοτε κυβερνήτες της χώρας να συνειδητοποιήσουν ότι ο σύγχρονος εξοπλισμός των ενόπλων δυνάμεών μας είναι ο μοναδικός «σύμμαχος» για τη χώρα μας αφού οι «φίλοι» μας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν αποδείξει με τη στάση τους ότι δεν ενδιαφέρονται για την εφαρμογή των αρχών του διεθνούς δικαίου αλλά για την «τακτοποίηση» των δικών τους οικονομικών και στρατηγικών συμφερόντων γι’ αυτό και αποφεύγουν να επιβάλουν τις προβλεπόμενες «κυρώσεις» στον μόνιμο παραβάτη και «νταή» της περιοχής μας αρκούμενοι σε «ευχολόγια» για «ειρηνικές λύσεις» ενισχύοντας έτσι την Τουρκική προκλητικότητα και εξισώνοντας παράλληλα θύτες και θύματα.
ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΠΗΓΕΣ
ΚΕΙΜΕΝΑ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ
ΚΟΚΚΙΝΟΥ: «Ιστορία Νεωτέρας Ελλάδος»
ΤΣΩΡΤΣΙΛ: «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος»
Σ. ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ: «Πολιτική Ιστορία Νεωτέρας Ελλάδος»
ΝΤΕ ΓΚΩΛ: Απομνημονεύματα
Ρ. ΚΑΡΤΙΕ: «Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος»
ΣΥΡΙΓΟΣ: «Ελληνοτουρκικές Σχέσεις» – «Τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο» – «Καθεστώς Ελληνοτουρκικών συνόρων βάσει της Συνθήκης της Λωζάνης»
Κ. ΣΒΟΛΟΠΟΥΛΟΣ: «Το καθεστώς των νησίδων στο Ν. Αιγαίο».
Γ. ΛΕΒΙΘΟΠΟΥΛΟΣ: «Συνθήκες που άλλαξαν τον κόσμο»
ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ – ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
Γ. ΒΑΛΗΝΑΚΗΣ – Κ. ΤΣΑΛΑΧΟΥΡΗΣ – Γ. ΝΟΚΟΣ – Γ. ΧΑΤΖΗΘΕΟΦΑΝΟΥΣ – Μ. ΤΡΟΥΛΗΣ – Κ. ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ – Μ. ΚΑΨΗΣ – ΒΑΛΑΒΑΝΗΣ – Α. ΚΑΨΑΜΠΕΛΗΣ – Δηλώσεις Π. ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ στη Ρόδο 6/3/2017 με την ευκαιρία των εορτών της ενσωμάτωσης.
