Η ιστορία της εθνικής παλιγγενεσίας είναι συνυφασμένη με τα ονόματα μιας σειράς ηρώων, οι πράξεις των οποίων μνημονεύονται και θα μνημονεύονται στους αιώνες ως παράδειγμα αυτοθυσίας και άοκνης προσπάθειας για την ελευθερία της πατρίδας. Οι επερχόμενες γενιές θα μιλούν με δέος για τους οπλαρχηγούς Κολοκοτρώνη, Ανδρούτσο, Διάκο, Καραϊσκάκη, Σταματελόπουλο, τους Φιλικούς, τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Μαυρομιχάλη, τον Καποδίστρια, τον λόρδο Μπάιρον, τον αρχηγό Αλέξανδρο Υψηλάντη και όλους εκείνους που συνέδεσαν την προσωπικότητά τους με την εξέγερση των Ελλήνων κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στη Μολδοβλαχία, στη Στερεά Ελλάδα, στην Πελοπόννησο και ακολούθως στις δια θαλάσσης μάχες σηματοδοτήθηκε την απαρχή της αναγέννησης του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Ωστόσο υπάρχει ένα πλήθος άγνωστων ηρώων, η συμβολή των οποίων υπήρξε καθοριστική αρχικά για την εθνική αφύπνιση και ακολούθως για την επιτυχή έκβαση της Επανάστασης. Οι Δωδεκανήσιοι διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στους τότε αγώνες και ο συγγραφέας – ερευνητής Μανόλης Μακρής στο βιβλίο του «Τα Δωδεκάνησα στην Εθνεγερσία του 1821» κάνει μια σημαντική παρουσίαση των ηρωικών στιγμών του ακριτών του Αιγαίου. Χάρις τον κ. Μακρή, επιτυγχάνεται να ριχθεί φως σε αρκετές άγνωστες πτυχές του αγώνα και μεταξύ των άλλων εκείνες που αφορούν στην Ηρωική Νήσο Κάσο και στον μαρτυρικό θάνατο του Μάρκου Μαλλιαράκη.
Το έργο αυτό του κ. Μανόλη Μακρή δείχνει ότι η ιστορία των ηρώων της Δωδεκανήσου και γενικότερα των νησιωτών είναι σπουδαία και υπάρχει τεράστιο κενό σε ό,τι αφορά στην πλήρη αποτύπωσή της. Εκατοντάδες ήρωες περιμένουν στη σιωπή την ιστορική τους αποκάλυψη και αυτό είναι ένα έργο που οι ελεύθεροι νησιώτες του Σήμερα οφείλουν προς τους προγόνους τους. Ένα δείγμα της δουλειάς που πρέπει να γίνει προς την κατεύθυνση αυτή φαίνεται μέσα από την ιστορική έρευνα που έκανε ο οφθαλμίατρος Μαρτίνος Κανελλάκης, για τη δική του οικογένεια. Τα στοιχεία συγκέντρωσε ο αντιναύαρχος εν αποστρατεία Γιάννης Μανιάτης εξ αγχιστείας συγγενής με τον πρώην αντιδήμαρχο Πρόνοιας του Δήμου Ροδίων και συνδέουν την οικογένειά του με συνολικά 13 αγωνιστές της επανάστασης του ’21.
Ο κ. Κανελλάκης είναι δεινός αφηγητής και επιπρόσθετα συμπλήρωσε τα λεγόμενά του με τα γραπτά στοιχεία που του ζητήθηκαν από τη «δημοκρατική». Έτσι ξεδίπλωσε ολόκληρη την καταγεγραμμένη ιστορία με αφορμή την σημερινή επέτειο των δύο αιώνων συν ένα χρόνο από την Επανάσταση:
«Θα αρχίσω από την προγιαγιά μου Μαριγώ, γιαγιά του πατέρα μου, της οποίας το πατρικό ήταν Καραμάνου. Ο προπάτωρ Καραμάνος γεννήθηκε το 1720-? είχε 4 παιδιά τον Κοσμά 1750-? ο οποίος στην επανάσταση ήταν ήδη 71 ετών και έτσι πολέμησαν τα τρία του εγγόνια , παιδιά του γιού του Αναγνώστη. Ο Ιωάννης (3), ο Σταμάτης (4) και ο Μερτίκας (5), του Χατζή-Δημήτρη 1760-?, πολέμησε ο γιος του Γεώργιος (1) του Γιάννη 1760- ? πολέμησε ο γιος του Γεώργιος (2) και του Γιώργου 1765- ?
1. Γεώργιος, του Χατζηδημήτρη Καραμάνος 1790-1846 ναυτικός. Αγωνιστής του 21 καραβοκύρης του πλοίου «Ερμής», αξ/κός ΠΝ, με αριθ. μητρώου 4086. Έλαβε μέρος απαρχής του αγώνα με λίγους στρατιώτες τους οποίους συντηρούσε δι’ ιδίων εξόδων. Έλαβε μέρος στην μάχη της Κορίνθου, στα Δερβένια, τη Ρούμελη και αλλού. Τα προς αυτόν οφειλόμενα υπερβαίνουν τα 10.000 γρόσια. Έδωσε μεγάλη ποσότητα κρασί στους πολιορκητές της Κορίνθου (1625 μπότσες όπως βεβαιώνει ο Γρηγόριος Δικαίος (πηγή Βιβλίο Γ. Αθανασίου σελ. 80). Σε έγγραφο και σε διαταγή της σεβαστής Διοίκησης οι πρόκριτοι της νήσου Ύδρας του δίνουν την άδεια να πάει όπου νομίζει και να συγκεντρώσει στρατιώτες προς φύλαξη της νήσου των:
“Κατ’ επιταγήν της Σεβ. Διοικήσεως δίδεται η άδεια παρ’ ημών των προκρίτων της νήσου Ύδρας εις τον επιφέροντα τον παρόν μας Κ. Γεώργιον Καραμάνον Ποριώτην, δια να υπάγει όπου εγκρίνει να συνάξει στρατιώτας δια φύλαξιν της νήσου μας. Εις ένδειξίν δε του εδόθη το παρόν επισφραγισμένο με την σφραγίδα της κοινότητός μας.
Τη α’ Μαΐου 1825 Ύδρα
Οι πρόκριτοι της νήσου Ύδρας”.
Αναφέρεται στις καταγραφές πληθυσμού Πόρου 1828 και 1829, με σύζυγο και θυγατέρα. (ΚΑ.ΠΛΗ.ΠΟ. 21/07 & ΚΑ.ΠΑΡ. 25/476).
Μετά το τέλος της Επαναστάσεως του 1821 ήταν πρόκριτος του νησιού και περιλαμβάνεται σε πιστοποιητικά ανάμεσα στους προκρίτους που βεβαιώνουν τη δραστηριότητα άλλων Ποριωτών κατά τον Αγώνα. Συγκεκριμένα, στα πιστοποιητικά του Δήμου Πόρου της 9ης Μαρτίου 1836 πιστοποιεί τη δράση του Αναγνώστη Δημ. Δουζίνα, και της 11ης Νοεμβρίου 1843 τη δράση του φονευθέντος στη μάχη της Λειβαδιάς (1821) Κυριάκου Δημ. Δουζίνα.
(Βιβλίο: ”ΟΙ ΔΟΥΖΙΝΑΙ” στα λήμματα των αντιστοίχων αγωνιστών, σελ. 15 & 28).
Στο Μητρώο των πρώτων επί Όθωνος Αξ/κών & Υπαξ/κών ΠΝ (ΝΕ τ. 492 Μαρ 1995, σελ. 153) αναφέρεται ως υποναύκληρος από Πόρο, γεννηθείς το 1793 και καταταγείς στο ΠΝ τον Αύγουστο 1831. Στο βιβλίο του πλοιάρχου οικ. ΒΝ Ι. Λαζαρόπουλου “Το Πολεμικόν Ναυτικόν της Ελλάδος” (Έκδοσις “Ναυτικής Επιθεωρήσεως” 1936). σελ. 217, 472, αναφέρεται ότι ο Γεώργιος Καραμάνος μετέσχε των επιχειρήσεων του Ναυτικού Αγώνος 1821 με το κότερό του, ονομαζόμενο ”ΕΡΜΗΣ” ως κυβερνήτης με τον βαθμό του Σημαιοφόρου.
Αναλυτικότερα, στον Πίνακα Πλοίων Εθν. Στόλου Νοε. 1829 (Χαραλάμπη) αναφέρεται ως σημαιοφόρος από Πόρο, κυβερνήτης του κοττέρου ”ΕΡΜΗΣ” με 1 κανόνι, διορισμένος για το Αιγαίο πέλαγος, με πλήρωμα 12 ατόμων και μισθό 150 γρόσια. (βιβλ. Ιω. Λαζαρόπουλου):
”Το ΠΝ της Ελλάδος”, σελ. 217). Στη συνέχεια, στη σελ. 472, αναφέρεται στις “Εκδουλεύσεις αγωνιστών κατά θάλασσαν “ως εξής:” Γεωργ. Καραμάνος, Πόρος, ετών 43 (το 1833), Α. βαθμός: υποπλοίαρχος β΄ταξ. και τον Ιουλ. 1830 προήχθη σε υποπλοίαρχο α΄τάξ. Πλέον αξίαν. Β. Αρχαιότης υπηρ. από 1826. Γ. Οικον. κατάσταση ‘άπορος’. Δ. Κρίνεται άξιος δια τον Β. Στόλον. Ε. Εκδουλεύσεις (προσφερθείσες υπηρεσίες) από το 1826 έως το τέλος του Αγώνος ως ναύτης”. Επίσης αναφέρεται στην επετηρίδα του ΠΝ έτους 1844, σελ. 23, α/α 76, ως σημαιοφόρος, με ημερομηνία προαγωγής στο βαθμό την 28-4-1836.
(”Το ΠΝ της Ελλάδος την 1-3-1844”) Ήταν πρόκριτος μετά την επανάσταση 1790-1846).
2. Γεώργιος του Ιωάννη Καραμάνος 1790 – 2 Ιουνίου 1825, ναυτικός, αγωνιστής του ‘21, στην ναυμαχία της Σούδας Ναύτης πηδαλιούχος με Αρ. Μητρώου 702. Κατά την επανάσταση ήταν καραβοκύρης και αξ/κός του ΠΝ Διέθετε δική του σκούνα και όπως δηλοποιεί ο πλοίαρχος 1ης τάξεως Ιωάννης Ζάκας, υπηρέτησε στο πολεμικό πλοίο του ιδιοκτησίας του με το όνομα «Αχιλλεύς» και παρευρέθη μεταξύ άλλων και στην ναυμαχία της Σούδας το 1825 όπου έδειξε μεγάλη γενναιότητα και κατά τη διάρκεια της μάχης «έγινε θύμα χάριν της ελευθερίας του Έθνους από μια βολή του εχθρού».
Ο Κοσμάς Καραμάνος είχε έναν γιο, τον Αναγνώστη Καραμάνο 1770- 1829, του οποίου οι τρεις γιοι πολέμησαν για την επανάσταση.
3. Ο γιος του Ιωάννης Α. Καραμάνος 1800- 1850. Από την αρχή του αγώνα έλαβε μέρος σε αυτόν ορίζοντας τον εαυτό του ως υπαξιωματικό, και έχοντας υπό τις διαταγές του λίγους στρατιώτες, τέθηκε υπό τις διαταγές του Ν. Σταματελόπουλου. Έλαβε μέρος σε όλες τις σημαντικές μάχες της Πελοποννήσου και της Ανατολικής Στερεάς. Κατά τη μάχη του Νεοκάστρου πληγώθηκε στην αριστερή ωμοπλάτη από σφαίρα. Όλα τα ανωτέρω πιστοποιούν πολλοί αντιστράτηγοι υπό τις διαταγές των οποίων είχε υπηρετήσει, όπως οι Παντελής Ευσταθίου, Π. Μαυρομιχάλης, Νικήτας Σταματελόπουλος και Χατζηχρήστος.
Όπως αναφέρεται και υπογράφεται από τον γιατρό Χρονία Ι. Δροσινό, υπηρέτησε στο Ναυτικό Νοσοκομείο Πόρου, μεταξύ 1843-45, οπότε και απολύθηκε λόγω οικονομικών περικοπών. (Βιβλίο Γ. Αθανασίου σελ. 80).
4. Σταμάτης Αναγν. Καραμάνος ναύτης 1800 – < 1862
Συμμετείχε στη Σπετσιώτικη εκστρατεία του 1825 στο καράβι του καπετάν Νικολού Καλή εις Νεόκαστρον (Κατάλογος Ποργιωτών πίνακας 12721).
Στο ΚΑΠΛΗΠΟ 1928 αναφέρεται ως αυτόχθων, κτηματίας και ναύτης, με ένα γιο. Στο ΚΑΠΑΡ 05/94 αναφέρεται με τους γονείς και τον αδελφό του. (ΓΑΚ φακ. 192, τετρ. 61).
5. Μερτίκας Αναγν. Καραμάνος 1802-2/4/1885 Συμμετείχε στη Σπετσιώτικη εκστρατεία του 1825 στο καράβι του καπετάν Νικολού Καλή εις Νεόκαστρον (Κατάλογος Ποργιωτών πίνακας 12721).
Ο Μερτίκας έκανε 6 παιδιά, ένα από τα οποία ήταν η Μαριγώ που παντρεύτηκε τον προπάππου μου Χαρίτο Κανελλάκη.
Από την μητέρα του πατέρα μου, την γιαγιά μου Καλλίτσα και την γενιά του πατέρα της Καρρά.
Ο Γιώργος Καρράς 1740- ? είχε 4 παιδιά. Τον Σωτήρη 1760-. Τον Γιάννη 1770, τον Σταμάτη 1760- και τον Δημήτρη 1770-. Ο Σωτήρης έδωσε δύο παιδιά στην επανάσταση, τον Σπύρο (6) 1796-1870 και τον Ιωάννη (7) 1803-1856.
6. Σπύρος Σωτ. Καρράς καραβοκύρης, αγωνιστής ΄21, αξ/κός ΠΝ
1796/1801 – μετά το 1865 και πριν την απογραφή 1861-84 στον Πόρο. Αρ. Μητρώου 243.
Με την έναρξη του Αγώνα, αφού έλαβε υπό τις οδηγίες του 10 στρατιώτες, εξεστράτευσε αρχικά υπό τις διαταγές του Πέτρου Μαρκέλη και στη συνέχεια υπό τον Θ. Κολοκοτρώνη στην πολιορκία και την έφοδο ενάντια στο Ναύπλιο.
Συμμετείχε στην πολιορκία της Ακροκορίνθου μέχρι την πτώση της Κορίνθου και ακολούθησε τα στρατεύματα στη μάχη ενάντια στον Δράμαλη. Στη συνέχεια βρίσκεται στη Ρούμελη, στη μάχη στην Αγία Μαρίνα και τα Δερβενάκια, όπου πληγώθηκε στο αριστερό χέρι.
Από το 1823 ξεκινά την προσφορά του στον θαλάσσιο αγώνα: επανδρώνει το πυρπολικό του Γ. Θεοχάρη και λαμβάνει μέρος στη ναυμαχία του Γέροντα στις 29 Αυγούστου 1824, όπου πυρπολείται ένα εχθρικό πλοίο. Στη συνέχεια από το πλοίο “ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ” εξακολουθεί να προσφέρει στην πατρίδα, ως αξιωματικός υπό τον Πλοίαρχο Κ. Μπελεμπίνη και από τότε λαμβάνει μέρος σε διάφορες ναυμαχίες, στο Μεσολόγγι, στην Κάσο, στη Χίο και αλλού.
Την 1η Ιουλίου 1830 η επί των Ναυτικών Γραμματεία αποφασίζει “δια τας πιστάς προς την πατρίδα εκδούλευσίς σου, διορίζεσαι σημαιοφόρος εις τον Εθνικόν Στόλον, ως τοιούτος θέλεις παραμείνεις επί της Βελλούς “ΚΑΛΥΨΩ”.
Του απονεμήθει το ανώτερο “Αργυρούν Αριστείον Αγώνος 1821-29″.
Όλα τα παραπάνω αναφέρονται στην προς την επιτροπή αίτησή του.
(Πηγή: βιβλίο Γ. Αθανασίου ”Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΟΡΟΥ ΤΟ ΄21”)
Στην ΚΑ.ΠΛΗ.ΠΟ. 28 αναφέρεται πως διέμενε στην ενορία Αγ. Ιω. Θεολόγου στην Πούντα, με σύζυγο και 3 αγόρια.
Στο βιβλίο του Γ. Φωτόπουλου: ‘ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑ ΘΑΛΑΣΣΑΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΟΥ 1821’, Αθήνησι 1870 αναφέρεται ως Ποριώτης πυρπολητής (σελ. 14-15).
Στο βιβλ. Ιω. Λαζαρόπουλου: ”Το ΠΝ της Ελλάδος”, σελ. 471, αναφέρεται στις
“Εκδουλεύσεις αγωνιστών κατά θάλασσαν ” ως εξής: ” Σπ. Καράς, Πόρος, ετών 37 (το 1833), σημαιοφόρος από Ιούλιο 1830, υποπλοίαρχος β΄ τάξ. τον Αύγουστο του 1832 παρ’αξίαν, μη έχων εκδουλεύσεις εις τον ιερόν αγώνα φέρει δίπλωμα υποπλοιάρχου β΄ταξ. παρ’αξίαν “.
Συμμετείχε στην Υγειονομική επιτροπή του δήμου το 1837 για την αντιμετώπιση της επιδημίας πανώλης στο νησί, και συνυπογράφει την ευχαριστήρια επιστολή της στον γιατρό Π.Κ. Ηπίτη από 15-7-1837. ( Β. Κιατίπη: “Η πανώλη εις Πόρον 1837″, σελ. 61).
Επίσης αναφέρεται στην επετηρίδα του ΠΝ έτους 1844, σελ. 21, α/α 34, ως σημαιοφόρος, με ημερομηνία προαγωγής στο βαθμό την 9-1-1835. (”Το ΠΝ της Ελλάδος την 1-3-1844”).
Στον Πίνακα Πλοίων Εθν. Στόλου Νοε. 1829 (Χαραλάμπη) αναφέρεται ως σημαιοφόρος από Πόρο, κυβερνήτης της βελλούς ”ΚΑΛΥΨΩ” με 1 κανόνι, στα παράλια Αττικής, με πλήρωμα 14 ατόμων και μισθό 150 γρόσια. (βιβλ. Ιω. Λαζαρόπουλου: ”Το ΠΝ της Ελλάδος”, σελ. 217).
Αναφέρεται στον Πίνακα Ενόρκων Πόρου το 1855, ως κτηματίας με αξία ακίνητης περιουσίας 8.000 δρχ.
Αναγράφεται στους Βουλευτικούς Καταλόγους Τροιζηνίων έτους 1856 ως αυτόχθων κτηματίας ετών 55. Πηγή: ΓΑΚ/ΒΟΥΛ.ΚΑ.ΤΡΟΙ 1856 α/α 01
Ο Σπύρος Σωτ. Καρράς ήταν παππούς της γιαγιάς μου Καλλίτσας που παντρεύτηκε τον παππού μου Μαρτίνο Χ. Κανελλάκη.
7. Ιωάννης Σωτ. Καρράς ναύτης, αγωνιστής ’21 1803 ~ 1856 Πόρο.
Αγωνιστής του ΄21. Τιμήθηκε με το Αργυρό (ανώτερο) Αριστείο Αγώνος ΄21, σ/φ με το αρ. 7177 από 28-4-1844 διάταγμα του βασιλιά Όθωνα, διότι” εκτελών καθήκοντα αξιωματικού, έλαβεν ενεργητικό μέρος εις τας μάχας του υπέρ ανεξαρτησίας της πατρίδος Αγώνος” (Φακ. ΓΑΚ 282, εγγρ 094, 095).
Από την Καλλίτσα, μητέρας του πατέρα μου το γένος της μητέρας της Πιπίνου
Ο Πιπίνος 1720-? Είχε 2 παιδιά, τον Θεόδωρο 1740-? και τον Δημήτρη 1740-?. Ο Θεόδωρος είχε 3 παιδιά, τον Γιώργο 1760-? τον Χρήστο 1770-? και τον Ιωάννη, οι οποίοι έδωσαν ο καθένας τους από ένα παιδί στην επανάσταση.
Ο γιος του Γιώργου ο
8. Θεοδωρής Γ. Πιπίνος ναύτης, αγωνιστής ’21 1788 – ?
Συμμετείχε στη Σπετσιώτικη εκστρατεία του 1825 στο Σπετσιώτικο πλοίο με τον καπετάν Γιάννη Κούτζη εις Νεόκαστρον (βιβλίο Αθανασίου ”Η προσφορά του Πόρου …” σελ. 156 : Κατάλογος Ποργιωτών πίνακα 12721)
Ο γιος του Χρήστου ο
9. Δαμιανός Χ. Πιπίνος ναυτικός 1803 πέθανε προ απογραφής 1861-84.
Αγωνιστής του ΄21. Στην Απογραφή 1928 αναφέρεται ως αυτόχθων κτηματίας και ναύτης, άγαμος, με μητέρα και αδελφό (ΚΑ.ΠΛΗ.ΠΟ. 30/91).
Τιμήθηκε με το Αργυρό (ανώτερο) Αριστείο Αγώνος ΄21, σ/φ με το αρ. 7177 από 28-4-1844 διάταγμα του βασιλιά Όθωνα, διότι ” εκτελών καθήκοντα αξιωματικού, έλαβεν ενεργητικό μέρος εις τας μάχας του υπέρ ανεξαρτησίας της πατρίδος Αγώνος”
(Φακ. ΓΑΚ 282, εγγρ. 094, 095).
Ο Δαμιανός γέννησε την Φρόσω 1855- 25/12/1912, η οποία ήταν μητέρα της γιαγιάς μου Καλλίτσας 1888-1941.
Ο γιος του Ιωάννη ο
10. Γεώργιος Ιω. Πιπίνος ναυτικός, αγωνιστής ’21 1790 – 30 Μαρ. 1885.
Υπαξιωματικός, τάξη 1η Αρ. Μ. 1036. Γεννήθηκε το 1795. Έλαβε μέρος απ’ αρχής του αγώνος, επικεφαλής στρατιωτών, με το τρεχαντήρι του με το όνομα» Θιάκη «και αξιώθηκε το υπ’ αριθμόν 12317/ 01.09.1845 Χαλκούν Αριστείον Αγώνος 1821. Τιμήθηκε με το Χαλκούν (μεσαίας κλάσης) Αριστείο Αγώνος ΄21, σ/φ με την αρ. 6603 από 28-4-1844 διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών, ” χάριν της συμμετοχής του εις τον Λυτρωτικόν Πόλεμον “, ως “παλαιός υπαξιωματικός ” (Φακ. ΓΑΚ 282, εγγρ 121, 137).
Ο Δημήτρης έδωσε και τα δύο του παιδιά στην επανάσταση και τον εγγονό του:
11. Βασίλειος Δημ. Πιπίνος γεωργός 1768 – ?
Συμμετείχε στη Σπετσιώτικη εκστρατεία του 1825 στο καράβι της Μπουμπουλίνας με τον καπετάν Πέτρο Νόση εις Νεόκαστρον (Κατάλογος Ποργιωτών πίνακα 12721). Πρέπει να είναι αυτός που συμμετείχε στην Σπετσιώτικη εκστρατεία του1825, αν και μεγάλος σε ηλικία, διότι δεν έχει βρεθεί άλλος της εποχής με τα ίδια στοιχεία. Στην Απογραφή 1828 αναφέρεται ως αυτόχθων κτηματίας και γεωργός, με σύζυγο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι (ΚΑ.ΠΛΗ.ΠΟ. 25/07). Και…
12. Ο γιος του Γεώργιος ήταν και αυτός αγωνιστής της επανάστασης Γεώργιος Βασ. Πιπίνος ναυτικός, αγωνιστής ΄21, 1800/1802 –
Αγωνιστής του ΄21. Στην Απογραφή 1928 αναφέρεται ως γιος Βασιλείου, ετών 28, αυτόχθων κτηματίας και ναύτης, με σύζυγο και μία κόρη (ΚΑ.ΠΛΗ.ΠΟ. 05/35). Τιμήθηκε με το Χαλκούν (μεσαίας κλάσης) Αριστείο Αγώνος ΄21, σ/φ με την αρ. 6603 από 28-4-1844 διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών, ” χάριν της συμμετοχής του εις τον Λυτρωτικόν Πόλεμον “, ως “παλαιός υπαξιωματικός ” (Φακ. ΓΑΚ 282, εγγρ 121, 137)
13. Θεόδωρος Δημ. Πιπίνος ναύτης, αγωνιστής ’21 1786 – πέθανε πριν την απογραφή 1861-84.
Συμμετείχε στη Σπετσιώτικη εκστρατεία του 1825 με τον καπετάν Λάζαρο Κουτρουμπή εις Νεόκαστρον (βιβλ. Αθανασίου σε. 156 – Κατάλογος Ποργιωτών πίνακα 12721).
Τιμήθηκε με το Χαλκούν (μεσαίας κλάσης) Αριστείο Αγώνος ΄21, σ/φ με την αρ. 6603 από 28-4-1844 διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών, ” χάριν της συμμετοχής του εις τον Λυτρωτικόν Πόλεμον “, ως “παλαιός υπαξιωματικός ” (Φακ. ΓΑΚ 282, εγγρ 121, 137).
Θα ήταν άδικο να παραλείψω και την νεότερη γενιά, τον πατέρα μου Γεώργιο Μ. Κανελλάκη 1916-1968, ο οποίος μαζί με τον θείο μου τον ιατρό Γεώργιο Α. Χιωτάκη και τον Μήτρο Τσαγγάρη, πατέρα του γεωπόνου Μιχάλη Τσαγγάρη από την Κάρπαθο, κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής έκρυβαν επί 6 μήνες στο διαμέρισμά τους στην οδό Σονιέρου στην Αθήνα έναν Νεοζηλανδό στρατιώτη που τους τον είχε φέρει μια φίλη τους που ήταν στην αντίσταση για να τον κρύψουν μέχρι να καταφέρουν να τον φυγαδέψουν από την Ελλάδα. Για την ιστορική μνήμη και αλήθεια οφείλω να αποδώσω και τιμές στην κόρη του βιομήχανου Χριστοπούλου, η οποία τον έφερε για να τον κρύψουν, και η οποία ως κάλυψη και για να συλλέγει πληροφορίες για την αντίσταση έκανε παρέα με Γερμανούς, με αποτέλεσμα να την βρίζουν οι άλλοι με τα χειρότερα κοσμητικά επίθετα. Αυτή υπέμενε μέχρι την απελευθέρωση όλο αυτόν τον εξευτελισμό με καρτερία για την πατρίδα. Έκρυβαν επίσης στο διαμέρισμά τους και τα ξαδέλφια του πατέρα μου, τους Νίκο και Σταύρο Καρρά, στελέχη του ΚΚΕ, που τους κυνηγούσε η Γκεστάπο. Επειδή άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για την δράση τους αποφάσισαν να δραπετεύσουν για την Αίγυπτο, αλλά τους συνέλαβαν στην Βάρκιζα και τους φυλάκισαν στο Χαϊδάρι μαζί με τον Σταύρο Καρρά. Ευτυχώς ο πόλεμος έληξε και απελευθερώθηκαν. Στην διάρκεια της κατοχής ο πατέρας μου προσέφερε τις ιατρικές του υπηρεσίες δωρεάν σε υπόγεια που είχε διαμορφώσει ως ιατρεία ο δήμος για τους δεινοπαθούντες Αθηναίους και μετά τον πόλεμο έλαβε έπαινο για την δράση του αυτή. Είκοσι χρόνια αργότερα στην Αφρική συνετέλεσε στο να δημιουργηθεί δωδεκατάξιο Ελληνικό σχολείο και παρασημοφορήθηκε για τις υπηρεσίες του προς τον Ελληνισμό. Όλοι αυτοί οι γνωστοί – άγνωστοι που δώρισαν τις περιουσίες τους και την ζωή τους για την πατρίδα, δεν πολέμησαν τους αντιπάλους τους από μίσος, αλλά για το σημαντικότερο και πολυτιμότερο αγαθό των Ελλήνων. Την Ελευθερία».
