Το 1821 δεν ήταν μόνο οι γνωστοί ήρωες που έμειναν στην ιστορία για τη δράση τους. Ήταν και οι αφανείς πολεμιστές, και φυσικά οι γυναίκες, που στάθηκαν στο πλευρό του Αγώνα, συνέδραμαν με τη δική τους προσφορά και εν πολλοίς έμειναν στη σκιά των καταγραφών σχετικά με όσα συνόδευσαν και καθόρισαν την Επανάσταση. Το 2022 έκλεισε ο κύκλος εκδηλώσεων μνήμης δύο αιώνων από την Εθνική Παλιγγενεσία. Ελάχιστες οι αναφορές στη μυθιστοριογραφία ή σε εκπομπές και ντοκιμαντέρ για το ρόλο της γυναίκας με σκοπό την ανάδειξη της ιστορικής της θέσης. Οι αναφορές περιορίστηκαν στις «ντίβες» της εποχής: Μπουμπουλίνα, Μαντώ Μαυρογένους, Σουλιώτισσες κ.ά. Μια άγνωστη στους πολλούς και με τη δική της προσφορά, είναι η Μαργαρίτα Βελισσάρη, σύντροφος του Κολοκοτρώνη. Οι γονείς της την έκλεισαν στο μοναστήρι σε ηλικία 7 χρονών για να αποφύγουν γάμο με το γιο του Τούρκου αγά της περιοχής. Στους τέσσερις μήνες που ήταν φυλακισμένος στο μοναστήρι, ο Κολοκοτρώνης, γνώρισε τη Μαργαρίτα και δεν άργησε να δεθεί μαζί της. Όταν απελευθερώθηκε εκείνη πέταξε τα ράσα και τον ακολούθησε, ζει τη δική της ανάσταση και πορεύεται στο δρόμο της ελευθερίας, ζώντας κοντά στον μεγάλο άνδρα περίπου 2 δεκαετίες ως τον θάνατό του, χαρίζοντάς του και ένα γιό. Για ποιο λόγο αποσιωπήθηκε η σχέση του Κολοκοτρώνη με τη Μαργαρίτα; είναι η ερώτηση στην συγγραφέα Αναστασία Ευσταθίου που στο ιστορικό βιβλίο της «Οι οκτώ ήχοι για την Μαργαρίτα» πραγματεύεται την ιστορία αυτής της γυναίκας που στάθηκε στήριγμα του Γέρου του Μοριά, κόντρα στα στερεότυπα και τις δυσκολίες της εποχής: « Φαίνεται να αποφάσισε να την αποκρύψει η τσούλα η ιστορία, όπως την αποκαλεί ο Κώστας Τριπολίτης στους στίχους του. Μπορεί η ιστορία να μην ηθικολογεί, αλλά ανάλογα με την εποχή, αυτοί που ρυθμίζουν τι θα ειπωθεί και τι όχι, ηθικολογούν, αποσιωπούν ή πετάνε στη λήθη γεγονότα. Χρόνια μέναμε στις ηρωικές σελίδες και στα κατορθώματα των μεγάλων προσωπικοτήτων. Αυτά μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των Ελλήνων και ζύμωσαν γενιές. Θεωρώ ότι οι αποσιωπήσεις αυτές γίνονταν συνειδητά ώστε να μη σκιάσει η προσωπική ζωή των μεγάλων πρωταγωνιστών τον συλλογικό τους εαυτό. Έχει, αναμφίβολα, και η ιστορία τα ταμπού της.» και συμπληρώνει: Η «αστεφάνωτη» γυναίκα δεν έχαιρε εκτίμησης γενικότερα από την κλειστή κοινωνία. Πόσο μάλλον, η κατά πολλά χρόνια, νεότερη συμβία και χήρος ο ίδιος. Το κοινωνικό πλαίσιο ήταν ασφυκτικό και δεν επέτρεπε δικαιώματα, πολλές ελευθερίες γιατί στη βάση της η κοινωνία της εποχής είχε πατριαρχικές δομές. Ο Κολοκοτρώνης, όμως, θα την προστάτευε με τον τρόπο του και δεν θα επέτρεπε τουλάχιστον μπροστά του οποιοδήποτε σχόλιο. Ο Θ. Κολοκοτρώνης μπορεί να μην την νυμφεύτηκε αλλά όντας μπροστά από την εποχή του την αποκατέστησε στη διαθήκη του. Κατά κάποιον τρόπο, την επέβαλλε στην οικογένειά του μετά το θάνατό του ως σύζυγό του και μητέρα του γιου του.»
Εχει και η ιστορία τα ταμπού της
