«Εξαμελής οικογένεια από την Μεγάλη Βρετανία διασχίζουν ένα από τα γεφυράκια στο πάρκο του Ροδινιού, υποβασταζόμενοι ο ένας από τον άλλον.
– Τα καταφέραμε! Μου λέει ο πατέρας. Είμαστε όλοι ασφαλείς.
– Ξέρετε, του λέω, πρόκειται για ένα από τα αρχαιότερα πάρκα του κόσμου.
– Το γνωρίζουμε αυτό, ερχόμαστε εδώ κάθε χρόνο τα τελευταία είκοσι χρόνια.»
Αυτός, είναι ο διάλογος που συνοδεύει την φωτογραφία της Σουζάνας Ιωακειμίδου σε κοινωνικό δίκτυο.
Κατά τα λοιπά, μιλάμε για το πάρκο, που δεν μας δίνει μόνο ένα ειδυλλιακό τοπίο, ζωντανή πνοή στο νησί, που αποτελεί πνεύμονα οξυγόνου, αλλά και για τόπο με μακραίωνη ιστορία στην πολιτισμική πορεία του νησιού.
Το πάρκο, που βρίσκεται εγκαταλελειμμένο και αποτελεί ντροπή για όλους μας και πρωτίστως για όλους όσους, η συντήρησή του και η προστασία του, βρίσκεται στην αρμοδιότητά τους.
Κι ενώ αλλού, Δείτε ΕΔΩ Δήμοι, έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση των φυσικών χαρακτηριστικών, της πολιτιστικής ιστορίας και άλλων πλεονεκτημάτων των προορισμών με στόχο τη διαφοροποίηση του τουριστικού τους προϊόντος , εδώ το λίγο κρασί λίγο θάλασσα, άντε και καμιά γιορτή καρπουζιού, μια χαρά τους κάνουν. Τους πέφτει πολύ να αναδείξουν ένα τόπο μέσα στην πόλη, που θα αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής των κατοίκων αλλά και θα γίνει πόλος έλξης επισκεπτών (που γνωρίζουν και ΕΚΤΙΜΟΥΝ την ιστορία καλύτερα από τους καρεκλοκένταυρους), προβάλλοντας ένα από τα αρχαιότερα πάρκα του κόσμου ως τόπο «Περιπατητικής φιλοσοφίας» όπως έκανε ο πιστός μαθητής του Αριστοτέλη Εύδημος ή να προσελκύσουν συνεργασία με επιστήμονες του είδους, φοιτητές ή καθηγητές, αναδεικνύοντας τις ρητορικές σχολές του Αισχίνη και του Απολλώνιου του Ρόδιου.
Ψιλά γράμματα θα μου πείτε αυτά και δυσνόητα. Τουλάχιστον, ας καρφώσουν κανένα ξύλο στα γεφυράκια, μήπως την επόμενη φορά, δεν τα καταφέρουν επισκέπτες και γίνουμε… διάσημοι, για άλλους λόγους, από αυτούς που θα έπρεπε.
