Θα έχουμε ωριμάσει ως έθνος, όταν τα σχολικά μας βιβλία της ιστορίας, συμπεριλάβουν δύσκολες αλήθειες. Όταν θα πάψουν να αποσιωπούν ή να μυθολογούν. Έτσι θα πραγματώσουμε το Σολωμικό ρήμα, που ταυτίζει το αληθές με το εθνικό. Η ιστορική γνώση προϋποθέτει στοιχειώδη γενναιότητα, η οποία μπορεί να φωτίσει τις σκιές του παρελθόντος. Μια απ’ αυτές τις σκιές είναι οι κοινωνικοί διχασμοί. Mε την επέτειο του 1821, καλό θα ήταν να ψάξουμε και να θυμηθούμε τους διχασμούς μεταξύ των πρωταγωνιστών, που οδήγησαν στον τραγικό εμφύλιο του 1823-25 και αποτελούν μία ισχυρή ένδειξη εθνικής κουλτούρας, απέναντι στην οποία εθελοτυφλούμε. Το 1821 είναι ένα μίγμα μέσα στο οποίο μπήκαν μαζί όλες οι ελληνικές αρετές και παθογένειες. Παρ’ όλα αυτά, πέτυχε τελικά η δοσολογία και ο στόχος επετεύχθη. Με την ευκαιρία των 200 ετών, οφείλουμε να ανοίξουμε ξανά την συζήτηση, ειλικρινά και με θάρρος να μελετήσουμε όλες τις πλευρές, μήπως ξαναβρούμε την σωστή δοσολογία. Το 1821, μπορεί να μας προσφέρει έναν σπουδαίο ιστορικό πλούτο ενισχύοντας την εθνική μας αυτογνωσία και επαναπροσδιορίζοντας το εθνικό μας αφήγημα μέσα σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον. Θα ήταν επίσης σημαντικό, αντί να εστιάσουμε μόνο στην Επανάσταση, να ασχοληθούμε με τα 200 χρόνια που πέρασαν, τις περιπέτειες της πατρίδας μας, τι μας κράτησε πίσω, τι μας πήγε μπροστά, να συνειδητοποιήσουμε τις… επαναστάσεις που δεν κάναμε.Να μη γιορτάσουμε μια επέτειο ως αιτία πανηγυρισμού με «άρτον και θεάματα», αλλά μια διαδικασία δύο αιώνων που μας έφεραν ως εδώ. Εχουμε άριστους ιστορικούς που μπορούν να ζωντανέψουν το «εθνικόν ότι είναι αληθές» του Σολωμού.
