Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, που βλέπουν τις μέρες να περνούν, που βλέπουν τη ζωή τους να κυλά αλλά οι ίδιοι δεν ζουν. Εχουν βάλει τη ζωή τους σε αναμονή περιμένοντας… να εκδοθεί η σύνταξη που τους οφείλει το κράτος, από τα δικά τους δουλεμένα, για να μπορέσουν να ζήσουν.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων, που αγοράζουν τα φάρμακά τους με δανεικά, που περιορίζουν το φαγητό τους, που έρχονται γιορτές και δεν γιορτάζουν, που ντρέπονται να επισκεφθούν τα εγγόνια τους γιατί αδυνατούν να τους αγοράσουν δώρο, που κρύβουν από τα παιδιά τους τις τρύπιες τσέπες τους και το άδειο ψυγείο, που ζουν με την αγωνία του λογαριασμού της ΔΕΗ, που μπορεί και να μην έχουν τηλέφωνο…
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που ζουν με την ελπίδα ότι αυτό το μήνα μπορεί και να μπει στο λογαριασμό η σύνταξη την οποία περιμένουν και ένα και δύο μπορεί και τρία χρονια…
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που για το κράτος δεν υπάρχει, είναι νούμερα και αριθμοί καταχωρισμένοι σε ένα λογισμικό και είναι στην αναμονή μέχρι να φτάσει η σειρά τους και κανείς δεν ξέρει να τους πει πότε.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που μόχθησαν, δούλεψαν σκληρά στη ζωή τους και σήμερα θύματα των συγκυριών, της οικονομικής κρίσης και του αδηφάγου τέρατος της γραφειοκρατίας, ζουν στη σκιά των εξελίξεων χωρίς να ζουν, περιμένοντας τα «κουρεμένα» αναδρομικά που τους χρωστούν οι τεχνοκράτες.
Υπάρχει μια κατηγορία ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να υπάρχει και όσοι διαχρονικά ευθύνονται για τις χιλιάδες ζωές σε αναμονή, θα έπρεπε να σκύβουν το κεφάλι από σεβασμό στον αγώνα που δίνουν οι -σε αναμονή- συνταξιούχοι για να ζήσουν αξιοπρεπώς όταν από καιρό τούς έχουν στερήσει την αξιοπρέπειά τους.
Καλο Πάσχα… Εν αναμονή της Ανάστασης. Για όλους.
